Ο παιδεραστής του Ρεθύμνου 2
Ο παιδεραστής και η οικογένεια
Η κοινωνία δεν πίστευε,
Όμως, και η οικογένεια, δεν κατάφερε επίσης να λειτουργήσει προστατευτικά στην περίπτωση του παιδεραστή στην Κρήτη,. Η κατάσταση αυτή εκφράζει μια επίσης δυσλειτουργία, αυτή την φορά, οικογενειακής φύσεως, Αυτή η δυσλειτουργία ευθύνεται για το ελλειπτικό παιδαγωγικό έργο της οικογένειας , που μερικές φορές καταντά μοιραίο.
“Αστυνομικές πηγές αναφέρουν ότι οι γονείς των παιδιών έχουν πλήρη άγνοια του περιεχομένου των επίμαχων καταθέσεων αν και προφανώς σήμερα θα γνωρίζουν τα πάντα”.
Η κοινωνία δεν πίστευε, δεν φανταζόταν ότι σε αυτή την πόλη, περιοχή, χώρα θα υπάρχει διαστροφή. Ότι δεν υπάρχουν υπάρξεις καταπιεσμένες, άνθρωποι απομονωμένοι, οικογένειες αποξενωμένες, πατεράδες που δεν παίζουν τον ρόλο τους, μανάδες που κολλάνε στα παιδιά τους για να βγουν στην επιφάνεια του εαυτού τους. Παιδιά που δεν μπορούν να μιλήσουν για κάτι που τους συμβαίνει. Γονείς που δεν παρακολουθούν την ανάπτυξη του παιδιού τους, που δεν καταλαβαίνουν τις ανάγκες του. Που επεμβαίνουν εκεί που δεν πρέπει και δεν επεμβαίνουν εκεί που πρέπει.
Η προστασία που φυσιολογικά χρειάζεται ένα παιδί από τους γονείς, δεν λειτούργησε στην περίπτωση του ρεθύμνου.. Απροστάτευτα παιδιά γυρνούσαν στην πόλη και ο παιδεραστής δεν είχε παρά να διαλέξει. Αναρωτιέμαι αν τα παιδιά αργούσαν να γυρίσουν από το γυμναστήριο, ή το φροντιστήριο κανείς από την οικογένεια, δεν τους έκανε έλεγχο, δεν ρωτούσαν που ήταν με ποιόν ήταν, Μετά οι γονείς δεν ξέρουν τους φίλους του παιδιού τους, για να ρωτήσουν αν τους ανησυχούσε τίποτα, αλλά από ότι φαίνεται οι γονείς δεν ανησυχούσαν για τίποτα..
Και τι κάνει τους γονείς να μην αντιληφθούν, να μην αισθανθούν την βία που το παιδί τους έχει υποστεί από κάποιον;.
Όταν τα παιδιά αντιμετωπίζουν τέτοιους είδους βίες συμπεριφορές από ενήλικες, αισθάνονται την νοσηρότητα των καταστάσεων, την αισθάνονται από την παραβίαση των ορίων τους, διότι το παιδί γνωρίζει τι δεν είναι καλό, σωστό, αλλά δεν έχει την δύναμη να βάλει όρια, για αυτό είναι παιδί. Φυσιολογικό είναι υπό την επίδραση μια τέτοιας κατάστασης, η συμπεριφορά των παιδιών πρέπει να είναι αλλαγμένη. Τα κάνει πιο νευρικά, πιο μοναχικά απομονωμένα και κλειστά στον εαυτό τους διότι κρύβουν την βία. Κρύβουν το φόβο και μπορεί να τον κρύβουν για πάντα.
Μια τέτοια συμπεριφορά δεν παρατηρήθηκε από τους γονείς και αν ναι τι κάνανε;
Ο παιδεραστής του Ρεθύμνου φανερώνει την κατάσταση που επικρατεί στην οικογένεια. Μια κατάσταση όπου βασιλεύει η έλλειψη επικοινωνίας και προσοχής με τα παιδιά, για τα παιδιά. Από την μια τα παιδιά δεν μιλάνε και από την άλλη οι γονείς δεν προσέχουν. Αυτό δεν είναι παρά μια έκφραση της δυσλειτουργίας της οικογένειας;
Η γονεϊκή σχέση είναι σχέση μύησης
Η σχέση λοιπόν παιδιού και κοινωνίας είναι σχέση μάθησης, είναι μια παιδαγωγική σχέση. Το παιδί μαθαίνει από την κοινωνία και σε αυτή την μάθηση ο γονέας πρέπει να είναι δίπλα και αν χρειάζεται να διορθώνει. Σε αυτή την μάθηση ο γονέας είναι ο διαμεσολαβητής ανάμεσα στο παιδί και την κοινωνία, είναι αυτός που το μυεί σιγά σιγά προς τον κόσμο, και αν τα πρώτα χρόνια της μύησης του παιδιού το έργο αυτό το είχε αναλαμβάνει η μητέρα, η παρουσία του πατέρα δεν είναι καθόλου υποδεέστερη. Η παρουσία του είναι ένας πυλώνας όπου το παιδί θα κτίσει την ταυτότητα του. Τον έχει ανάγκη να τον πάρει από την μάνα και να το βγάλει στο κόσμο. Η μύηση του παιδιού στο κόσμο είναι μια από τις σπουδαιότερες λειτουργίες του ρόλου του γονέα και έρχεται να εκπληρώσει μια πιο σημαντικές ανάγκες του παιδιού, αυτή της κοινωνικοποίησης.
Για τον γονέα η μύηση του παιδιού στο κόσμο είναι σημαντική διότι αποτελεί μια καινούργια δικιά του μύηση στο κόσμο μέσα από την ύπαρξη του παιδιού του. Στην προκειμένη περίπτωση, η προστασία αποτελεί ευθύνη του γονέα. Ευθύνη του γονέα είναι να δημιουργήσει ένα ασφαλές περιβάλλον για να λειτουργήσει ο “μηχανισμός”, θα λέγαμε της μύησης.
Η προστασία δεν έχει να κάνει με την απαγόρευση και την συνοδεία του παιδιού στους διάφορους χώρους της πόλης, αλλά με την παρουσία του γονέα δίπλα του. Προστασία είναι η παρουσία του γονέα διότι μόνο αυτή παρουσία με τον τρόπο που εκφράζεται και συνυπάρχει για αυτό, μπορεί να βοηθήσει την ψυχική και κοινωνική ανάπτυξή του. Με λίγα λόγια στην κοινωνικοποίηση του. Η σχέση γονέα- παιδιού λειτουργεί από μόνη της σαν κοινωνικοποιητικός μηχανισμός, βασικό στοιχείο αυτής της “ σωστής” λειτουργίας είναι η παρουσία του γονέα.
Προστασία λοιπόν, είναι η ίδια η σχέση με το παιδί για το παιδί. Είναι η κατάχτηση της συνεργασίας του παιδιού, ώστε η σχέση με τον γονέα να μην είναι μια φοβική σχέση, που δεν επιτρέπει την επικοινωνία μαζί του, όπου ο γονέας αντιλαμβάνεται όχι μόνο από το λόγο, αλλά και από την συμπεριφορά του παιδιού του, το πως βιώνει τις καταστάσεις που ζει μέσα και έξω από την οικογένεια με στόχο την ομαλή κοινωνικοποίηση του.
Η γνωριμία με τον κόσμο γίνεται μέσω και υπό την προστασία του γονέα.
Σχόλια