Η βιομηχανία του θεάματος και η θρησκευτικότητα της πολιτικής ελπίδας






Η φοβική διαμόρφωση της πραγματικότητας


Η πολιτικοοικονομική εξουσία θέλει ένα φοβισμένο λαό, για αυτό με πολλούς τρόπους ποντάρει στην δημιουργία του φόβου και την εξάπλωση της βίας. Οι μορφές βίας που χρησιμοποιεί τις συναντάμε τόσο στο οικονομικό όσο και στο κοινωνικό επίπεδο της καθημερινότητας. Ο πολίτης δέχεται την βία σε κάθε βήμα του σε αυτή την πόλη. Με τον έναν η τον άλλον τρόπο η βία είναι εδώ είναι μέσα και εξω από τα σπίτια μας Έξω από το σπίτι υπό μορφή βιώματος και μέσα υπό μορφή θεάματος. 

Στόχος της, η διαχείριση του φόβου και η δημιουργία των διαχωρισμών 
 Στόχος της. η καλλιέργεια των διαφορών.
Η καλλιέργεια των αντιθέτων είναι η καλλιέργεια του διαχωρισμού από όπου αντλεί την παρουσία της. Η καλλιέργεια του άσπρου μαύρου, του τίποτα ή όλα, εκτός του ότι παραθέτει ένα μαγικό, παιδικό τρόπο σκέψης επίλυσης διαφορών, με αυτό τον τρόπο όμως, μπορεί με άνεση να χειρίζεται τον φόβο του πολίτη και την μικρότητα του μπροστά στην μηχανή εξουσίας. 
 
Μέσω της Βιομηχανία του θεάματος η πολιτικοοικονομική εξουσία ασχολείται με την διαμόρφωση της πραγματικότητας του πολίτη με την βοήθεια του λόγου και της εικόνας Η βιομηχανία του θεάματος και συγκεκριμένα τα ΜΜΕ λειτουργούν σαν δίαυλοι μέσω των οποίων εκάστοτε κυβερνητική εξουσία προσπαθεί να διαμορφώσει την αντίληψη του πολίτη για την πραγματικότητα. Τα μέσα που χρησιμοποιεί είναι η πολιτική διαφήμιση, οι τηλεοπτικές πολιτικές μονομαχίες, η ανάλυση της πολιτικής ειδησεογραφίας. Καθώς και η πολιτική ρητορική, η γλώσσα και το θέαμα, η κατασκευή της κοινής γνώμης, η κατασκευή των συλλογικών ταυτοτήτων μέσα από τα Μ.Μ.Ε, η προπαγάνδα, αποσκοπούν στην διαμόρφωση της κοινωνικής πραγματικότητα στα μέτρα της εξουσίας.
Από την μια διαμορφώνει την πραγματικότητα της εξουσίας σαν πραγματικότητα του πολίτη και από την άλλη παρουσιάζει την πραγματικότητα του πολίτη, την οποία, μπορεί επίσης να την διαμορφώνει και να την προβάλει με τον τρόπο που θέλει. π.χ. Μπορεί να αναπαριστά τις φοβικές καταστάσεις που έχουν σχέση με τον εαυτό της, σαν φόβο που πρέπει να κατέχει τον πολίτη. π.χ. Μια διαδήλωση, οι συγκρούσεις με την αστυνομία και γενικά όλες οι κοινωνικές πράξεις του πολίτη μπορούν να τις χειριστεί ώστε να χάσουν την σημασία τους και να θεωρηθούν σαν ενέργειες αποσταθεροποίησης της πραγματικότητας. 
 
Κάθε ενέργεια του πολίτη μέσω της οποίας παρουσιάζει την δυσαρέσκεια του, μέσω της βιομηχανία του θεάματος ΜΜΕ παρουσιάζεται σαν προσπάθεια ανατροπής της νομίμου τάξης και σαν αλόγιστες ενέργειες που μπορούν να φέρουν την καταστροφή. Η βιομηχανία του θεάματος διαχειρίζεται την καθημερινότητα της εξουσίας σαν να είναι καθημερινότητα ολονών μας. Με αυτό τον τρόπο κατακλύζει την πραγματικότητα του πολίτη από την δική της καθημερινότητα 
 
Η εξουσία μέσω της βιομηχανίας του θεάματος, ελέγχει την ροή των ειδήσεων ασκώντας μια λογοκρισία μέσω της σιωπής για την καθημερινότητα του πολίτη και μια συνεχή προβολή της καθημερινότητας της κυβερνητικής και οικονομικής εξουσίας 

 Η αναπαράσταση της καθημερινότητα του πολίτη για την βιομηχανία του θεάματος στόχο έχει να καλλιεργήσει τον διαχωρισμό ενώ φαίνεται ότι καλλιεργεί την ενότητα,  μιλάει για την συλλογικότητα ποντάροντας στην ατομικότητα.

Η αλληλεγγύη
 
Η δημοσιογραφία στην εποχή της βιομηχανίας του θεάματος, έχασε τον ρόλο του έλεγχου της εξουσία και έγινε ακόλουθος και υπερασπιστής της.
Με αυτή την ατσαλάκωτη μορφή της εμφανίζεται και αυτή, σαν μια άλλη εξουσία, μια εξουσία που σκοπεύει την πραγματικότητα του πολίτη και την διαστρέβλωσης της Η δημοσιογραφία στην βιομηχανία του θεάματος σου λέει καθημερινά “μην σκέπτεσαι τον εαυτόν σου σκέψου τους άλλους”. “Αποδέξου τις τίμιες προσπάθειες για το καλό όλων και μην προβάλεις προσωπικές αντιστάσεις”.
Ως ένα επίπεδο η βιομηχανία του θεάματος μας προσκαλεί να δείξουμε την “αλληλεγγύη” μας, στις κυβερνητικές αποφάσεις για το καλό όλων ενώ στην ουσία, αυτή την μορφή αλληλεγγύης την προβάλει για την δική της επιβίωση. Έχουμε να κάνουμε μ΄ ένα είδος αλληλεγγύης που ζητά την άνευ όρων αποδοχής των πολιτικών αποφάσεων για τον τρόπο χειρισμού αυτής της αλληλεγγύης του διαχωρισμού με στόχο την διάσωση της κυβερνητικής εξουσίας.

Η Ελπίδα

Μέσω της βιομηχανίας του θεάματος ΜΜΕ η ελπίδα κατέχεται από την εξουσία και πάλι. Αυτή η ίδια παρουσιάζεται σαν ελπίδα. Όλη της η έγνοια είναι να παραμείνει σαν ελπίδα καθορίζοντας την πραγματικότητα που την καθιστά αναγκαία. Με αυτόν τον τρόπο η ελπίδα που καλλιεργείται από την βιομηχανία του θεάματος έχει θρησκευτική μορφή απαιτώντας, η ζητώντας μια πίστη η οποία προσπαθεί να διαμορφώσει την σχέση του πολίτη με την κυβερνητική εξουσία με τον πολίτη όπως του θεού με τον πιστό.

 Με αυτό τον τρόπο η ελπίδα ενώ προβάλλεται από ρεαλιστές της οικονομίας και του ορθολογισμού και μάλιστα των αριθμών, η ελπίδα που καλλιεργούν είναι μεταφυσική, αφημένη στην τύχη που προορίζει ή καθορίζει ο θεός-οικονομία για τον καθένα μας. Έχουμε να κάνουμε λοιπόν με μια Θρησκευτικό-πολιτική ελπίδα, όπου φαίνεται, ότι τίποτα δεν είναι συγκεκριμένο και η συμμετοχή του πολίτη στην διαμόρφωσή της δεν επιτρέπεται. 
 
Αν ακούσουμε τα λόγια του κυρίου Σαμαρά για το καινούργιο έτος θα καταλάβουμε ότι ο λόγος της κυβερνητικής εξουσία προσπαθεί να διαμορφώσει μια πραγματικότητα όπου βασιλεύει η αισιοδοξία, η ελπίδα, η τάξη, οι διεθνείς επιτυχίες, η ανάκαμψη και η ευτυχία του μέλλοντος. 

Θα συγκρατήσω δυο εκφράσεις για να δείξουμε σε ποια φάση μετάβασης βρίσκεται η χώρα
Κόβουμε τα δεσμά που μας κραταγανε πίσω”
Δεν κάνουμε μόνο σχέδια για το μέλλον. Ετοιμάζουμε άλματα στο μέλλον”.
Η βιομηχανίας του θεάματος παρουσιάζει σαν ελπίδα την κυβερνητική επιλογή, μερικές όμως φορές δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ελπίδα του ενός μπορεί να είναι η απελπισία του άλλου. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να καλυφθεί. Δηλαδή πρέπει να καλυφθεί η απελπισία του λαού. Αυτή λοιπόν την πραγματικότητα της απελπισίας του πολίτη προσπαθεί να καλύψει και να διαστρεβλώσει η Βιομηχανία του θεάματος. Άρα η ελπίδα που καλλιεργείται από την κυβερνητική εξουσία και προβάλετε από τα ΜΜΕ είναι η ελπίδα της εξουσία και όχι η ελπίδα του λαού. 
 
Η κυβερνητική εξουσία μας λέει
Την χρονιά που αρχίζει, το 2013, θα ξεπεράσουμε τις καλύτερες προσδοκίες για την Ελλάδα και τους Έλληνες” 
 
Τι ωραία εικόνα που μας παρουσιάζει από το μέλλον και πόσο αυτή την μελλοντική κατάσταση του ΘΑ αποτελεί δικό της δημιούργημα. Λέγοντας με λίγα λόγια ότι “η ελπίδα είμαι εγώ”
Η καθημερινότητα της εξουσίας περιλαμβάνει την ελπίδα όχι με την έννοια της ενεργοποίησης του πολίτη και της συμμετοχής του στην εξέλιξη των κοινωνικών καταστάσεων, αλλά με την υποταγή του και ανεκτικότητα του στο όνομα της μελλοντικής ανάπτυξης, την οποία η κυβερνητική εξουσία θα φέρει στην κοινωνία. Η κυβερνητική εξουσία ζητά πίστη και ότι σημαίνει αυτό στην καθημερινότητα του πολίτη. Πάνω σε αυτή την πίστη μιλάει για την αλληλεγγύη. 
 
Βλέπουμε λοιπόν ότι ο ορθολογισμός της χρειάζεται να πυροδοτήσει το θρησκευτικό αίσθημα του λαού θέλοντας να μετατρέψει τον πολίτη σε πιστό. Καλλιεργώντας την θρησκευτική ελπίδα στο πρόσωπό της, αποκλείει κάθε έλεγχο για τις ενέργειές της. Με αυτό τον τρόπο τα δεινά του λαού δεν είναι παρά η αναπόφευκτη τιμωρία για τα οικονομικά αμαρτήματα του πολίτη. Και είναι αυτή που έρχεται να τον σώσει. 

Σε άλλες δηλώσεις η κυβερνητική εξουσία δείχνει ότι αντιλαμβάνεται τις θυσίες του λαού αλλά τις δικαιολογεί, τις νομιμοποιεί και τις θεωρεί αναπόφευκτες για την κατάχτηση του ευτυχισμένου αύριο, για την κατάχτηση του παραδείσου. Αν η κοινωνική πραγματικότητα σήμερα είναι τιμωρητική για τον πολίτη, για την κυβερνητική εξουσία αυτή η τιμωρία αποτελεί μια δίκαιη απόφαση την οποία πρέπει να αποδεχτεί ο πολίτης καλλιεργώντας την ενοχή στο σύνολο της κοινωνίας. Αυτό εννοεί η εξουσία όταν λέει ότι “τα φάγαμε μαζί”. 
 
Άρα σύμφωνα με την βιομηχανία του θεάματος και την κυβερνητική εξουσία, η μετάνοια, η προσευχή και η παθητική αποδοχή των αποφάσεων, αποτελούν τα βασικά κριτήρια της συμπεριφορά του λαού, για την ανάκαμψη και τον οικονομικό παράδεισο του αύριο.

πίνακας: Victor Safonkin's site: http://www.eurosurrealism.com

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ρατσισμός: Αίτια – Συνέπειες

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΝΣΤΡΟΥΚΤΙΒΙΣΜΟΣ

Η Γονεϊκότητα