Οι νέοι και ο φασισμός

Η κοινωνική κατάσταση

Ο μικρός Φύρερ της Ελλάδας μας ειδοποίησε σε μια τηλεοπτική του εμφάνιση ότι, “ θα σας πάρουμε τα παιδιά.” Την στιγμή που κάνει αυτή την ολοκληρωτική δήλωση -απειλή το όραμα της κοινωνίας είναι μόνο οικονομικό. Την στιγμή που αναγγέλλει αυτή την ολοκληρωτική δήλωση-απειλή το πολιτικό σύστημα και οι πολιτικοί είναι χειραγωγημένοι από τους τραπεζίτες και η κοινωνία έχει γίνει πεδίο κοινωνικών και οικονομικών πειραματικών εμπειριών, όπου όλες οι μορφές της βίας δοκιμάζονται με στόχο την υποταγή στο κέρδος. Την στιγμή που κάνει αυτή την ολοκληρωτική δήλωση-απειλή, άνθρωπος έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα, η κοινωνική βία ανεβαίνει, η ψυχολογική την ακολουθεί και ο πολίτης ζει σε μια κοινωνία που ο φόβος επικρατεί εσωτερικά και εξωτερικά. Την στιγμή που κάνει αυτή την ολοκληρωτική δήλωση-απειλή,η ατμόσφαιρα της καταθλιπτικής σήψης της κοινωνίας, επιδεινώνεται κάθε μέρα, από την τη νομιμοποίηση της εκμετάλλευσης των αδυνάτων, την νομιμοποίηση της αδικίας, τον περιορισμό των δικαιωμάτων, την έλλειψης μέλλοντος και προοπτικής, όλα αυτά τα ωραία που βιώνουν οι πολίτες.

Έτσι μετά τις απειλές ότι θα σας πάρουμε τις καταθέσεις, θα σας πάρουμε το σπίτι, θα χάσετε τις δουλειές, τώρα από την μεριά του μικρού Φύρερ έρχεται και η απειλή “θα σας πάρουμε τα παιδιά.” Οι Έλληνες πρέπει να είναι έτοιμοι να χάσουν τα πάντα, ακόμα και τα παιδιά τους. Έχω λοιπόν, την εντύπωση ότι σε αυτή την δήλωση-απειλή, η ελληνική κοινωνία δεν έδωσε σημασία, αν και είναι, μια δήλωση μελλοντικής ολοκληρωτικής βίας. Η ελληνική κοινωνία σαν να παρουσιάζει μια δυσκολία να καταλάβει το περιεχόμενο των γεγονότων και μένει μόνο στην διαδικασία, έτσι η οργάνωση σκάβει το τούνελ της μέσα στο σώμα της κοινωνίας και ψάχνει την νεολαία για να προπαγανδίζει την ιδεολογία της και δυστυχώς βρίσκει έφορο έδαφος.

Κατ αρχάς, βρίσκει ένα κράτος ανήμπορο να εκπληρώσει τις στοιχειώδης ανάγκες του πολίτη, ένα κράτος που όχι μόνο σταματάει αλλά ενισχύει το πρόβλημα χωρίς να παίρνει θέση. Βρίσκει ένα σχολείο, με τους καθηγητές να διώκονται, αποδυναμωμένο, προβληματικό, ανίκανο και αυτό να ανταποκριθεί στις ανάγκες της μαθητικής κοινότητας, Βρίσκει μια οικογένεια. Με γονείς στην ανεργία, η τον φόβο της ανεργίας, με τους έφηβους σε περίοδο αλλαγών, αναταραχών, αμφισβητήσεων, ανίκανη να αντιδράσει .

Ο φασισμός

Αυτή η κοινωνική, εκπαιδευτική και οικογενειακή απορύθμιση που επικρατεί, παρέχει την δυνατότητα στη φασιστική οργάνωση να αναπτύξει τους μηχανισμούς της και να εισβάλει σε χώρους της νεολαίας όπως το γήπεδο, όπως το σχολείο, για να την επηρεάσει, και να κατευθύνει την ενεργητικότητα της σύμφωνα με τα ιδεολογικά της πρότυπα. 
 

Η φασιστική οργάνωση παρουσιάζει ένα μοντέλο εφηβικό, δηλαδή ένα μοντέλο όπου επικρατούν εφηβικά χαρακτηριστικά, όπως η ομαδοποίηση η παρορμητικότητα, το ενστικτώδες, το απερίσκεπτο, το ανεκπλήρωτο, η αρνητικότητα, η έλλειψης ορίων, η προκλητικότητα, η παράβαση, η υποταγή, η ανευθυνότητα. Δηλαδή εκφράζει το ψυχικό περιεχόμενο των ατόμων που συμμετάσχουν στην οργάνωση, σε ατομικό αλλά και ομαδικό επίπεδο. Το κακό είναι ότι οργάνωση διαφημίζεται μέσα από την κοινωνική της πράξη. Μέσα από την αδιαλλαξία των λόγων και την δήθεν αποφασιστικότητα των έργων. Την διαφήμιση της βίαιης τακτικής της την έχουν αναλάβει εκτός από την ίδια και τα ΜΜΕ. 
 

Οι εικόνες φασιστών λοιπόν σε διάφορες επιθετικές πάντα στάσεις, κατακλύζουν το σύμπαν, κάθε μέρα έχουμε κάτι να πούμε για αυτούς, μέσα από το διαδίκτυο και τα ΜΜΕ αναπαράγοντας την παρουσία τους προβάλλοντας, διαδίδουν την ιδεολογία με το διάχυτο περιεχόμενο της βίας, της υποταγής, της έλλειψης σεβασμού, του διαχωρισμού, σαν λύσεις που προτείνει για να βγει η κοινωνία από την δύσκολη θέση. Επίσης φιλοσοφημένα σαιτ, έχουν μπει στην υπηρεσία τους, δήθεν κοσμοπολίτικα, με βασικό προφίλ που εκφράζει την στάση του “ότι τίποτα δεν μπορεί να μας αντισταθεί”, “είμαστε κυρίαρχοι των πάντων”, “ κάνουμε ότι θέλουμε” Αυτή η αίσθηση προσδίδει την εντύπωση ενός βίαιου ονείρου το οποίο μπορεί να το ζήσει όποιος γίνει μέλος της. Προσδίδει την εντύπωση μιας ελευθερίας χωρίς όρια, χωρίς σεβασμό για τους άλλους, εκτός της οργάνωσης. Ενός ονείρου παντοδύναμης αυθάδειας απέναντι στην κοινωνία και τους νόμους της που μπορεί να γίνει το όχημα του “επαναστατικού”, αντιδραστικού συναισθήματος κάθε εφήβου και νέου, και να μπορέσει να το εκφράσει με την ασφάλεια που του παρέχει η ύπαρξη της οργάνωσης, μέσα από την οργάνωση. Μια τέτοια κατάσταση οδηγεί το νέο στην μέθη της δύναμης και της κυριαρχίας. Μία αίσθηση που μπορείς να την πετύχει κάποιος, μετά από χρήση σκληρών ναρκωτικών. Θα έπρεπε να αναρωτηθούμε αν η χ. α. είναι σκληρό κοινωνικό ναρκωτικό, αυτό μπορεί να ερευνηθεί στην βάση της εξάρτησης και τις παραισθήσεις από το χάπι της κυριαρχίας. 
 

Η εξάπλωση της κοινωνικής βίας εκφράζεται μέσ από την κοινωνική πράξη της χρυσής αυγής. Η κοινωνική της πράξη είναι μια βίαιη πάντα πράξη και μάλιστα μια βία ανεξέλεγκτη. Αυτό αποτελεί ένα πρότυπο κοινωνικής συμπεριφοράς που προπαγανδίζει την βία σαν τρόπο λύσης των προβλημάτων. Σαν κοινωνικό πρότυπο εκπέμπει μια παντοδυναμία, μια πληρότητα, μια αυτάρκεια και δύναμη. Βέβαια, ο φασίστας έχει αποδεχτεί και υποταχθεί και αυτός βίαια από αυτήν την αυτάρκεια την πληρότητα την παντοδυναμία. 
 

Αυτό που θεωρείται βασικό χαρακτηριστικό του φασίστα, είναι η υποταγή και η επιθετικότητα, Ο φασίστας πρέπει πρώτα να υποταχθεί και μετά να υποτάξει την κοινωνία. Ο φασίστας καταθέτει την ατομικότητα του, την ελευθερία του στην οργάνωση. Για αυτή δεν είναι παρά ένα όνομα και τίποτα άλλο. Το περιεχόμενο πρέπει να είναι το ίδιο σε όλα τα ξυρισμένα κρανία του νεο-φασισμού.. Ο φασίστας είναι ένας υποταγμένος άνθρωπος και την υποταγή θέλει να καλλιεργήσει. Υποτάσσεται στους δυνατούς, και θέλει να υποτάξει τους αδυνάτους. Σέβεται την ιεραρχία της οργάνωσης, όχι όμως τους θεσμούς της κοινωνίας. Είναι πιστός στον αρχηγό, και την ιεραρχία και δείχνει την υποταγή του αν πάσα στιγμή με τον ναζιστικό χαιρετισμό. 

Ο ναζιστικός χαιρετισμός δεν είναι παρά, ένα δείγμα της υποταγής του φασίστα στον απολυτό άρχοντα του ονείρου του, στον βιαστή του. Με τον ναζιστικό χαιρετισμό επιβεβαιώνεται η παρουσία της υποταγής του ψυχικά και κοινωνικά. Ο ναζιστικός χαιρετισμός αυτή την υποταγή δηλώνει, είναι δείγμα υποταγής και όχι υπεροχής. Είναι η κοινωνική έκφραση της υποταγής στο στο πρόσωπο της απόλυτης εξουσίας. Ανταλλάσσοντας αυτόν το χαιρετισμό οι φασίστες μεταξύ τους δημιουργούσαν μια επαναλαμβανόμενη μορφή αλληλεπίδρασης η οποία δήλωνε ό ένας στον άλλον την υποταγή του στο Χίτλερ. Οι φασίστες λοιπόν πρώτα δήλωναν υποταγή και μετά συνδιαλεγόντουσαν. Αφάνταστο κάθε στιγμή έσκυβαν μπροστά στο Χίτλερ κρατώντας αυτή την αγέρωχη στάση. Και μην ξεχνάμε το βλέμμα ψηλά, σαν να έβλεπαν τον θεό.

Οτιδήποτε κάνει ο φασίστας δεν το κάνει μόνος του. Πάντα είναι σε ομάδα,. Κινούνται σε ομάδες κάνοντας τον φόβο τους μίσος που πέφτει πάνω όπως η αγέλη άγριων λύκων που πέφτουν σε ανυπεράσπιστα θηράματα. Αυτή η συλλογικότητα της πράξης αφαιρεί την υπευθυνότητα και προσφέρει την κοινωνικότητα. Το άτομο καλυμμένο από τους άλλους, μπορεί να ασκήσει βία χωρίς κανένα ενδοιασμό, εφόσον αν υπάρξει κάποιος ενδοιασμός, η ομάδα θα τον αναλάβει αμέσως. Έτσι η έννοια της ευθύνης δεν αποτελεί πλέον ένα ατομικό χαρακτηριστικό, αλλά ένα συλλογικό. 
 

Το ότι κανείς δεν έχει δικαστεί, αυτό δίνει την αίσθηση , ότι μπορούμε να κάνουμε ότι θέλουμε με την ιδεολογική μπλούζα του χρησαυγίτη και κανείς να μην μας πει τίποτα. Δίνει την εντύπωση “ότι όλα επιτρέπονται και ακόμα και αν δεν επιτρέπονται εμείς θα τα κάνουμε να επιτρέπονται, θα τα επιβάλουμε με την βία”. Μια τέτοια κοινωνική στάση δεν υπολογίζει παρά μόνο τον εαυτό της. Παρουσιάζεται σαν μια ατομική δυνατότητα αλλά πραγματοποιείται μόνο από μια συλλογική πράξη. Αυτή η διπλή εικόνα που εκπέμπει, δίνει την εντύπωση της ελευθερίας και της συντροφικότητας αποκρύβοντας την εξαναγκαστική μορφή της από τα ίδια της τα μέλη. Αποκρύβοντας το τι περιμένει ένα μέλος, αν θελήσει να αποσκιρτήσει από την οργάνωση. Επιτρέποντας την καλλιέργεια του μίσους στο όνομα της πατρίδας 
 

Αυτό λοιπόν το προφίλ καλλιεργείται από την οργάνωση, και προωθείται από το κυβερνητικό σύστημα και τα ΜΜΕ που το υποστηρίζουν. Εμφανίζεται σαν κίνημα υπεράσπισης του αδικημένου Έλληνα δικαιολογώντας κάθε πράξη αδικίας που διαπράττει εναντίον του. Η οργάνωση φαίνεται ότι συγκρούεται με τα όρια του ανεκτού μιας δημοκρατικής κοινωνίας, αλλά τα όρια που θέλει να επιβάλλει αυτή θα οδηγήσουν το άτομο και την κοινωνία στο μαρασμό. 
 

Η πρόταση της φασιστικής οργάνωσης είναι, άσκηση βίας στο διπλανό που διαφέρει. Βία στην διαφορετικότητα. Αυτή η πρόταση έρχεται να δώσει ένα προσωρινό διέξοδο στην αδιέξοδη πραγματικότητα του νέου και στην αναζήτηση νοήματος ζωής. Ένα διέξοδο περισσότερο εκτόνωσης απέναντι στην εσωτερική ανάγκη της νεότητας για έκφραση μέσα από την εναντίωση στην κοινωνική αδικία, αναλαμβάνοντας την έκφρασή της στην πράξη.

Οι νέοι

Διότι που νομίζετε ότι θα στραφούν οι νέοι, όταν η κοινωνία τους έχει κατατάξει σαν το μέρος του πληθυσμού που στερείται, η καλείται να αντιμετωπίσει την στέρηση βασικών κεκτημένων της εργασίας και να αντιμετωπίσει επίσης ένα εργασιακό περιβάλλον εχθρικό, βίαιο, εκμεταλλευτικό, που δεν θα του παρέχει καμία δυνατότητα άμυνας, αποφυγής;

Που θα στραφούν οι νέοι μπροστά σε ένα μέλλον που δεν θα τους δώσει την δυνατότητα να οικοδομήσουν την πραγματικότητα τους σαν υποκείμενα που ελέγχουν τους παράγοντες που τους επηρεάζουν και έχουν τις επιλογές να διαλέξουν;

Σήμερα οι νέοι δεν έχουν επιλογή, δεν έχουν επιλογή σε ένα μέλλον που δεν εξαρτάται από αυτούς, αλλά από τους άλλους. Το μέλλον δεν κτίζεται πλέον, είναι κτισμένο. Η κοινωνία δεν προσφέρει κάποιο μέλλον στους νέους, ή για να είμαστε πιο σωστοί, το μέλλον που προσφέρει είναι πολύ δύσκολο και προσφέρεται μόνο μέσα από τον ενστερνισμό της ιδεολογίας του κέρδους που μαζί με την ιδεολογία της βίας περιβάλλουν τον νέο και αποτελούν το ιδεολογικό υπόβαθρο της κοινωνίας που στηρίζεται στην εκμετάλλευσή του. 
 

Οι νέοι την συναντούν τον φασισμό στην ηλικία που τους διέπει μια ανασφάλεια όσον αφορά την ικανότητα να ερμηνεύσουν και να αποδράσουν στην κοινωνική πραγματικότητα που ξανοίγεται μπροστά τους, που σημαίνει να κτίσουν την ταυτότητα τους. Η κατάσταση της νεότητας δεν είναι ευχάριστη , εμπεριέχει μια ρευστότητα που δημιουργεί το άγχος και την αναζήτηση. Οι νέοι βρίσκονται στην αναζήτηση, ψάχνουν από κάπου να πιαστούν και να αισθανθούν ασφαλείς. 
 

Τελικά η κοινωνική πολιτική σήμερα στην Ελλάδα εξωθεί τα άτομα στο μηδενισμό. Εξωθεί όλη την κοινωνία σε μια ματαιότητα, την οποία ο καθένας βιώνει σύμφωνα με την ηλικία του και τις ικανότητες του να την χειρίζεται. Η νεότητα βρίσκεται αντιμέτωπη με την ανεργία, την βία της εργασίας δηλαδή τον πλήρη εξοστρακισμό του ανθρωπισμού, των δικαιωμάτων, της ισότητας, για τους νέους η πιο εύκολη λύση είναι να ταυτιστούν με αυτό το μηδενισμό της κοινωνίας και να εκφράσουν αυτό τον μηδενισμό. Η ιδεολογία της βίας και η βία της ιδεολογίας της, αποτελούν την έκφραση ενός κοινωνικού μηδενισμού, μιας παραίτησης, και υποταγής που διέπει το σύμπαν αυτής της χώρας. Σε αυτό το αίσθημα του μηδενισμού έρχεται η πρόταση – απειλή της φασιστικής οργάνωσης. να δήλωση την πρόθεσή της να ,αδρανήσει ακόμα και τον ρόλο της οικογένειας, να καταλύσει τον ρόλο του γονέα. Να του αποσπάσει την κηδεμονία των παιδιών του, ασφαλώς με την βία και τον ψυχολογικό εξαναγκασμό. Έρχεται να δηλώσει ότι τα παιδιά μας δεν μας ανήκουν, αλλά ανήκουν σε αυτόν, εφόσον αυτός θα είναι το κράτος. Αυτό δήλωσε ο μικρός Φύρερ για να δώσει ένα διέξοδο, στο βρυκολακιασμένο όνειρο της υποταγής της κοινωνίας στο πρωτόγονο του ένστικτο του. Αυτή την υποταγή θέλει να την ξεκινήσει από τα παιδιά. Η καταστροφή των ηθικών ορίων της κοινωνίας θα ξεκινήσει με την υποταγή των παιδιών.

Την κατάλυση των ορίων, αυτό διαφημίζει η φασιστική οργάνωση. Με αυτή την πρόθεση ευαγγελίζεται την δύναμη, την δήθεν αποφασιστικότητα, την βία. Με αυτή την πρόθεση προσπαθεί να πληρώσει τα κενά που δίδουν στον νεο την αίσθηση της ανεπάρκειας και της δυσαρέσκειας. Αυτό αρέσει στους εφήβους. Η κατάλυση των κοινωνικών ορίων είναι σημαντική πράξη για την ιδέα που έχουν για τον εαυτό τους. Η οργάνωση γίνεται για τον νέο ο καθρέφτης του εαυτού του και η ταύτιση συντελείται για να νιώσει ότι υπάρχει. 
 

Η ταύτιση είναι βασικός μηχανισμός κοινωνικοποίησης του ανθρώπου που στην εφηβεία η ισχύς του είναι τεράστια. Μέσω των πολλαπλών ταυτίσεων ο έφηβος προσπαθεί να δώσει νόημα στην κοινωνική του ζωή και στο κόσμο. Έτσι ταυτίζεται αφομοιώνεται και υιοθετεί τρόπους που του παρέχουν μια επάρκεια εξαρτώντας τον συγχρόνως από ένα σύστημα που τον αλλοτριώνει, επιβάλλοντας του μια αυστηρή πειθαρχία και δίνοντας του συγχρόνως το δικαίωμα να την εκτονώσει σε ανυπεράσπιστα άτομα. Έτσι ο εθνικισμός μπορεί να γίνει το όχημα της ύπαρξης. Χαράσσει ένα μέλλον που δεν είναι άλλο από το παρελθόν. Αυτή η συγχυσμένη έννοια φαίνεται΄ ότι παρέχει μια προσωρινή προοπτική, χαράσσοντας ένα εφιαλτικό μέλλον όπου διαφεντεύει το σκοτάδι της ύπαρξης. 
 

Αυτό που αντιλαμβάνεται ο νέος από την παρουσία της οργάνωσης είναι μια ζωή συναρπαστική, με την αδρεναλίνη ανεβασμένη επικίνδυνα. στην προσπάθεια του εκμηδενισμού της. Προσφέρει ένα νόημα στην ζωή που στηρίζεται στη κατάλυσή της ζωής των άλλων. Αυτό που ο νέος αντιλαμβάνεται, αυτό που τον κολακεύει είναι τα εξωτερικά ερεθίσματα της οργάνωσης. Αυτή η αίσθηση της υπεροχής και της επιβολής, της εξουσίας μέσα στην πόλη, αυτή η ψευδαίσθηση του ότι κάποιος είναι, τον πυροδοτούν, προσφέροντάς του μια ηρεμία. Την ηρεμία του “ανήκω” στην οργάνωση, την ηρεμία του μέλους της ομάδας, την ηρεμία της ανευθυνότητας. 
 

Με αυτό τον τρόπο ο νέος δημιουργεί την ψευδαίσθηση μιας καινούργιας ενότητας, μιας καινούργιας παλιάς αλήθειας και συλλογικότητας της οποίας την βιαιότητα δεν την αντιλαμβάνεται. Δεν αντιλαμβάνεται ότι αυτή η ομοθυμία της ομάδας που τον περιβάλλει, περιορίζει συγχρόνως την ατομικότητα του καθώς και την ελευθερία του. Αντίθετα αυτός εισπράττει, όπως είπαμε, ένα καινούργιο νόημα ύπαρξης μέσω της συλλογικής βίας.

Αυτό το συναίσθημα ρέει άφθονο μέσα στην χώρα, από τότε που τα κανάλια κατάλαβαν ότι η βία ξαναγύρισε στο προσκήνιο σαν προϊόν που μπορούν να το εκμεταλλευτούν πολιτικά και οικονομικά. Το συναίσθημα αυτό ρέει και μολύνει καθημερινά τον καθένα μας, εσωτερικά και εξωτερικά και περισσότερο τους νέους, οι οποίοι εισπράττουν την κοινωνική βία προσφέροντας τους την μοναδική διέξοδο, αυτή της βίας της οργάνωσης. Η παραβατικότητα της φασιστικής οργάνωσης μοιάζει μαγική για τον έφηβο και το νέο που οι συνθήκες δεν του επιτρέπουν να αναπτυχθεί, να μορφωθεί, να οργανώσει το μέλλον του.

Κάτω από αυτές τις κοινωνικές ελλείψεις που πολλαπλασιάζονται η φασιστική οργάνωση μπορεί να γίνει φωλίτσα για τον νέο, και εφιάλτης για κάθε πολίτη.

Οι γονείς

Τι θα μπορούσαμε να πούμε στους γονείς; Αυτούς έχει βάλει στόχο ο μικρός Φυρερ, από αυτούς θέλει να πάρει τα παιδιά και να τα βάλει σε στρατόπεδα. Πως θα μπορέσουν να αντιδράσουν; Αυτό είναι ένα ερώτημα το οποίο δεν έχει να κάνει με το εδώ και τώρα της κατάστασης, για να απαντηθεί, αλλά χάνεται μέσα στα μονοπάτια κάθε οικογενειακής ιστορίας, είναι ένα πρόβλημα διαχρονικό. Η αυταρχικότητα, η έλλειψη δημοκρατικότητας, η βία είναι στοιχεία που συγκροτούν μερικές φορές τις οικογένειες και μπορεί να παραμένουν για καιρό οι συνδετικοί κρίκοι της προσδοκώμενης οικογενειακής ευτυχίας. Η οικογένεια, είναι η αρένα των πεποιθήσεων, των ιδεών, των συναισθημάτων, η αρένα των αλληλεπιδράσεων. Η αυτοκρατορία της οικογένειας καθορίζει τα όρια των ενεργειών του ατόμου, καθορίζοντας συγχρόνως και τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τον εαυτό του και τον κόσμο. Η οικογένεια είναι ο προπομπός της κοινωνικής ζωής του. Ο σεβασμός του εαυτού και των άλλων, ο σεβασμός των κοινωνικών θεσμών και των ορίων, ο σεβασμός των δικαιωμάτων του ανθρώπου ανεξάρτητα φυλής και πατρίδας, διδάσκονται μέσα στην οικογένεια. Η αυτονομία η εξάρτηση, η υποταγή, διδάσκονται επίσης μέσα στην οικογένεια Και το δίδαγμα αυτό είναι βίωμα. Που σημαίνει ότι σε αυτή την διδαχή το παιδί συμμετέχει ψυχικά και σωματικά χωρίς να μπορεί ακόμα να ελέγξει την παρουσία των άλλων μέσα του. Αυτή η διδαχή είναι η καθημερινές αλληλεπιδράσεις στην οικογένεια και καθορίζονται από την μορφή της παρουσίας του γονέα δίπλα στο παιδί που μεγαλώνει. 
 

Αυτό που επείγει λοιπόν, δεν είναι η παρουσία του γονέα, αλλά η ποιότητα αυτής της παρουσίας. Η αδιαφορία, η απόρριψη, η ψυχική και σωματική βία, ανοίγουν τα μονοπάτια προς τον φασισμό, καλλιεργώντας την αδικία, την ταπείνωση, την επιβολή, την βία μέσα στην οικογένεια, σαν στοιχεία χειραγώγησης του παιδιού, αλλά και της ίδιας της οικογένειας. Με αυτό τον τρόπο ο ίδιος ο γονέας, και περισσότερο ο πατέρας ανοίγει τον δρόμο, προς την αυταρχικότητα, διότι αυτός αντιπροσωπεύει το αρσενικό που κουβαλά όλα τα νοήματα της δύναμης, της απολυταρχικότητας της εξουσίας και του φασισμού. 
 

Έτσι μια οικογένεια μπορεί να σπείρει το μίσος στα παιδιά της μέσα από την δική της ιδεολογία και πρακτική, τόσο στην σχέση με το παιδί όσο και με την κοινωνία. Η παρουσία του φασισμού που σε κοινωνικό επίπεδο τάσσεται ιδεολογικά ενάντια στην ελευθερία και την αυτοδιάθεση του ατόμου, μαρτυρά την λανθάνουσα ή φανερή ύπαρξή του μέσα στην οικογένεια με διαφορετικούς τρόπους και εκφράσεις. Άρα αυτό που θα λέγαμε στους γονείς είναι να ξανα εξετάσουν την στάση τους, διότι δεν έχει σχέση μόνο το τι σκέπτονται και τι λένε αλλά και το πως συμπεριφέρονται και ποια μορφή σχέσης θέλουν να έχουν με τα παιδιά τους, Αυταρχική, δημοκρατική, η αδιαφορούν για όλα αυτά και ησυχάζουν με την ψευδαίσθηση ότι θα τα καταφέρουν μόνα τους, όπως κάνανε και αυτοί. 
 

Ο μικρός Φύρερ, είναι εδώ απειλεί και η απειλή προς τους γονείς είναι απειλή και για τα παιδιά. Για εκείνα ο φασισμός μπορεί να φαντάζει, όπως είπαμε, σαν ένας χώρος ελευθερίας και βίαιης έκφρασης μιας αγανάκτησης που θα την ιδιοποιηθεί ο μικρός Φύρερ για προσωπική του εκμετάλλευση. Ο φασισμός πάντα χρησιμοποιεί την δυσαρέσκεια του νέου για να το χειραγωγήσει. Εκμεταλλεύεται την οικογενειακή δυσαρέσκεια, την κάνει κοινωνική και την αναπαράγει σαν βία, όχι με σκοπό την εξάλειψή της, αλλά την αναπαραγωγή της επ' αόριστον. 
 

Ο φασισμός πάντα χρησιμοποιεί την δυσαρέσκιά της κοινωνίας για να την κάνει κινητήρια δύναμη της ύπαρξής του.

Κερεντζής Λάμπρος

φωτο: http://clg-rschuman-amilly.tice.ac-orleans-tours.fr/php5/projets/Bouat/99_00/ideologie.html