Μήπως πρέπει να δώσουμε περισσότερο χρόνο στον εαυτό μας;


Μια ακατάσχετη βιασύνη, επαναστατικής αγανάκτησης μας διακρίνει, όπως πάντα. Μια στάση όπου το ένστικτο λειτουργεί ζητώντας εδώ και τώρα ικανοποίηση μην γνωρίζοντας όμως το εύρος, τον χρόνο, και την μορφή της ικανοποίησης. Από την άλλη η απογοήτευση είναι πάντα μέσα μας έτοιμη να σηματοδοτήσει με την παρουσία της κάθε ενέργεια η οποία δεν απαντά στο ενστικτώδη χαρακτήρα της ικανοποίησης. Έτσι χωρίς να το καταλάβουμε βρισκόμαστε ανάμεσα στην αρχή της ηδονής και την αρχή της πραγματικότητας. Δηλαδή ανάμεσα σε αυτό που ο Φρόιντ ονόμασε “ Αρχή της ηδονής” η οποία εκφράζει την ακατάσχετη επιθυμία ευχαρίστησης και διακρίνει την βρεφική, παιδική και εφηβική ηλικία και την “Αρχή της πραγματικότητας” που σηματοδοτεί την αποδοχή των κοινωνικών κανόνων και αξιών και διακρίνει την ενήλικη περίοδο ώστε το άτομο να προσαρμοστεί και να γίνει αποδεχτό από το περιβάλλον του. 
Η επιθυμία του παιδιού - πολίτη συναντάει το “απαγορεύεται” του Πατέρα – Κυβέρνηση και σε αυτό το πεδίο παίζεται το αιώνιο παιχνίδι της αποδοχής και της απογοήτευσης. Πάνω σε αυτή την βάση που λειτουργεί η σχέση με τους γονείς, λειτουργεί και κατ επέκταση με τα γονεϊκά πρότυπα, όπως είναι και οι πολιτικοί ηγέτες. Όπως περιμένουμε την ικανοποίηση των επιθυμιών μας εδώ και τώρα από τους γονείς και δεν υποφέρουμε την ματαίωση, έτσι και στο πολιτικό επίπεδο περιμένουμε την ικανοποίηση από τους κυβερνώντες, εδώ και τώρα, των αποφάσεων και των μέτρων που έχουν υποσχεθεί. Η σχέση λοιπόν με την κυβέρνηση, όπως και με τους γονείς, και μάλιστα με τον πατέρα είναι πάντα μια σχέση προσδοκιών, υποσχέσεων, ματαιώσεων και απογοήτευσης.
Το ζήτημα όμως είναι ότι η απογοήτευση αποτέλεσε τον τελευταίο καιρό για τους Έλληνες το καθημερινό συναίσθημα μαζί με τον φόβο και την ενοχή στην σχέση τους με την κυβερνητική εξουσία της δεξιάς. Αυτή η κατάσταση λειτούργησε ώστε να παγιωθούν καταστάσεις, συμπεριφορές, ιδέες και πεποιθήσεις οι οποίες στηρίχτηκαν στο φόβο και την ματαίωση
Η Κυβέρνηση της δεξιάς εγκαθίδρυσε την αρχή μιας  πραγματικότητας σκληρής όπως κάνει κάθε αυταρχική κυβέρνηση που ποντάρει στα παραπάνω συναισθήματα, δημιουργώντας ένα πεδίο συνεχούς απειλής και αβεβαιότητας για να νομιμοποιήσει την παρουσία της. Αυτό το πεδίο ήταν ο χώρο/χρόνος της εξουσίας της που όριζε η ίδια και στεκόταν, όπως ο Πάτερ – φαμίλιας, ευνουχιστηκά απέναντι σε οποιαδήποτε επιθυμία του πολίτη, ώστε η ευχαρίστηση να έχει αντικατασταθεί με την αποφυγή της απογοήτευσης και όχι με την αναζήτηση της ηδονής. Έτσι όσο περισσότερο απέφευγε ο πολίτης την απογοήτευση τόσο την μετέφραζε σε ηδονή.
Αυτό λοιπόν που έχει βιώσει ο πληθυσμός αυτής της χώρας τα τελευταία πέντε χρόνια είναι μια ατελείωτη απογοήτευση από την Κυβέρνηση της δεξιάς. Αυτή η κατάσταση δημιούργησε από την μια, την διαρκή έλλειψη εμπιστοσύνης στην σχέση μαζί της και από την άλλη, την ανάγκη της παρουσίας της. Δηλαδή είχαμε να κάνουμε με μια σχέση εξάρτησης, βασισμένη στην βία και την υποταγή. Το ίδιο ακριβώς μπορούμε να παρατηρήσουμε και στην σχέση ενός Πατέρα- αφέντη και του παιδιού του.
Με την Κυβέρνηση της αριστεράς θα είναι το ίδιο;
Αυτό το ερώτημα γεννά μια πληθώρα άλλων ερωτημάτων στα οποία, κατά την γνώμη μου, πρέπει να απαντήσουμε, ξέχωρα από τα μνημόνια και τα οικονομικά μέτρα.
Δηλαδή, η σχέση με τον αριστερή κυβέρνηση θα είναι και αυτή βασισμένη στην βία και την ενοχή, την υποταγή και την απογοήτευση όπως πριν με την κυβέρνηση της δεξιάς;
Με την κυβέρνηση της αριστεράς θα επαναληφθεί η σχέση εξουσίας Πατέρα- αφέντη με το παιδί- πολίτη, ή θα μπορέσουμε, αυτή την σχέση σε συνεργασία μαζί της να την ανακατασκευάσουμε στην βάση της εμπιστοσύνης, μέσα στο πλαίσιο των παραπάνω οικονομικών μέτρων;
Μήπως προσφέροντας χρόνο στην παρουσία αυτής της κυβέρνησης, που σημαίνει χρόνο και σε εμάς, μπορέσουμε να διευκολύνουμε την ζωή του πολίτη, αναπτύσσοντας την συμμετοχική δημοκρατία, έτσι ώστε να κατανικήσει ο πληθυσμός τον φόβο και την απογοήτευση που έχει βιώσει τόσο καιρό, από την κυβέρνηση της δεξιάς;
Μήπως προσφέροντας χρόνο στην κυβέρνηση αρχίσει να λειτουργεί η ηδονή σαν στοιχείο ενωτικό της κοινωνίας σε αντίθεση με τον φόβο και την απογοήτευση την οποία βίωσε ο πολίτης μέχρι τώρα, αλλάζοντας την σχέση κυβέρνησης – πολίτη στην βάση της εμπιστοσύνης και της ισότητας καθώς και της ευχαρίστησης που απορρέουν από αυτή;
Αναρωτιέμαι...
Κερεντζής Λάμπρος
Γκραφιτι: Marchal Mithouard - Empty Kingdom -


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ρατσισμός: Αίτια – Συνέπειες

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΝΣΤΡΟΥΚΤΙΒΙΣΜΟΣ

Η Γονεϊκότητα