Η Σημασία του άλλου
Κοινωνικοποίηση 3

Η Εκμάθηση των πολιτιστικών δεδομένων μιας κοινωνίας, βοηθάει στην ανάπτυξη μιας έφεσης στο παιδί να γίνει προσεκτικό , στα μηνύματα του άλλου και να μοιραστεί μαζί του τα συναισθήματά του, ή τις προσδοκίες του. Με μια λέξη βοηθά στην ανάπτυξη της επικοινωνίας του παιδιού με το περιβάλλον.
Αυτό πραγματοποιείται σε διάφορα επίπεδα, συναισθηματικό, γλωσσολογικό, πρακτικό, και πνευματικό. Δύο είναι όμως, αυτά τα επίπεδα τα οποία δημιουργούν ουσιαστικές θεωρητικές προοπτικές, οι οποίες διαπερνούν την κοινωνική ψυχολογία.
Η πρώτη υποθέτει ότι,
Το παιδί αναγνωρίζεται σαν υποκείμενο μέσα στην σχέση με τον άλλον, προβάλλει σε αυτόν συναισθήματα, τρόπους, αντιλήψεις, αναπαραστάσεις, οι οποίες υπάρχουν μέσα του, έστω και σε μορφή εμβρυακή. Αυτή την υπόθεση μπορούμε να την βρούμε στην Φαινομενολογία του Husserl.
Η δεύτερη αντιθέτως υποθέτει ότι,
Τ ο παιδί δημιουργείται σαν υποκειμενικότητα μέσω της επικοινωνίας, διότι η επικοινωνία συγκροτεί την υποκειμενικότητα των συμμετεχόντων σε αυτή. Δημιουργεί τις συναισθηματικές τους καταστάσεις, τον τρόπο που βλέπουνε τον κόσμο, τον στόχο των σχεδίων τους.
Αυτήν την υπόθεση μπορούμε να την συναντήσουμε στα γραπτά του G. H. Mead.


Πρώτη υπόθεση


Για τον Husserl, ο άλλος μέσα από εμένα θέτει τις βάσεις τις ύπαρξής του. Πρώτα στο επίπεδο της εμπειρική γνωριμίας, διαμέσου της αναγνώρισης στο ζωντανό σώμα του άλλου, χαρακτηριστικά που αναγνωρίζω ότι έχω και εγώ. Με αυτό τον τρόπο μπορώ να κατανοήσω τον ψυχισμό μου. Έτσι μαθαίνω αν ο άλλος είναι θυμωμένος, παρατηρώντας τις κινήσεις του, την συμπεριφορά του.
Εάν αυτή η γνώση που έχω για την συμπεριφορά του άλλου, την αναγνωρίζω και σαν δικιά μου συμπεριφορά, τότε η γνώση παρουσιάζεται υπό μορφή αναμνήσεων του εαυτού μου και η επικοινωνία - η οποία είναι μια κοινωνική πράξη - γίνεται επίσης, ένας διάλογος με τον εαυτό μου. Με αυτό τον τρόπο βλέπω στον άλλον, μια υποκειμενική ύπαρξη ευαίσθητη στο πλησίασμα, όπως είμαι και εγώ, μεταδίδοντας μου την ικανότητα να αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου σαν αντικείμενο της σκέψης μου. Αυτή η αφομοίωση της εικόνα του άλλου όταν δεν είναι παρόν, προϋποθέτει την συναίσθηση του ίδιου μου του εαυτού.


Δευτερη υπόθεση


Για τον G. H. Mead η ανάλυση της επικοινωνίας δείχνει ότι ο άτομο δεν μπορεί να επικοινωνήσει χωρίς να παράγει μια αντίδραση στον ίδιο τον εαυτό του, όπως την περιμένει από τον άλλον. Ο πομπός εμπεριέχει προκαταβολικά την αντίδραση του δέκτη μέσα στο μήνυμά του . Αυτή η γνώση της αντίδραση του άλλου έχει συνέπειες
Πρώτον
σε σχέση με τα πράγματα,
δημιουργεί την σημαντικότητα της σημασίας τους σε συνεργασία με τον άλλον, έτσι αυτά αποκτούν την σημασία τους μέσα από την σχέση που αυτά παράγουν.
Δεύτερον
σε σχέση με την πράξη,
ελέγχει τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ πομπού και δέκτη. Ο πρώτος προσπαθεί να καταλάβει εάν έγινε κατανοητός, ο δεύτερος αν η αντίληψή του έχει κατανοηθεί από τον άλλον.


Στο επίπεδο της προσωπικότητας το κάθε υποκείμενο οδηγείται στον έλεγχο της κίνησή του για να μπορέσει να καταλάβει την σημασία της κίνησης του άλλου. Αυτό του επιτρέπει να γίνει αντικείμενο για τον ίδιο, και να συνειδητοποιήσει τον εαυτό του όπως συνειδητοποιεί τον άλλον.

Βλέπουμε λοιπόν ότι, είτε με την μία, είτε με την άλλη προσέγγιση,
η παρουσία του άλλου αποτελεί βασική προϋπόθεση για την αντίληψη του ίδιου μου του εαυτού, σαν αντικείμενο, αλλά και υποκείμενο συγχρόνως μιας κατάστασης
Αυτό επίσης σημαίνει
ότι δεν υπάρχει κοινωνικοποίηση χωρίς άνοιγμα και σχέση με τον άλλον.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ρατσισμός: Αίτια – Συνέπειες

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΝΣΤΡΟΥΚΤΙΒΙΣΜΟΣ

Η Γονεϊκότητα