Οικονομία και Ναρκωτικά 7
Στη Ρωσία
Στη Ρωσία υπάρχει σήμερα ένα οξύτατο πρόβλημα εξάρτησης σε σχέση με το αλκοόλ, τα οπιούχα και τα βαρβιτουρικά. Και δεν αναφέρομαι στην τεράστια διάδοση της χρήσης της κάνναβης που δεν προκαλεί εξάρτηση, ούτε στην εκπληκτική ανάπτυξη της ψυχοφαρμακο-εξάρτησης που επιβάλλεται στους κοινωνικά ή πολιτικά «απροσάρμοστους», παρά το γεγονός ότι αυτή αφορά σε 1,9 εκατομμύρια ανθρώπους κατά την ομολογία των Ρώσων ιθυνόντων, μια και που η ρωσική ηγεσία μας αποσαφήνισε δια του στόματος του Γκορμπατσόφ ότι «βαρέθηκε πια ν' ακούει για τα ανθρώπινα δικαιώματα»...
1. Αλκοολισμός: Ανώτερο Στάδιο του Μπολσεβικισμού;
Σε ό,τι αφορά το αλκοόλ και τον αλκοολισμό, το ερμηνευτικό κλειδί της σκόπιμης προώθησής τους απ' το ρωσικό καθεστώς, πρέπει να αναζητηθεί στην ανοικτή ομολογία του «πατερούλη των λαών» Ι.Β. Στάλιν που στις 5.11.1927 διακήρυσσε απερίφραστα ότι:
«Όταν εφαρμόσαμε το κρατικό μονοπώλιο της βότκας, βρισκόμασταν μπροστά στο δίλημμα είτε να υποδουλωθούμε στους κεφαλαιοκράτες παραδίνοντάς τους ολόκληρη σειρά από σπουδαιότατα εργοστάσια και φάμπρικες και παίρνοντας σαν αντάλλαγμα ορισμένα χρηματικά ποσά απαραίτητα για την οικονομική μας κάλυψη, είτε να εφαρμόσουμε το μονοπώλιο της βότκας για να πάρουμε τα απαραίτητα χρηματικά μέσα για την ανάπτυξη της βιομηχανίας μας και ν' αποφύγουμε την υποδούλωσή μας στους ξένους...» [Ι.Β. Στάλιν, Άπαντα, έκδοση ΚΚΕ, 1953, τόμ. 10, σ. 259.]
Μ' άλλα λόγια, το δίλημμα ή δανεισμός από τους ξένους κεφαλαιοκράτες ή διάδοση του αλκοολισμού στο λαό (με ό,τι συνεπάγεται κάτι τέτοιο), λύθηκε από τον εν εξουσία μπολσεβικισμό προς όφελος του αλκοολισμού.
Όμως, παραβλέποντας το γεγονός ότι θα ανατρέπονταν αμέσως οποιαδήποτε δυτική κοινοβουλευτική κυβέρνηση έδινε μια τόσο ανοικτά κυνική λύση σ' ένα παρόμοιο πρόβλημα, θέλω να υπογραμμίσω ότι η εν λόγω επιλογή του Στάλιν δεν ήταν μια πρόσκαιρη λύση ανάγκης, αλλά μια πάγια και σταθερή πολιτική που ασκείται αμετακίνητα από το ρωσικό καθεστώς μέχρι σήμερα, όπως αποδεικνύεται από τα στοιχεία του κρατικού προϋπολογισμού:
1. Στον προϋπολογισμό του 1927 που είχε ύψος 5 δις ρούβλια, τα έσοδα από τη βότκα ανέρχονταν σε 500 εκατ. ρούβλια, δηλαδή κάλυπταν το 10% του προϋπολογισμού. [Ι.Β. Στάλιν, ο.π.)
2. Στον προϋπολογισμό του 1967 που είχε ύψος 40,1 δις ρούβλια, τα έσοδα από τη βότκα ανέρχονταν σε 10,1 δις ρούβλια. Δηλαδή κάλυπταν το 25% του προϋπολογισμού.
3. Στον προϋπολογισμό του 1972 που είχε ύψος 175 δις ρούβλια, τα έσοδα από τη βότκα ανέρχονταν σε 26 δισεκ. ρούβλια. Δηλαδή κάλυπταν το 14,8% του προϋπολογισμού.
4. Από τα 175 δις ρούβλια του προϋπολογισμού του 1972, διατέθηκαν: Στην υγεία και τον αθλητισμό 10 δις ρούβλια (ποσοστό 5,7%). Στη γενική εκπαίδευση 7,6 δις ρούβλια (ποσοστό 4,3%). Στην επιστήμη 7,3 δις ρούβλια (ποσοστό 4,1%). Δηλαδή, συνολικά 24,9 δις ρούβλια (ποσοστό 14,1%). [Ετήσια Επετηρίδα της Κρατικής Οικονομίας της ΕΣΣΔ, Μόσχα, 1972]
Αυτό σημαίνει ότι το ρωσικό καθεστώς το 1972 μόνο με τα έσοδα από τη βότκα (26 δις ρούβλια ή ποσοστό 14,8%) όχι μόνο κάλυψε τα έξοδά του για την υγεία, τον αθλητισμό, τη γενική εκπαίδευση και την επιστήμη (που συνολικά ανέρχονταν σε 24,9 δις ρούβλια ή ποσοστό 14,1%), αλλά είχε και... πλεόνασμα 1,1 δις ρουβλίων για να το διαθέσει σε άλλους τομείς, με αντίτιμο φυσικά την διαρκή αύξηση του αλκοολισμού στον πληθυσμό, και τη συνεπαγόμενη αύξηση της εγκληματικότητας, των ατυχημάτων και της αρρώστιας, και τη μείωση της παραγωγικότητας.
Σε ό,τι αφορά τη σχέση μεταξύ αλκοόλ και εγκληματικότητας στη Ρωσία, σύμφωνα με τον πρόεδρο του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Ρωσίας L. Smirnov, το Αλκοόλ ευθύνεται για το 55,8% των κλοπών, το 79,9% των ληστειών, το 69,3% των ενόπλων επιθέσεων και το 40,0% των διαζυγίων. [Περιοδικό. Επιστήμη και Ζωή, Μόσχα, τχ. 7/1984]
Ο πρώην υπουργός εσωτερικών Ν. Tstelokov, αποδίδει στο Αλκοόλ το 60% του συνόλου των εγκλημάτων που διαπράττονται στη Ρωσία [Επιθεώρηση Ζάμνια, Μόσχα, Απρίλιος 1981], επιβεβαιώνοντας έτσι τους δυτικούς παρατηρητές που το θεωρούν ως αιτία του 75% του συνόλου των σοβαρών εγκλημάτων στη Ρωσία. [Le Monde, 14.10.1979]
Σύμφωνα με το ρώσο κοινωνιολόγο Ι. Semtsov, με την καθοριστική συνδρομή και του αλκοόλ, στο Αζερμπαϊτζάν η εγκληματικότητα αυξήθηκε κατά 2,7 φορές (ή κατά 270%) μεταξύ 1953-1970, ενώ στην πόλη Σόμγκαιτ να διαπράττεται ένα έγκλημα κάθε δέκα λεπτά. [I. Semtsov: «Η διαφθορά στη Σοβιετική Ένωση, Hachette, 1976]
Σε ό,τι αφορά τη σχέση μεταξύ αλκοόλ, ποιότητας και διάρκειας ζωής, κατά τις εκτιμήσεις του Dr. W. Knaus, ο σημερινός ρώσος καταναλώνει διπλάσια ποσότητα αλκοόλ από τον αμερικανό και ξοδεύει 15 φορές περισσότερα χρήματα για οινόπνευμα απ' ότι για έντυπα κάθε είδους (βιβλία, περιοδικά, εφημερίδες). Στο αλκοόλ διατίθεται το 25% του οικογενειακού προϋπολογισμού στη Ρωσία, και στη μεγαλύτερη διάδοση του αλκοολισμού μεταξύ των ανδρών οφείλεται το γεγονός ότι ο μέσος όρος ζωής των ανδρών είναι 64 χρόνια έναντι 74 των γυναικών. [W. Knaus: Η Ιατρική στην ΕΣΣΔ, Belfond, 1971]
Τέλος, αναφορικά με τη σχέση αλκοόλ και αυτοκινητιστικών ατυχημάτων, μόνο στο Ιρκούτς κάθε χρόνο 318 άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους σε τροχαία ατυχήματα για τα οποία ενοχοποιείται το αλκοόλ. [Εφημερίδα Πράβντα, 2.9.1974] Αν πάρει κανείς υπόψη ότι το Ιρκούτς έχει 2,4 εκατ. κατοίκους, η αναλογία είναι 1 νεκρός ανά 60.000 κατοίκους το χρόνο. Πράγμα που σημαίνει ότι ο αριθμός αυτός είναι διπλάσιος από τον αντίστοιχο του Παρισιού όπου με απείρως μεγαλύτερη κυκλοφορία σκοτώνονται σε τροχαία ατυχήματα 300 άνθρωποι το χρόνο (αναλογία 1 νεκρός ανά 120.000 κατοίκους).
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Μεγάλης Σοβιετικής Εγκυκλοπαίδειας, η κρατική παραγωγή κρασιού από 78 εκατ. δεκάλιτρα το 1960 ανέβηκε στα 293 εκατ. δεκάλιτρα το 1972 (ποσοστό αύξησης 400%), ενώ η ετήσια κατανάλωση βότκας κατ' άτομο ανέβηκε από 7,5 λίτρα το 1913, σε 9,1 λίτρα το 1969 και σε 11,8 λίτρα το 1972. [Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια, λήμμα «κρασί»]
Αυτό σημαίνει απλώς ότι η παραγωγή του οινοπνεύματος αποτελεί το μοναδικό πετυχημένο τομέα της ρωσικής οικονομίας, ο οποίος συμβάλλει καθοριστικά στην ενδυνάμωση της βιομηχανίας της παθολογίας που αποσυνθέτει γοργά τη Ρωσία.
2. Οι άλλες μορφές εξάρτησης
Για την εξάρτηση που αναπτύσσεται σε σχέση με τα Οπιούχα, τα Βαρβιτουρικά, κλπ, μόλις στα 1972 άρχισαν να δημοσιεύονται στο ρωσικό τύπο μερικές «ανώδυνες» ειδήσεις και άρθρα με τα οποία αναγνωρίζεται ότι τα εκτός του αλκοόλ, είναι ευρέως διαδεδομένη η χρήση οπιούχων, βαρβιτουρικών και πολλών αυτοσχέδιων κατασκευασμάτων (π.χ. λιωμένο βερνίκι σε φέτες ψωμιού), χωρίς να υπολογίζονται τα ελαφρά «ευφραντικά» (Χασίς-Μαριχουάνα, Κίφ, Ανάτσα, Τσιφίρ και Νας) που έχουν μαζικότατη κατανάλωση.
● O E. Babajan, διευθυντής του νευροψυχιατρικού τμήματος του ρωσικού υπουργείου υγείας και εξέχων επιτελικός της συστηματικής ψυχιατρικής εξόντωσης των Ρώσων αντιφρονούντων, ανακοινώνει στο 5ο Πενενωσιακό Συνέδριο Νευρολογίας και Ψυχιατρικής (1969):
«Στην χώρα μας απαντάται συχνά ιατρογενής εξάρτηση στα οπιούχα και τα βαρβιτουρικά»
● Η Irina Piatniskaja, καθηγητρία νευρολογίας στη Μόσχα, γράφει το 1975:
«Το χασίς είναι για τις νοτιανατολικές περιοχές χώρας ότι είναι το οινόπνευμα για τις βόρειες περιοχές... Στη χώρα μας υπάρχει πρόβλημα πολυεξάρτησης μεταξύ αλκοόλ, βαρβιτουρικών και οπιούχων». [Irina Piatniskaja, Κλινική Νευρολογία, Μόσχα, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις, 1975]
Για την περιστολή των συνεπειών αυτού του προβλήματος που δεν αναγνωρίζεται ποτέ δημόσια από τους Ρώσους ιθύνοντες, μια και που γι' αυτούς η εξάρτηση αποτελεί σύμπτωμα της κοινωνικής παθολογίας του καπιταλισμού και συνεπώς είναι αδιανόητη στο «σοσιαλιστικό παράδεισό» τους, το Ανώτατο Σοβιέτ το 1974 απαγόρευσε την καλλιέργεια του Οπίου στη Ρωσία και αναθεώρησε επί το κατασταλτικότερο τη νομοθεσία για τα ναρκωτικά, θεσπίζοντας για τους Εμπόρους ποινές εγκλεισμού σε στρατόπεδο συγκέντρωσης από 1 μέχρι 15 χρόνια και κατάσχεση της περιουσίας τους, και για τους Χρήστες ποινή φυλάκισης 5 χρόνων, που αυξάνεται σε 10 χρόνια σε περίπτωση υποτροπής.
Αλλά, όπως είναι φυσικό και αναμενόμενο, αυτή η επίταση της καταστολής, που αποτελεί έμμεση ομολογία της εξουσίας για τη σοβαρότητα του προβλήματος των ναρκωτικών στη Ρωσία, αφήνει ανέγγιχτο το πρόβλημα της εξάρτησης που παίρνει όλο και πιο ανησυχητικές διαστάσεις, όπως αποκαλύπτεται από τις δηλώσεις των ρώσων αξιωματούχων.
● Ο Vl. Blikov, υπουργός δικαιοσύνης της «Ομόσπονδης Δημοκρατίας» της Ρωσίας, σε συνέντευξη του στο AFP (28.8.1976), δηλώνει:
«Δεν κρύβουμε ότι υπάρχει και σε μας σοβαρό πρόβλημα ναρκωτικών»,
● Ο ρώσος ψυχίατρος Ε. Litsko γράφει το 1976 στη Liternaturnaja Gazeta:
«Το πρόβλημα των ναρκωτικών είναι υπαρκτό στη χώρα μας» [Liternaturnaja Gazeta, 2.12.1976.]
Κι όχι μόνο είναι υπαρκτό και σοβαρό, αλλά επιπλέον μέσα σε λίγα χρόνια γίνεται τόσο οξύ που δεν μπορεί πια να συγκαλυφθεί, εξαναγκάζοντας το καθεστώς να προσφύγει στη γνωστή «αστυνομική» θεωρία της ερμηνείας των κοινωνικο-πολιτικών προβλημάτων, για τον επιμερισμό των ευθυνών. Έτσι,
● Η εφημερίδα Izvestia «ανακαλύπτει» μόλις το... 1981, τα διεθνή εγκληματικά κυκλώματα που διακινούν τα ναρκωτικά, και στις 5.10.1981 προειδοποιεί ότι:
«Οι διεθνείς έμποροι ναρκωτικών, στοχεύουν να καταστήσουν τη Μόσχα κέντρο διαμετακόμισης ναρκωτικών μεταξύ της κεντρικής Ασίας και της δυτικής Ευρώπης».
Βέβαια, κατά την «Izvestia» σ' αυτά τα «διεθνή εγκληματικά κυκλώματα» δεν περιλαμβάνεται το κύκλωμα της εξουσίας, παρά το γεγονός ότι παραμένει ανοικτό το θέμα που δημιουργήθηκε τον Μάιο του 1986, όταν οι Ολλανδικές αρχές κατάσχεσαν στο ρωσικό φορτηγό «Κάπτεν Τόμσον» που είχε καταπλεύσει στο Ρότερνταμ, 200 κιλά ηρωίνης που είχαν φορτωθεί στη Ρίγα της Λετονίας.
Πρόκειται για ένα «συμβάν» που ξαναφέρνει στην επικαιρότητα τις «ξεχασμένες» δηλώσεις του Jan Smeina, πρώην γενικού γραμματέα του υπουργείου Άμυνας της Τσεχοσλοβακίας, ο οποίος κατέφυγε στη Δύση:
«Το 1962 σε μυστική σύσκεψη εκπροσώπων του Συμφώνου της Βαρσοβίας στη Μόσχα, ο Ν. Κρουτσόφ εξετάζοντας το ενδεχόμενο να χρησιμοποιηθούν τα ναρκωτικά ως μέσο αποσταθεροποίησης των δυτικών κοινωνιών, δήλωσε ότι μια τέτοια επιχείρηση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ανήθικη αλλά είναι ηθική εάν ληφθεί υπόψη ότι αποσκοπεί στην καταστροφή του καπιταλισμού».
Δυστυχώς, τέτοιου είδους «μικροζητήματα» προβληματίζουν τους ελάχιστους εκείνους που (ακριβώς επειδή δεν θέλουν να εθελοτυφλούν), επιμένουν ότι δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρχει καμιά ποιοτική ή άλλη διαφορά ανάμεσα στη CIA και την KGB, που η θεωρία, η «ηθική» και οι πρακτικές τους είναι χυμένες στο ίδιο καλούπι.
του Κλεάνθη Γρίβα
πηγή:
http://www.grivas.info/portal/index.php?option=com_content&view=article&id=205:-1990-1-a-&catid=124:2011-05-25-19-41-05&Itemid=191
Φωτό: Γλυπτό του Κάνιαρη
Σχόλια