Εθνική ποδοσφαίρου και το “Είμαστε ακόμα ζωντανοί”

 

“Είμαστε ακόμα ζωντανοί”ακούγοντας αυτό τον στοίχο, από τα κατά τα άλλα όμορφο τραγούδι, που χρησιμοποιούν σαν μουσική επένδυση του τελευταίου βίντεο της εθνικής, πριν τον επερχόμενο αποκλεισμό της από το Μουντιάλ, αναλογίζομαι τι θέλουν να μας πουν;

 

Ποιο και πόσο συναίσθημα ελπίδας θέλουν να καλλιεργήσουν στους οπαδούς-πολίτες για την επερχόμενη καταστροφή-αποκλεισμό της ομάδας μας και σε προέκταση και για το ίδιο μας το κράτος, την Ελλάδα; 

 

Η πρώτη μου σκέψη ήταν, ότι μας έχει τύχη κάτι κακό. Ότι είμαστε μπροστά σε μια ήττα σε ποδοσφαιρικό-εθνικο επίπεδο, από κάποιο αντίπαλο που είναι πολύ πιο δυνατός από εμάς, αλλά αφήνοντας επίσης, την εντύπωση ότι κάποια αδικία, ή ανορθόδοξη τακτική του αντιπάλου, μας επέβαλε αυτή την ήττα. 

 

Παρ' όλα αυτά εμείς μένουμε “όρθιοι” και αντέχουμε, αντέχουμε την άδικη δύναμη του δυνατού και αυτή η αντοχή αναπτερώνει ή κρατά ανέπαφο το θάρρος και την ελπίδα για ένα καλύτερο αποτέλεσμα. Επίσης μεγιστοποιεί την ανδρεία των παικτών μας και την ικανότητα τους να παραμένουν όρθιοι “παρ' όλα τα κτυπήματα της μοίρας”. 

 

Από εδώ και πέρα, και σύμφωνα με την τηλεοπτική διήγηση των πραγμάτων και των καταστάσεων, δεν μπορούμε πλέον να μιλάμε για παίχτες αλλά για ήρωες που “στέκονται ακόμα όρθιοι”. Βέβαια εξυπακούεται ότι οι παίχτες μας έχουν “πολεμήσει” και τα έχουν δώσει όλα, έτοιμοι να “πεθάνουν” στο πεδίο της μάχης, με τέτοιο τρόπο ώστε αυτή η ήττα σαν να μην τους αφαιρεί τίποτα από την αίσθηση των ικανοτήτων τους, αλλά αντίθετα τους προσθέτει! 

 

Έτσι το “Είμαστε ακόμα ζωντανοί” έρχεται να επιβεβαιώσει τον ηρωισμό των παικτών μας και να δέσει με τους εθνικούς μύθους όπως των 300 του Λεωνίδα, την επανάσταση του 21, το όχι του Μεταξά και άλλους μικρότερους μύθους που έχουμε για τροφή της εθνικής μας υπερηφάνειας, κάτι βέβαια που κάνει κάθε λαός.

Όμως, έχω την εντύπωση ότι το “Είμαστε ακόμα ζωντανοί” έρχεται να καλλιεργήσει το αίσθημα της εθνικής υπερηφάνειας σε στιγμές πλήρης απώλειας της, και χωρίς περιεχόμενο διότι μόνο η νίκη σε αυτή την περίπτωση - στην περίπτωση του ποδοσφαίρου - θα μας γέμιζε με υπερηφάνεια και όχι η ήττα. Από την στιγμή όμως που την ήττα την ερμηνεύουμε σαν νίκη, θεωρώ, ότι υπάρχει ένα πρόβλημα σε επίπεδο της εθνικής ποδοσφαίρου, και κατ' επέκταση του εθνικισμού μας.

Τι σημαίνει αυτό για εμάς τους απλούς οπαδούς – πολίτες;

Σημαίνει μια προσπάθεια καλλιέργειας ενός ηρωισμού, εφόσον μιλάμε για “ήρωες”, αναφερόμενοι στους παίχτες της εθνικής, χωρίς ηρωικό παρεχόμενο. 

 

Διότι ο ήρωας είναι αυτός που κάνει κάτι που υπερβαίνει τις δυνάμεις του, κάνει το αδύνατο, το μη συνηθισμένο και αναμενόμενο από αυτόν αψηφώντας τον κίνδυνο, αψηφώντας τα δεδομένα. Τέτοιοι ήταν οι Σπαρτιάτες του Λεωνίδα, οι οπλαρχηγοί του '21, οι στρατιώτες του '40. Σε αυτά τα παραδείγματα βέβαια μεγάλη σημασία δεν έχει η νίκη, αλλά η προσπάθεια , δηλαδή ο ηρωισμός τους. 

 

Κάνανε κάτι τέτοιο οι "ήρωες" της εθνικής και δεν το πήρα χαμπάρι; 

 

Πως λοιπόν μπορούμε να ταυτίζουμε τους παίχτες της εθνικής με αυτούς που έδωσαν τα πάντα για την Ελλάδα και να τους θεωρούμε ήρωες; Στην ουσία οι “ήρωες” της εθνικής όχι μόνο δεν δώσανε τα πάντα, όχι μόνο δείξανε μια έλλειψη γνώσης και κατάρτισης, θάρρους και τόλμης, αλλά κλείστηκαν σε ένα παιχνίδι ανιαρό, βαρετό και καταθλιπτικό, κάνοντάς μας να ξεχάσουμε για ποιο λόγο βρίσκονται εκεί που βρίσκονται. Έτσι δίκαια ηττήθηκαν και αυτό δεν χρίζει καμιάς αμφισβήτησης, διότι ακριβώς δεν έδωσαν τα πάντα αν και τους έχουν παραχωρηθεί τα πάντα. Απλά λοιπόν δεν ήταν ήρωες, διότι δεν πήραν κανένα ρίσκο, και δεν μπόρεσαν να κάνουν την υπέρβαση. Άρα παίξανε ένα ποδόσφαιρο φοβισμένοι και χωρίς καμιά ανδρεία, θα έλεγα. 

 

Άρα το ότι “είναι ακόμα ζωντανοί” δεν το οφείλουν στους ίδιους, αλλά στους αντιπάλους τους και δεν θα είναι για πολύ “ζωντανοί”, αν “ζωντανός” σημαίνει να περάσουν στο δεύτερο γύρο. Παρ' όλα αυτά εύχομαι και εγώ να μην βγω αληθινός.

Τι συμβαίνει λοιπόν όταν, την δίκαιη ήττα την αναγάγουμε σε ηρωική νίκη;

Τι σημαίνει αυτή η αναγωγή τόσο για την εθνική ποδοσφαίρου, όσο και για το έθνος μας, του οποίου τα κυριαρχικά δικαιώματα περιορίζονται κάθε μέρα που περνάει;

Πόσο αυτή η πραγματικότητα διαστρεβλώνει την αλήθεια καλλιεργώντας, μέσα από την παρουσία της εθνικής ποδοσφαίρου,

έναν εθνικισμό της ήττας,

μια υπερηφάνεια της ταπείνωσης,

έναν ηρωισμό της ανανδρίας;

Πόσο;

Κερεντζής Λάμπρος

 φωτο:

260 × 265 - letsfamily.gr