Δια-γενεαλογικές Επιδράσεις
Το ζευγάρι 1

Όσο και αν φαίνεται περίεργο το γεγονός εντούτοις συμβαίνει. Συμβαίνει όταν παντρεύονται δύο άνθρωποι να μην παντρεύονται δύο μόνο αλλά να παντρεύονται δύο οικογένειες. Η οικογένεια της νύφης και του γαμπρού. Έτσι όλος αυτός ο συρφετός από συγγενείς που κατακλύζουν την εκκλησία κατά την τέλεση του μυστηρίου, συνεχίζουν και μετά την τέλεση του να βρίσκονται εκεί και να μην θέλουν να αποχωρήσουν και να αφήσουν του νιόνυφους να συνεχίσουν τον έγγαμο βίο τους μόνοι. Τα πεθερικά, αλλά και τα αδέλφια, ακόμα και τα ξαδέλφια αλλά και μακρινοί συγγενείς έχουν να πουν κάτι, έχουν την τάση να εκφέρουν τον λόγο τους για τα πεπραγμένα του ζευγαριού. Το ζήτημα όμως δεν είναι αυτό που φαίνεται, όσο αυτό που δεν φαίνεται. Δηλαδή ότι όλος αυτή η συνοδεία από μπαμπάδες και μανάδες είναι παρούσα ακόμα και όταν δεν είναι εκεί. Τότε τα μέλη του ζευγαριού καταλαβαίνουν πόσο βαθιά έχουν εξωτερικεύσει τα γονεϊκά πρότυπα, τα οποία καταπολεμούσαν παλιά. Τότε καταλαβαίνουν πόσο όλος αυτός ο πόλεμος για ανεξαρτησία, γίνεται ένα πυροτέχνημα όταν βρίσκονται απέναντι στον άλλον μέσα στο ζευγάρι. Έτσι ανακαλύπτουν ότι οι γονείς τους, είναι εκεί. Είναι παρόντες μέσα από τις κουβέντες, την συμπεριφορά, το συναίσθημα που ενώνει το ζευγάρι. Και τα μέλη, του ζευγαριού, ό ένας απέναντι στον άλλον νιώθουν χαμένα μέσα σε αυτό που τους συμβαίνει και προσπαθούν να κρατήσουν ανεξίτηλες τις επιδράσεις που είχαν από τις οικογένειες τους, νιώθοντας ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος να αντεπεξέλθουν στην δύσκολη κατάσταση του έγγαμου βίου, απέναντι στο σύντροφο που έχουν διαλέξει. Η παρουσία του άλλου μέσα στο ζευγάρι βιώνεται σαν μια δοκιμασία την οποία δεν μπορούν να την αντιμετωπίσουν μόνοι και έχουν την ανάγκη να ανακαλέσουν στην μνήμη τους γεγονότα από την οικογένεια καταγωγής τους και μέσα από αυτά να προσπαθήσουν να δώσουν νόημα σε αυτό που τους συμβαίνει στην καινούργια τους οικογένεια. Παρατηρούμε λοιπόν, ότι ενώ παλιά εναντιώνονταν στην οικογένεια τους, τώρα την θεωρούν σύμμαχο στην σκληρή πραγματικότητα της νέας τους κατάστασης. Έτσι τώρα θα ανατρέξουν πιο γρήγορα στην μαμά τους και τον μπαμπά τους, θα τρέξουν να τους εκμυστηρευτούν, να τους συμβουλευτούν, και να ενεργήσουν όπως αυτοί, ακόμα και αν αυτές οι ενέργειες, ήταν κάποτε ανεπιθύμητες και αντιδρούσαν όταν ήταν μέλη της παλιάς τους οικογένειας. Αν κάποτε δεν ήθελαν να ακούν κουβέντα από τους γονείς τους, τώρα νιώθουν μέσα τους την σημασία της παρουσίας τους και γίνονται πιο παιδιά από τότε που ήταν παιδιά. Και οι γονείς άλλο που δεν θέλουν. Είναι εδώ με κάθε τρόπο να τους θυμίσουν την σημαντικότητα της παρουσίας τους και να αναλάβουν στην θέση τους, την υπευθυνότητα των ενεργειών τους.
Παρά τον πόνο που βιώσαμε από τους γονείς μας προσκολλόμαστε επίμονα στις απόψεις τους για την ζωή. Και το παράδειγμα τους για το τι σημαίνει να είναι κανείς άνδρας, ή γυναίκα, μας ακολουθεί σ ολόκληρη την ζωή μας. Όταν παραδεχτούμε την δύναμη της αφοσίωσης μας σε αυτούς κι ιδιαίτερα της αφοσίωσής μας στο γονιό του ίδιου φίλου, θα έχουμε κάνει το πρώτο βήμα για να βελτιώσουμε αυτό το μοντέλο. Αλλά, τουλάχιστον, θα είναι το πρώτο βήμα.”γράφει ο Augustus Y. Napier,

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ρατσισμός: Αίτια – Συνέπειες

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΝΣΤΡΟΥΚΤΙΒΙΣΜΟΣ

Η Γονεϊκότητα