Μάνα και κόρη
Δεν την μπορώ, ναι δεν την μπορώ είναι κολλημένη επάνω μου, με προστατεύει προσπαθώντας να ξηλώσει την ζωή που προσπαθώ να μπαλώσω. Τελικά μπαλώνω τις δικές της τρύπες διότι οι δικές της τρύπες είναι και δικές μου. Τρύπες που μπαίνει παγωμένος αέρας της μοναξιάς, χειμώνα καλοκαίρι και μας παγώνει και τις δύο. Πως μείναμε μέσα σε αυτό το σπίτι μόνες και φοβισμένες. Φοβισμένες, μόνο που ο φόβος είναι διαφορετικός για την κάθε μια μας. Εκείνη φοβάται, φοβάται για το κάθε τι. Φοβάται τα μικρόβια την σκόνη,, το ύψος, την ταχύτητα, τους κακούς γείτονες. Φοβάται την μάνα της όπως φοβόταν και τον πατέρα της. Φοβάται τους άνδρες για αυτό δεν παντρεύτηκε όταν ο πατέρας μου έφυγε με μια άλλη και μας άφησε μόνες. Πριν από λίγο γύρισα και την βρήκα στο κρεββάτι να βογκάει κρατώντας το κεφάλι της και ένιωσα ότι ο χρόνος δεν περνούσε και ότι αυτός ο πονοκέφαλος που κοντεύει να γεράσει μαζί μας, μας κρατάει έτσι ακινητοποιημένες μέσα στο ίδιο λεξιλόγιο και στην ίδια συμπεριφορά. Συμπεριφορά, όπως το να καθίσω δίπλα της στο κρεβάτι και να της πιάσω το χέρι και μετά το μέτωπο για να δω αν έχει πυρετό. Η να της κουβαλήσω από την κουζίνα ένα ποτήρι και ένα ντεπό ν με τα ρούχα της δουλειάς και σκεπτόμενη τους ψυχιάτρους που έχουμε επισκεφτεί ξεφτιλίζοντας όλες τις φαρμακευτικές θεραπείες που είχαν προτείνει. Πως φθάσαμε μέχρις εδώ και οι δύο μόνες και οι δύο εγκαταλελειμμένες και ορφανές και το χειρότερο, γερασμένες και οι δύο. Ναι νιώθω γριά και εγώ. Νιώθω να κινούμαι με τον δικό της ρυθμό, να πιάνω τον εαυτό μου να κινήται σαν και αυτή με τις ίδιες χειρονομίες, με το ίδιο βάδισμα, με τα ίδια λόγια και το χειρότερο με τις ίδιες σκέψεις. Με το δικό της βογκητό στο στόμα, με την ίδια στυφή γεύση της ζωής που το μυαλό μου όπως το μυαλό της την απαξιώνει συνεχώς
Είναι σαν ο χρόνος να μην κυλάει, σαν να έχει χάσει την σημασία του. Εγώ και αυτή αεικίνητες αγέρωχες και υπομονετικές δεν έχουμε καμιά διαφορά με τον χρόνο, δεν μας αγγίζει. Μάλλον δεν βλέπουμε το άγγιγμα του. Καμιά φορά εγώ το βλέπω και είναι φορές που μόνο αυτό βλέπω στο πρόσωπό μου και τρελαίνομαι αλλά κανείς δεν ξέρει τίποτα,για αυτή την τρέλα. Έχω μάθει να την κρατάω κρυφή Για τους γύρω είμαι μια ανεξάρτητη κοπέλα με προοδευτικές ιδέες και ανήσυχο πνεύμα, όπου η μοναξιά αποτελεί στοιχείο της κουλτούρα της και του επιτηδευμένου τρόπου ζωής. Την τρέλα μου την έχω κάνει ιδιωτική. Όταν κλείνω την πόρτα μου, τότε μόνο την αφήνω να βγει στην επιφάνεια.
Σχόλια