Ο βιασμός μια χώρας που βιάζει




Βία 9




Κάθομαι και διαβάζω ατελείωτα άρθρα γύρω από την οργανωμένη ανοργανωσιά μια χώρας, που η εξουσία της βίας αποτελεί το βασικό παράγοντα ύπαρξη σε όλα τα επίπεδα της ιστορικής της πραγματικότητας. Η βία μπορεί και παίρνει μορφές σε κάθε εκδήλωση, σε κάθε χώρο, στην δουλειά, στο σχολείο, στο δρόμο, στα δημόσιο και στον ιδιωτικό χώρο μας, σε κάθε βήμα μέσα και έξω από αυτό που είμαστε και δεν είμαστε. Ζούμε λοιπόν σε μια συνεχή βία, με τέτοιο τρόπο σαν να νομίζουμε ότι όλα αυτά είναι φυσιολογικά και νόμιμα, ενώ είναι ανορθολογικά και παράνομα. Ζούμε σε μια ανομία, όπως θα έλεγε ο Ντουρκάιμ όπου η βία αποτελεί το μοναδικό συνεκτικό χαρακτηριστικό της βίαιης, βιασμένης κοινωνίας μας. Με αυτό τον τρόπο, επειδή η προσαρμογή αποτελεί τον ασφαλέστερο τρόπο για να επιβιώσει ένας οργανισμός, προσαρμοζόμαστε στο βίαιο περιβάλλον, βιώνοντας την βία σαν αποδέκτες, αλλά και σαν πομποί της. Είμαστε πομποί της και εκφραστές της, αλλά και δέκτες αυτής της βίας. Είμαστε θύτες και θύματα της θεαματικής οργάνωσης της βίας είτε πρόκειται για βία οικονομική, αστυνομική, κρατική, οικογενειακή, εκπαιδευτική, σεξουαλική, και ότι μπορεί να φανταστεί ο καθένας.
Αυτό που δυσκολεύει, είναι να αναρωτηθούμε, τι δεν είναι βία σε αυτή την χώρα;
. Σε αυτό το ερώτημα θα έχουμε δυσκολία, νομίζω, να απαντήσουμε. Όλοι εμείς, βιασμένοι πολίτες από την πρώτη στιγμή που γεννηθήκαμε, είμαστε έτοιμοι και εμείς να βιάσουμε με την σειρά μας, με διάφορους τρόπους τον διπλανό μας, τον,ή την σύντροφό μας, το παιδί μας, τον φίλο μας ή τον εχθρό μας, τον υφιστάμενο, ή τον ανώτερό μας, με τέτοιο τρόπο ώστε να έχουμε χάσει τα μέτρα και τα σταθμά, όσον αφορά την βία που εισπράττουμε καθημερινά.. Βέβαια όπως είπαμε η βία αποτελεί μια συμπεριφορά επιβίωσης, μια συμπεριφορά προσαρμογής σε ένα περιβάλλον και μια χώρα η οποία δεν παρέχει καμία ασφάλεια, καμία προστασία και μας αφήνει έρημους να περπατάμε στην βίαιη ερημιά της, ψάχνοντας να πιαστούμε από κάπου, από κάποιους θεσμούς, όπως αυτός της δικαιοσύνης, της δημοκρατίας, της εκπαίδευσης, της εργασίας, της οικογένειας, αλλά όλοι αυτοί οι θεσμοί, όπως επίσης είπαμε, είναι μπολιασμένοι από την βία, και μας ξερνάν και μας αφήνουν μόνους. Μόνοι χωρίς αλληλεγγύη, χωρίς επικοινωνία, χωρίς ενσυναίσθηση, βιασμένοι ζούμε την μοναξιά του καταπιεσμένου, ευνουχισμένου πολίτη. Και η μοναξιά, η ανασφάλεια, ο φόβος του αύριο δεν είναι παρά μια από τις μορφές της βίας στην οποία έχουμε καταδικαστεί από τα βίαια δικαστήρια της κρατικής και εθνικής αδιαφορίας. Και η αδιαφορία, είναι και αυτή μια μορφή βίας προς τον πολίτη που δέρνουν σαν σκυλί, που του ζητάν να πληρώσει χωρίς να τον πληρώνουν, που προσβάλουν την νοημοσύνη του καθημερινά, που προσβάλουν την ύπαρξή αυτού και των παιδιών του με βίαιο τρόπο.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ρατσισμός: Αίτια – Συνέπειες

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΝΣΤΡΟΥΚΤΙΒΙΣΜΟΣ

Η Γονεϊκότητα