Πού πήγε ο ελεύθερος χρόνος μου;


Το καθημερινό ημερολόγιο μιας σύγχρονης μαμάς
σε ένα μαραθώνιο ανάμεσα στα «θέλω» και στα «πρέπει»


Της Σαντρας Βουλγαρη


Είναι μια συνηθισμένη μέρα σαν όλες τις άλλες. Περπατάς στον δρόμο. Ολα τρέχουν γύρω σου κι εσύ μαζί... Πώς έχει κυλήσει η μέρα σου από το πρωί; Για να δω. Ξύπνημα όχι αργότερα από τις 7, ώρα για το γάλα της μικρής και για τις πρώτες αγκαλίτσες. Μετά... εάν είσαι τυχερή, εκείνη έχει κοιμηθεί (ακόμη δεν πάει παιδικό σταθμό) και εσύ ξεκινάς τις δουλειές στο σπίτι (ή τη δουλειά σου) και κοιτάς την ατζέντα για να δεις τι θα πρωτοπρολάβεις. Το σουπερμάρκετ, το μαγείρεμα (αν βέβαια υπάρχει γιαγιά ή νταντά είσαι τυχερή, αλλιώς...). Κι εκεί που το σκέφτεσαι ακούς τη γλυκιά φωνούλα που σου υπενθυμίζει. Είσαι μαμά και διανύεις ακόμα τα πρώτα σου βήματα, αφού το μωρό σου είναι μόλις 18 μηνών. Ολοι σε θεωρούν έμπειρη αν κι εσύ κάθε μέρα που περνάει μαθαίνεις κάτι καινούργιο. Ναι, τα γόνατα σου δεν τρέμουν πια όπως όταν την έβαλες για πρώτη φορά να κάνει μπάνιο, ξέρεις πως το 37 στα μωρά δεν είναι πυρετός, έχεις μάθει να φτιάχνεις κοτόσουπα, ψαρόσουπα, κρεατόσουπα και χορτόσουπα, όμως συνεχώς αναρωτιέσαι: είμαι στ’ αλήθεια μαμά; Και μες στην απέραντη χαρά που νιώθεις όταν το συνειδητοποιείς και λες καλημέρα στο πλασματάκι που σου χαμογελάει κάθε πρωί υπάρχει ακόμα ένα κομμάτι σου που αναζητάει τον παλιό σου εαυτό. Τώρα πια οι είκοσι τέσσερις ώρες της ημέρας κυριολεκτικά δεν φτάνουν. Βρίσκεσαι σε έναν μαραθώνιο και εάν δεν έχεις δίπλα σου έναν κύκλο ανθρώπων (συμβαίνει αυτό ακόμη και στην Ελλάδα) έρχεσαι αντιμέτωπη με μια εντελώς καινούργια πραγματικότητα. Θυμάσαι τότε που ξυπνούσες ό,τι ώρα ήθελες, σηκωνόσουν χαλαρά, έφτιαχνες τον καφέ σου και απλά σκεφτόσουν; Πήγαινες στη δουλειά και μπορούσες να καθίσεις όση ώρα σου χρειαζόταν για να τελειώσεις. Και τότε μπορούσες να διαλέξεις: θα πάω σπίτι για να ξαπλώσω στον καναπέ μου και να ακούσω μουσική ή θα βγω έξω με τους φίλους μου; Υπήρχαν περιθώρια ελεύθερου χρόνου που έχασες για πάντα, όμως δεν θα άλλαζες τίποτα. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Απλά έχεις ανάγκη από χρόνο. Δέκα λεπτά για τον εαυτό σου, λίγη ώρα για να σκεφτείς, να χαλαρώσεις, να διασκεδάσεις (αλήθεια από πότε έχεις να βγεις;), να αισθανθείς πως παρόλο που όλα έχουν αλλάξει εσύ είσαι ακόμα η γυναίκα που θυμόσουν.

Η χαρά

Από την άλλη, η ανάγκη της μητέρας να μείνει κοντά στο παιδί της και η χαρά που της δίνει αυτό, όπως και τα πρακτικά θέματα (π.χ. δεν υπάρχουν πάντα η γιαγιά και ο παππούς και δεν μπορείς ή δεν βρίσκεις μια νταντά) είναι πολύ σημαντικά και απολύτως κατανοητά. Ακόμα και γι’ αυτό υπάρχει κριτική (δηλαδή: μα γιατί δεν βγαίνεις, βρες μια κοπέλα και βγες λες και είναι τόσο απλό...). Μια φίλη μού υπενθυμίζει ότι υπάρχουν πολλές γυναίκες (ευκατάστατες συνήθως), οι οποίες τα έχουν κανονίσει έτσι ώστε να έχουν μόνο ελεύθερο χρόνο! Κάπου στη μέση υπάρχει η απάντηση για τις περισσότερες από εμάς.
Θυμάμαι τη μαία που ερχόταν στο σπίτι τις πρώτες μέρες μετά τον τοκετό. Στις εναγώνιες ερωτήσεις μου για το αν θα ήμουν καλή μητέρα, μού θύμιζε τη γνωστή φράση του κορυφαίου Αγγλου παιδοψυχαναλυτή Ντόναλντ Βίννικοτ «Η τέλεια μητέρα είναι η αρκετά καλή μητέρα...».

Ισορροπημένη μητέρα, σωστή ανατροφή

Πόσο σημαντικός είναι ο ελεύθερος χρόνος σε κάθε γυναίκα που έχει οικογένεια;

Ενας από τους καταλληλότερους ανθρώπους που μπορούν να μιλήσουν για το θέμα αυτό, η Τζένη Σουμάκη, παιδοψυχίατρος και ψυχαναλύτρια (πρόεδρος του ψυχιατρικού κλάδου της Ψυχιατρικής Εταιρείας, αντιπρόεδρος παιδοψυχιάτρων της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Ψυχιάτρων και αντιπρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας) απάντησε σε ερωτήσεις της «Κ»...«Αρκετά καλή μητέρα», κατά τον Βίννικοτ, είναι η μητέρα εκείνη που καταφέρνει να οργανώσει τον ψυχισμό του βρέφους. Η λειτουργία αυτή επιτρέπει τη μετατροπή των διεγέρσεων σε συναισθήματα και σκέψεις στον ψυχικό κόσμο και όχι στο επίπεδο του σώματος, όπου αρχικά οι εκδηλώσεις αυτές παράγονται. Είναι εκείνη που θα απορροφήσει τα άγχη και τις εντάσεις του και θα του θέσει τις βάσεις για τη βασική εμπιστοσύνη και ασφάλεια με τη σταθερή παρουσία της. Για όλους τους παραπάνω λόγους η μητέρα χρειάζεται και η ίδια να τροφοδοτείται συναισθηματικά και από το σύντροφο της, αλλά και από οτιδήποτε αποτελεί για εκείνη «χώρο» ενέργειας και ζωντάνιας. Υπάρχουν γυναίκες που θεωρούν σημαντικό τον γάμο και την απόκτηση παιδιών, ενώ άλλες θέτουν ως πρώτη προτεραιότητα την ανεξαρτησία και την επίτευξη των επαγγελματικών τους στόχων. Οποια πάντως κατεύθυνση και αν διαλέξει η γυναίκα δεν θα πρέπει να σταματήσει να αισθάνεται και να ονειροπολεί. Αν μια γυναίκα καταφέρνει να διατηρεί αυτή τη δυναμική του συντονισμού και της επικοινωνίας με τον εαυτό της, θα καταφέρει να διατηρήσει τη γέφυρα της επικοινωνίας ανοικτή και με τ’ άλλα μέλη της οικογένειας, κρατώντας τις σωστές αποστάσεις ανάμεσα στο «μαζί» και το «μη μαζί».
πηγή: Καθημερινή
πίνακας: Γιώργος Ιακωβίδης

Σχόλια

Ο χρήστης Καλυψώ είπε…
δυσκολες οι ισσοροπιες
δυσκολο να εισαι μανα..
να εισαι γυναικα γενικα..
μα δεν θα το αλλαζα για τιποτα..

εμεις οι γυναικες εχουμε ενα οπλο
μεγαλο και δυνατο
βαζουμε πολυ αγαπη σε οτι κανουμε
πολυ ομως..
απλα να μην ξεχναμε λιγακι
και τον εαυτο μας..χωρις ενοχες!!!..

(οσο αυξανεται φυσικα ο αριθμος των παιδιων..λιγακι δυσκολο)

την καλημερα μου!
Ο χρήστης Λάμπρος Κερεντζής είπε…
Καλημέρα καλυψώ. Δύσκολες καταστάσεις παγκόσμιες και διαχρονικές.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ρατσισμός: Αίτια – Συνέπειες

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΝΣΤΡΟΥΚΤΙΒΙΣΜΟΣ

Η Γονεϊκότητα