«Οι τζαζίστες είναι τζαζεμένοι»

Ψυχιατρική και Τέχνη 4

Επιμέλεια: ΒΑΣ.ΡΟΥ.


Λέγεται ότι όσοι ασχολούνται με την τζαζ είναι «τρελοί». Κάποιοι άλλοι όμως ισχυρίζονται ότι οι τζαζίστες πάσχουν οπωσδήποτε από ψυχολογικά προβλήματα, μελαγχολία και συνακόλουθα γίνονται χρήστες ναρκωτικών ουσιών. Τάδε έφη Βρετανός επιστήμονας που καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η καλλιτεχνική δημιουργία, και δη η τζαζιστική, κρύβει υπόνοιες για ψυχοπαθολογικά συμπτώματα.



Λούις Αρμστρονγκ - Αλ Ζαρό. Αυτοί είχαν τρικυμία εν κρανίω ή ο συντάκτης του πονήματος;
«Δεν προσπαθώ να πείσω για το γεγονός ότι όλοι οι τζαζίστες είναι τρελοί, όμως μπορώ να βεβαιώσω ένα υψηλό ποσοστό τέτοιων προβλημάτων που σχετίζεται άμεσα με την τέχνη τους, σε σύγκριση με άλλους δημιουργικούς ανθρώπους», υποστηρίζει με ανακοίνωσή του στον βρετανικό Τύπο ο καθηγητής Ψυχολογίας Τζέφρι Γουίλς. Σύμφωνα με την έρευνα που έκανε στο βιογραφικό σαράντα σημαντικών ανθρώπων της τζαζ, συνήγαγε τα παραπάνω. Μάλιστα, εξετάζοντας τα ιατρικά δεδομένα αυτών των μουσικών, διαπίστωσε ότι όλοι τους είχαν οχτώ φορές περισσότερες πιθανότητες να πάσχουν από εξάρτηση ψυχοτρόπων ουσιών. Κι ακόμη, βρήκε ότι οι ψυχολογικές μεταπτώσεις των αστέρων της τζαζ ήταν τέσσερις φορές μεγαλύτερες απ' ό,τι συνήθως.


Η έρευνα του Βρετανού καθηγητή επικεντρώθηκε στη «χρυσή εποχή» της αμερικανικής τζαζ, δηλαδή στα χρόνια μεταξύ του τέλους του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και της δεκαετίας του '60. Μέσω αυτών των γνωματεύσεών του ήλθαν στο φως της δημοσιότητας άγνωστα στοιχεία από το οικογενειακό υπόβαθρο προσωπικοτήτων όπως ο Μάιλς Ντέιβις, ο Μπιλ Ιβανς και άλλοι. Για παράδειγμα, ο δόκτωρ Γουίλς αναφέρει ότι οι γονείς του σαξοφωνίστα Αρτ Πέπερ ήταν αλκοολικοί, ενώ η μητέρα τού Σταν Γκετζ υπέφερε από κατάθλιψη.

Σ' ό,τι αφορά τη χρήση ουσιών, τουλάχιστον οι μισοί από τους σαράντα τζαζίστες είχαν αναπτύξει σχέσεις εξάρτησης και πάθους για μεγάλο διάστημα της ζωής τους: Οι Μ. Ντέιβις, Μπ. Ιβανς και Α. Πέπερ υπήρξαν «καταναλωτές» κοκαΐνης, ενώ, αναφορικά με την ηρωίνη, είναι ενδιαφέρον ότι η χρήση της αυξήθηκε και εξαπλώθηκε στα στέκια των τζαζ μπαρ, τα οποία βρίσκονταν στις εξαθλιωμένες γειτονιές των μαύρων. Γι' αυτό υπάρχει μια εύλογη εξήγηση: «Η μοντέρνα τζαζ της μεταπολεμικής περιόδου θεωρήθηκε επαναστατική και περιθωριοποιήθηκε από το ευρύτερο μουσικόφιλο κοινό. Επομένως, όπως η μουσική, η ηρωίνη έγινε μέρος αυτής της περιθωριοποίησης».

Η έρευνα του Γουίλς σημειώνει επίσης έντεκα τζαζίστες με εξάρτηση από το αλκοόλ και έξι με κάποια μορφή καταθλιπτικών συνδρόμων, ενώ δεν έλειψαν και οι αυτοκτονίες. Ετσι, ο πιανίστας Μπαντ Πάουελ εισήλθε κάμποσες φορές σε ψυχιατρικές κλινικές με διάγνωση σχιζοφρένειας, ενώ ο Μ. Ντέιβις υπέφερε από παρανοϊκές ψευδαισθήσεις και σύνδρομα παραισθήσεων.

Το σύνολο των ερευνητικών συμπερασμάτων του δημοσιεύτηκαν πρόσφατα στη Βρετανική Επιθεώρηση Ψυχιατρικής, αλλά πάντως δεν φαίνεται να επηρεάζουν καθόλου τόσο την απόλαυση της ακρόασης της τζαζ όσο και τη λατρεία των φανατικών για τους μέντορες του συγκεκριμένου μουσικού ιδιώματος. πηγή:http://archive.enet.gr/online/online_text/c=113,dt=03.09.2003,id=36161136

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ρατσισμός: Αίτια – Συνέπειες

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΝΣΤΡΟΥΚΤΙΒΙΣΜΟΣ

Η Γονεϊκότητα