Η παιδεραστία είναι μια λεηλασία

Η είδηση

“Η ολλανδική οργάνωση παιδεραστών Martijn, η οποία προωθούσε την "αποδοχή από την κοινωνία" των "συναινετικών σεξουαλικών σχέσεων" μεταξύ παιδιών και ενηλίκων, προτού διαλυθεί τον περασμένο Ιούνιο, δεν μπορεί να τεθεί εκτός νόμου, αποφάσισε σήμερα το εφετείο που εξέταζε την υπόθεση αυτή.

Διαβάζοντας αυτή την είδηση σκέφτηκα ότι η παιδεραστία από οποία πλευρά και αν την εξετάσουμε δεν είναι παρά μια πράξη σωματικής και ψυχολογικής βίας, μια πράξη εξαναγκασμού και καθυπόταξης του άλλου. Η παιδεραστία σαν κοινωνική πράξη είναι μια πράξη ισχύος, μια βίαιη πράξη εξουσίας. Εμπεριέχει όλες τις μορφές βίας τις οποίες μπορεί ασκήσει ένα άτομο σε κάποιο άλλο για να τον υποτάξει και να το αναγκάσει να κάνει αυτό που θέλει. Με πολιτικούς όρους φανερώνει μία συμπεριφορά την οποία την συναντάμε, σε πολύ αυταρχικά καθεστώτα και ιδίως στο Φασισμό.

Το βασικό, ειδικά χαρακτηριστικό της παιδεραστίας, είναι η καθυπόταξη. Η καθυπόταξη της επιθυμίας του ανήλικου από τον ενήλικα . Επιθυμία που τις περισσότερες φορές δεν έχει να κάνει μόνο με την πράξη της παιδεραστίας, αλλά θέλει να γίνει επιθυμία του άλλου. Θέλει το θύμα να πιστέψει ότι και αυτό “θέλει”. Ότι και με την δική του επιθυμία συμβαίνει αυτό που συμβαίνει. Αυτό είναι που ηρεμεί τον παιδεραστή. Μοιάζει με το βιαστή που έχει πείσει τον εαυτό του ότι το θύμα πήγαινε γυρεύοντας.

 Έτσι και ο παιδεραστής δεν σταματάει απλά στο σώμα, αλλά θέλει να εισβάλει και στην ψυχή του παιδιού και προσπαθεί να τον πείσει ότι η επιθυμία αυτή είναι δικιά του. Ότι με την συμφωνία του ίδιου έγινε ότι έγινε. Άρα η παιδεραστία είναι μια πράξη εκτός των άλλων, ενοχοποίησης του θύματος. Χωρίς την ενοχοποίηση του δεν μπορεί να διαπραχθεί. Η ενοχοποίηση του θύματος συγχρόνως επιτρέπει στο θύτη να προχωρήσει ανενόχλητος στην πράξη του. Είναι λοιπόν μια πράξη εξουσίας του ενήλικου προς τον ανήλικο, η οποία επιδιώκει την σωματική αλλά και την ψυχολογική καθυπόταξη του.

Μιλάμε λοιπόν για μια σχέση η οποία κατακλύζεται από ένα μείγμα φόβου, ανασφάλεια, ηδονής, ενοχών,  και μίσους. Μίσος για τον άλλον, μίσος για τον εαυτό. Αυτό το αρρωστημένο συναισθηματικό μείγμα  Αυτή η ανησυχία, ο φόβος, το κρυφό, η απαγορευμένη ηδονή, η ισχύς, και η ανάγκη καθυπόταξης του παιδιού, αποτελούν την "χαρά" του. Όλο αυτό το μείγμα αποτελεί το βασικό περιεχόμενο αυτής της σχέσης του με το θύμα αλλά και με τον εαυτό του. και αυτό δεν θέλει να το αισθάνεται μόνος του αλλά και το παιδί. Αυτό το μείγμα ελευθερώνεται μέσα από την πράξη και μέσα από την πράξη του το μεταβιβάζει στο παιδί.

Στην ουσία ο παιδεραστής είναι ένα άκρως διαταραγμένο άτομο. Ένα άτομο που γνωρίζει το πρόβλημά και προσπαθεί με κάθε τρόπο να το απαρνηθεί με το να το θεωρήσει "φυσιολογικό". Κάτι που συμβαίνει στο καθένα. Η νομιμοποίηση της πράξης του είναι αυτό που θα τον ηρεμήσει και όχι η προσπάθεια θεραπεία του, δηλαδή η αναγνώριση της νοσηρότητας της.  Αλλά και η ίδια η προσπάθεια νομιμοποίησης μιας τέτοιας πράξη είναι μια μορφή νοσηρότητας και μάλιστα κοινωνικής. Δηλαδή οι παιδεραστές καλούν την κοινωνία να δεχτεί και να αποδεχτεί την νοσηρότητα τους.

Στο βαθμό όμως που ο παιδεραστής προτιμά να αντιτάξει την ισχύ του σε κάποιο αδύναμο (παιδί) παρά σε έναν ενήλικα. 'Όπου εκεί είναι σίγουρος ότι θα τα καταφέρει. Ήδη αυτή η προτίμηση, η ερωτική επιθυμία προς το παιδί και η σεξουαλική συνεύρεση μαζί του, τον βγάζει από πολλές δυσκολίες που θα συναντούσε με κάποιον ενήλικα. Στην ουσία η προτίμηση αυτή προδίδει ένα άτομο το οποίο έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση αλλά αρκετή αυτοπεποίθηση για να πείσει ένα παιδί.

Όπως είπαμε πάρα πάνω ο παιδεραστής δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το παιδί. Ενώ λέει ότι το αγαπά στην ουσία το βιάζει, το υποβιβάζει, το κάνει σκλάβο και καθορίζει την σχέση τους χωρίς να του δίνει το δικαίωμα της άρνησης. Στην ουσία το αγαπά για να το μισεί και το μισεί για να το αγαπά. Θέλει να το αλλοτριώσει, Θέλει να ρουφήξει την ψυχή του, την πνοή του. Θέλει να το γεράσει, θέλει να το κάνει ένα άψυχο κουφάρι, ένα έμψυχο αντικείμενο. . Θέλει ένα τυφλό υπηρέτη να του ικανοποιεί όλες τις επιθυμίες, ακόμα και τις πιο βάρβαρες. 

Για να πάρετε μια ιδέα, μπορεί να διαβάσετε “Το γυμνό δείπνο” του Γουίλιαμ Μπάροουζ. Ο παιδεραστής δεν επιτρέπει στο παιδί να υπάρξει παρά μόνο στα πλαίσια της σαδομαζοχιστικής σχέσης που αυτός επιβάλει. Μόνο έτσι ικανοποιείται ο παιδεραστής. 

Αν ο στόχος του καταχτητή είναι λεηλασία του κατακτημένου. Ο στόχος της παιδεραστίας είναι κάτι παραπάνω, είναι η ψυχολογική, η οργανική και εν γένει την υπαρξιακή λεηλασία του παιδιού.

πίνακας:  Odilon Redon