Οικογένεια και Παιδικός σταθμός
κοινωνικοποίηση 27


Η Οικογένεια


Ο βασικός στόχος της οικογένειας όπως και των σχέσεων οι οποίες αναπτύσσονται μέσα σε αυτή είναι η κοινωνικοποίηση του νέου ανθρώπου.

Δηλαδή την παροχή εκείνου του ψυχολογικού και ο κοινωνικού πλαισίου όπου το παιδί θα μπορέσει να ξεδιπλώσει τα φτερά του και να εξελιχθεί τόσο ατομικά όσο και κοινωνικά. Ο Βαθμός κοινωνικοποιήσεως του έχει να κάνει με την μορφή των αλληλεπιδράσεων μέσα στην οικογένεια. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ένα παιδί μπορεί να είναι αμέτοχο σε αυτό το μηχανισμό κοινωνικοποίησης, αντιθέτως συμμετέχει ενεργητικά και μπορεί να επηρεάσει όπως είπαμε την ίδια του την κοινωνικοποίηση. Έτσι όταν μιλάμε για την κοινωνικοποίηση, από την μια αναφερόμαστε στην ικανότητα που έχει το άτομο να δέχεται τα ερεθίσματα του περιβάλλοντος, να τα επεξεργάζεται και να προσπαθεί να βρει την καλύτερη, δυνατή λύση όσο αφορά τους στόχους και τις ανάγκες του. Και από την άλλη την ικανότητα της οικογένειας να του παράσχει αυτή την δυνατότητα μέσα από την μορφή των σχέσεων οι οποίες έχουν αναπτυχθεί μέσα σε αυτή.

H σχέση γονέα-παιδιού είναι πάντα μια παιδαγωγική σχέση.

Η οικογένεια είναι το πρώτο εκπαιδευτικό περιβάλλον του παιδιού. Κάθε τι που κάνει το παιδί μέσα σε αυτό έχει εκπαιδευτικό χαρακτήρα. Οι γονείς είναι οι πρώτοι παιδαγωγοί του παιδιού, οι πρώτοι δάσκαλοι του.

Ακόμα και όταν παίζουμε, τρώμε, μιλάμε με ένα παιδί πάντα κρατάμε ένα παιδαγωγικό ρόλο απέναντί του είτε το θέλουμε, είτε όχι. Η παιδαγωγική αυτή σχέση στηρίζεται στην επικοινωνία, όπως είπαμε λεκτική και μην λεκτική. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάνε οι γονείς, διότι τις περισσότερες φορές ενώ πιστεύουν ότι έχουν επιδράσει θετικά, μέσα από το λόγο, απέναντι στα παιδιά τους, με την συμπεριφορά τους μπορεί να έχουν επιδράσει αρνητικά.

Όσο καλύτερα νιώθει το παιδί μέσα στην οικογένειά του, τόσο ευκολότερα μπορεί να προσαρμοσθεί στο περιβάλλον του σχολείου και κατ’ επέκταση στο κοινωνικό περιβάλλον ,και αντιθέτως.
Ένα παιδί που έχει μάθει να αντιμετωπίζει ένα οικογενειακό περιβάλλον με φόβο και ενοχή , διότι οι γονείς του στην σχέση μαζί του, χρησιμοποίησαν περισσότερο μια παιδαγωγική μέθοδο που στηρίχτηκε στην τιμωρία και τον αποκλεισμό, παρά στην επιβράβευση και την αμοιβή. Αυτό το παιδί θα αντιμετώπιση με επιφυλακτικότητα το σχολείο και κατ΄ επέκταση την κοινωνία και θα αντιδράσει με το ίδιο συναίσθημα που αντιδρά στο οικογενειακό περιβάλλον .

Ο ρόλος της οικογένειας, λοιπόν στην κοινωνικοποίηση του παιδιού είναι καθοριστικός.

Στην ουσία η οικογένεια είναι αυτή που θέτει τις βάσεις για την ομαλή κοινωνικοποίηση του παιδιού. Αυτή είναι που πλάθει και διαμορφώνει την προσωπικότητα του ατόμου . Νομίζω πως αυτές οι λέξεις είναι πολύ φτωχές για να χωρέσουν την σημαντικότητα του ρόλου της οικογένειας στην ζωή του καθένα μας.

Η οικογένεια αποτελεί το πρώτο περιβάλλον του παιδιού και από αυτή αντλεί τα πρώτα του ερεθίσματα και σε αυτή στέλνει τα πρώτα του μηνύματα που έχουν να κάνουν με τις οργανικές και ψυχολογικές του ανάγκες. Από αυτές τις πρώτες στιγμές που το παιδί έρχεται σε επαφή με το οικογενειακό περιβάλλον, αρχίζει να λειτουργεί ο μηχανισμός της κοινωνικοποίησης με βασικούς παράγοντες, σε πρώτο επίπεδο, τους γονείς και σε δεύτερο τα άλλα μέλη της διευρυμένης οικογένειας που το περιβάλλουν , όπως παππούδες , γιαγιάδες , θείοι, θείες, και μετά ο κοινωνικός περίγυρος.

Η αυτονόμηση του παιδιού

Από την στιγμή της γέννησης του, το παιδί έχει μπει σε μια κίνηση η οποία θα το απομακρύνει από την οικογένεια με στόχο την αυτοδυναμία του τόσο σε οργανικό, όσο και σε ψυχολογικό στάδιο.
Μόνο η αυτονόμηση μπορεί να οδηγήσει το παιδί στη κοινωνικοποίηση.
Δηλαδή η απομάκρυνση του παιδιού από την οικογένεια αποτελεί το βασικό στόχο καθώς και την έκφραση της ανάπτυξής του καθώς και της οικογενειακής ανάπτυξης. Δηλαδή από την μια το παιδί κινήται από πολύ μικρό με στόχο την ανεξαρτησία του και από την άλλη η οικογένεια εκπληρώνει την λειτουργίας της η οποία συνοψίζεται σε αυτή ακριβώς την αυτονόμηση του παιδιού από εκείνη.

Με αυτό τον τρόπο μπορούμε να παρατηρήσουμε το παιδί, από την πρώτη στιγμή της ζωής του να προσπαθεί να αποκτήσει αυτή την αυτονομία είτε μέσω της οργανικής και φυσικής του ανάπτυξης, είτε με την ψυχοκοινωνική του ανάπτυξη Το παρατηρούμε από πολύ μικρό, να προσπαθεί να κατακτήσει την δυνατότητα να ελέγξει τόσο το σώμα του, τις κινήσεις του, όσο μέσω του λόγου ή των εκδηλώσεων των συναισθημάτων του, να ελέγξει το περιβάλλον του .

Η κατάκτηση αυτή εκφράζει την ανάγκη του να στηριχτεί και να αντιμετωπίσει την ζωή του και τον κόσμο από την πρώτη στιγμή που γεννιέται και πρέπει να την σεβαστούμε και να τον βοηθήσουμε σε αυτό. Βέβαια πρέπει να σημειώσουμε ότι αυτή η τάση για αυτονόμηση του παιδιού δεν είναι μια σταθερή κατάσταση, αλλά μια εξέλιξη με πολλά πισωγυρίσματα τόσο από την μεριά του παιδιού όσο και από το περιβάλλον του.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτή η κατάσταση περνάει ορισμένα στάδια, όπου ο φόβος και το άγχος κάνουν από πολύ νωρίς την παρουσία τους στην παιδική ζωή. Ο φόβος της απομάκρυνσης, της εγκατάλειψης του παιδιού από τους γονείς του καθώς και ο φόβος των άγνωστων άλλων που είναι οι παιδαγωγοί και τα άλλα παιδιά, αποτελούν τα φυσικά επακόλουθα της αυτονόμησης του παιδιού, καθώς και της κοινωνικοποίησης του.

Από την μια μεριά έχουμε λοιπόν τον φόβο του παιδιού και από την άλλη τον φόβο των γονιών του. Αυτοί οι φόβοι θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι φυσιολογικοί και κάπως έτσι πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε. Αυτοί οι φόβοι είναι η φυσική εξέλιξη μια κατάστασης η οποία είναι καινούργια τόσο για τους γονείς όσο και για τα παιδιά.

Ο Παιδικός σταθμός

Ο χώρος του Παιδικού σταθμού υπάρχει από την στιγμή κατά την οποία η εξέλιξη της κοινωνίας δημιουργεί άλλες μορφές διαβίωση και ύπαρξης του ανθρώπου. Από την στιγμή κατά την οποία οι κοινωνικές ανάγκες οδήγησαν μαζικά την γυναίκα στον χώρο της εργασίας. Με αυτό τον τρόπο η κοινωνική ανάπτυξη άλλαξε την ισορροπία μέσα στην οικογένεια και άλλαξε και την λειτουργία της.

Βέβαια και τότε οι γυναίκες δεν δούλευαν ακόμα, τότε ο παιδικός σταθμός δεν αποτελούσε κομμάτι του σχεδιασμού της εθνικής εκπαίδευσης. Τότε τα παιδιά πηγαίναν στο σχολείο στα έξη, ή τα εφτά τους χρόνια, όμως όπως και τώρα, έτσι και τότε η αναγκαιότητα του παιδιού να έλθει σε επαφή με άλλα παιδιά μέσω του παιχνιδιού, ήταν άκρως σημαντική στα πλαίσια της αυτονόμησης του από την οικογένεια. Αυτή η λειτουργία λοιπόν, τότε εκπληρωνόταν στο οριοθετημένο χώρο της γειτονιάς. Μέσα στα όρια της το παιδί θα συναντούσε τα άλλα παιδιά, σε χώρους τους οποίους δεν είχε καλύψει η οικιστική δόμηση, στις αλάνες, όπως λέγαμε παλιά

Άρα ο παιδικός σταθμός σήμερα είναι η εξέλιξη της γειτονιάς ή της αλάνας. Δεν είναι μόνο μια αναγκαιότητα η οποία διαμορφώνεται λόγω της απουσίας των γονέων, αλλά διαμορφώνεται περισσότερο από την ανάγκη του παιδιού να έρθει σε επαφή με τα άλλα παιδιά της ηλικίας του. Είναι ένα καινούργιο στάδιο στην σχέση του γονέα με το παιδί.

Μετά την γέννηση, ο παιδικός σταθμός είναι η δεύτερη σοβαρή προσπάθεια αποχωρισμού του παιδιού από την οικογένεια. Προσπάθεια οργανική, φυσική, ψυχολογική η οποία αφορά τόσο το παιδί όσο και το γονέα. Και οι δύο πρέπει να κερδίσουν την αυτονομία τους από τα καινούργια όρια. Η αναγκαιότητα του παιδικού σταθμού γεννιέται από την ανάγκη της αυτονόμισης και των δύο. Σήμερα ο παιδικός σταθμός, αυτόν ακριβώς το ρόλο παίζει.

Δεν πάμε λοιπόν, το παιδί μας στον παιδικός σταθμό, διότι δεν έχουμε απλά χρόνο,
αλλά διότι είναι αναγκαίο για την ομαλή ψυχοκοινωνική του και ψυχοκοινωνική μας εξέλιξη.
πινακας: Vladimir Kush

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ρατσισμός: Αίτια – Συνέπειες

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΝΣΤΡΟΥΚΤΙΒΙΣΜΟΣ

Η Γονεϊκότητα