Ο ψυχοκοινωνικός θάνατος

1.

Οι δολοφόνοι των υπάρξεων είναι εδώ! Χαμογελαστοί, τροφαντοί και ευχαριστημένοι από την απονέκρωση του ψυχισμού, από την κατεδάφιση κάθε οράματος για το μέλλον, από τον περιορισμό του συναισθήματος και την βύθισή του στην αδιαφορία και τον καταναγκασμό μιας πραγματικότητας που δεν ανήκει παρά στους υπαρξιακούς δολοφόνους της κάθε μορφής εξουσίας.

Οι τρομοκράτες της πραγματικότητας, οι νοηματοδότες του σημαντικού και του ασήμαντου, οι εγκληματίες με καθαρό ποινικό μητρώο που συνωστίζονται στα σαλόνια της εξουσίας και της οικονομικής εκμετάλλευσης, είναι και οι ίδιοι αποκομμένοι από αυτό που μπορεί να ορισθεί σαν “ανθρώπινο”, σαν “φυσιολογικό”. 
 
Πτώματα ψυχικά και οι ίδιοι, κομιστές του κοινωνικού θανάτου, εκτελεστές της ζωής των άλλων, ενταφιαστές της ψυχικής υγείας ενός πληθυσμού παρατημένου στις διατροφικές ορέξεις του απονεκρωμένου εαυτού τους, αντλούν ικανοποίηση από την θέα των χαμένων διεξόδων, των αποδεκατισμένων δυνατοτήτων, από τον εξαναγκασμό, τον περιορισμό της ζωής και τον πανικό που προκαλούν.

Ποιος μιλάει για όλους αυτούς που τρέχουν τα σάλια τους για την παραλογικότητα της εξουσίας, που καθορίζουν την κοινωνική ζωή και την μετατρέπουν σε ένα καταναλωτικό προϊόν το οποίο πρέπει να αγοραστεί στην τιμή που ορίζουν αυτοί και που οι ίδιοι δεν δέχονται να το πληρώσουν;
Ποιος μιλάει για όλους αυτού τους εθνικούς εγκληματίες, όλους αυτούς τους βιαστές που εκτελούν κάθε μέρα την ανθρώπινη ύπαρξη, αφαιρώντας την δυνατότητα στον καθένα να ορίσει την ζωή του, εκτελώντας την σκέψη, την ελπίδα, την ανάγκη, εκτελώντας τις ανθρώπινες σχέσεις, υποβιβάζοντας τες σε μια οικονομική συναλλαγή και τίποτα άλλο;


2.

Έπειτα, να και άλλοι, αυτοί που οδηγήθηκαν στην ανεργία, που καταδικάστηκαν στην απραγία της ζωής, μιας ζωής χωρίς σκοπό, χωρίς κίνητρο, μην μπορώντας να αποτελέσουν κομμάτι της κοινωνίας, περιθωριοποιημένοι, πετάγονται σαν σκουπίδια στα χαντάκια του δρόμου σε σημείο τέτοιο που δεν αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στις βιτρίνες των καταστημάτων.

Η διαχρονική βία λειτουργεί εκμηδενίζοντας την ταυτότητα του ατόμου, όπου χάνεται η αίσθηση του “υπάρχω”, όπου ο χώρος και ο χρόνος ζωής συρρικνώνονται ασφυχτικά, χωρίς ο πολίτης να μπορεί να αισθανθεί την πραγματικότητα του. 
 
Ο καθημερινός εγκληματικός πόλεμος διεξάγεται χωρίς μάχες, χωρίς πυροβολισμούς, χωρίς αίματα, χωρίς τραυματίες, χωρίς ξεκοιλιασμένα ακρωτηριασμένα κορμιά, χωρίς πραγματικούς νεκρούς. Όλα συμβαίνουν σιωπηλά, φυσιολογικά, σύμφωνα με την φυσιολογικότητα που ορίζει η νομοθεσία του υπερεθνικού βιαστή και εκμαυλιστή των συνειδήσεων.
Ο ψυχοκοινωνικός θάνατος ξεδιπλώνει συνεχώς τα ψυχικά ράκη με τις αυτοκτονικές σκέψεις, με τα αδιέξοδα νοήματος, μέσα σε φυλακές που κανένας τοίχος δεν φαίνεται να δικαιολογεί την παρουσία τους, όμως ο περιορισμός και το σκοτάδι καλύπτουν το μέλλον σαν να μην υπάρχει, έτσι ώστε ο υπαρξιακός θάνατος να αποτελεί το βασικό στοιχείο της χαμένης ζωής τους.

Μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα οι ρακένδυτες ψυχές προσπαθούν να κρύψουν την γύμνια τους σε κουρέλια της διάτρητης πραγματικότητας, που τις αφήνει εκτεθειμένες στα αδηφάγα βλέμματα της παραδομένης πολεμικής μηχανής σε υποσχέσεις μιας φανταστικής ευημερίας, που σηκώνει το ψέμα της πάνω στα ερείπια της ψυχικής πραγματικότητας του πολίτη.

Διότι τι άλλο μπορεί να είναι ο κοινωνικός θάνατος παρά η έλλειψη δυνατότητας να αποτελεί κανείς κομμάτι του κοινωνικού συνόλου, του κοινωνικού σώματος και όχι ένα περιθωριοποιημένο κουφάρι, θύμα του κοινωνικού πολέμου.

Ποια είναι η εσωτερική πραγματικότητα του καθένα, όταν η εξωτερική πραγματικότητα είναι ένα τοπίο βομβαρδισμένο και υποκειμενικά κατεστραμμένο, αλλά κοινωνικά όρθιο;


3.

Αυτός ο ακήρυκτος πόλεμος, θύματα του οποίου είναι η “ανάσα”, το “βλέμμα”, η “αφή” η “όραση”και γενικά η “αίσθηση” του υπάρχω , του “ζω”, του “ενεργώ”, του “πράττω”, διαδραματίζεται καθημερινά και αποκλείει την δημιουργία συνθηκών για μια ζωή που στηρίζεται στην ελευθερία και την δικαιοσύνη.

Αυτή η πνευματική και ψυχολογική εξαθλίωση της καθημερινότητας, είναι το αποτέλεσμα της διεστραμμένης σκέψης και πράξης, της κάθε μορφής εξουσίας που ασελγεί συστηματικά και επανειλημμένα πάνω στην ψυχική κατάσταση του αποκλεισμένου και περιθωριοποιημένου πολίτη, που τον εξαναγκάζει και τον ωθεί σε ψυχοκοινωνικό θάνατο .

Ποιος μιλάει λοιπόν για τον φόβο, την αγωνία, την αναγκαστικό αποκλεισμό από την καθημερινότητα, από αυτό που γνωρίζαμε μέχρι τώρα;
Ποιος μιλάει για την κατάργηση των ονείρων, των προσδοκιών, των ελπίδων;

Ποιος μιλάει για την υποταγή της θέλησης, την αλλοίωση των αισθήσεων που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον κοινωνικό και μετά ψυχικό θάνατο, έτσι ώστε κάθε μέρα, όλο και μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού αυτής της χώρας να βουλιάζει στην ανυπαρξία;

Ποιος μιλάει για την συνεχή αποκαθήλωση της ταυτότητας του πολίτη, και την καθημερινή αποπροσωποποίηση του; Την διαχρονική αλλοτρίωση του;


Κερεντζής Λάμπρος
 φωτο:
http://onlyrecensionitoplaywith.blogspot.gr/2012/04/spider-di-david-cronenberg-2002.html

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ρατσισμός: Αίτια – Συνέπειες

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΝΣΤΡΟΥΚΤΙΒΙΣΜΟΣ

Η Γονεϊκότητα