Το ορφανεμένο πλήθος, είναι ένα πλήθος ανεξέλεγκτο!


Το πολιτικό σύστημα διάτρητο από “αριστερές”παρουσίες εσώτερων φιλοδοξιών και εξωτερικών αναγκαιοτήτων χάνει το οικουμενικό του έρεισμα και φαίνεται ότι γίνεται ένα βάναυσο προσωπικό όργανο τυφλής αδιαφορίας για κάθε συλλογική προσδοκία για κάθε παρανομία του άδικου. Νοηματικά δεν μπορεί να αποδώσει την αίσθηση της ελπίδας που καλλιέργησε τόσο καιρό και χωρίς να το καταλάβει η “Αριστερά “ μπήκε και αυτή στην τάξη των πολιτικών προθέσεων που κατηγορούσε οδηγώντας την απογοήτευση στα τρίσβαθα τις ψυχής του ανώνυμα, επώνυμου πλήθους.
Βέβαια οι ματαιόδοξοι πουλάνε ακόμα την ελπίδα. Αραδιάζουν την πληγωμένη αφήγηση ενός ηρωικού σκηνικού με το οποίο ντύνεται η αιωνιότητα της εργατικής μιζέριας και το δίκαιο του αδυνάτου. Με το οποίο ντύνεται η εξέγερση ενός μακρινού-τωρινού μέλλοντος, προσπαθώντας να κρύψουν από τα μάτια του πλήθους την πραγματικότητα του διαχρονικού βιασμού των συνειδήσεων, του πριν και του τώρα. Οι ματαιόδοξοι προσπαθούν ακόμα να κρύψουν από τον ίδιο τους τον εαυτό το ξόδεμα της ζωής σε οργανωμένα ωράρια εκμετάλλευσης που θα οργανώσουν οι ίδιοι.
Και εκείνο, το πλήθος, χαμένο αιωρείται ανάμεσα στην φθορά και την ανυπαρξία, χωρίς να γνωρίζει τι συμβαίνει, πως συμβαίνει και τι σημαίνει αυτό που συμβαίνει. Σαν να μην μπορεί να στοιχειοθετήσει ένα πλαίσιο αναφοράς μέσα στο οποίο θα μπορέσει να κατανοήσει την δική του θέση αφού βέβαια κατανοήσει την θέση των άλλων. Μένει ακινητοποιημένο κολλημένο στο τοίχο της ιστορίας, αναπολώντας το τότε, που αισθανόταν μια οντότητα και το συγκρίνει με το τίποτα του τώρα.
Το πλήθος κουράστηκε πια και δεν σηκώνει την τόση ματαίωση, την τόση απογοήτευση, την τόση μοναξιά μέσα στο σπίτι του ανάμεσα στους ανθρώπους του. Τους βλέπει και αυτούς να παραμιλάν προσπαθώντας να κρύψουν αυτό που δεν κρύβεται, να ξεπεράσουν αυτό που δεν ξεπερνιέται, την ορφάνια, το κενό.
Οι κοινοτοπίες της καθημερινότητας αδυνατούν πλέον να διατηρήσουν τις σχέσεις όρθιες μπροστά στο απέραντο τίποτα της ύπαρξης η οποία εκλαμβάνεται μόνο σαν οικονομικός παράγοντας, σαν στοιχείο οικονομικής ευημερίας των άλλων. Το εξοστρακισμένο συναίσθημα αλυσοδεμένο στα υπόγεια του ρεαλισμού αντιμετωπίζει την κατάσταση με διαθέσεις φυγής μέσα από την παραίτηση και μέσα από το επαναληπτικό παραμιλητό του πως θα ήταν αν...
Το πλήθος βομβαρδίζεται συνεχώς από το τι δεν είναι, από το τι δεν μπορεί να κάνει, από το τι δεν πρέπει πια να πει, να εκφραστεί, να ελπίσει. Σέρνεται από μια ερμηνεία στην άλλη χωρίς να μπορεί, όπως είπαμε να βγάλει νόημα. Έτσι προσπαθεί να διατηρήσει και να πιαστεί από το ψέμα που του σερβίρουν οι ελπιδοφόροι καταχραστές της ζωής του, σαν να είναι αλήθεια μέσα από το οποίο τρέφεται η ψυχή του για να μην καταντήσει στο ψυχιατρείο.
Έτσι ευχάριστα προσφέρει το σαρκίο του σε στους μηχανισμούς αναπαραγωγής του ψέματος σαν να είναι αλήθεια, με μια ελαφρότητα αυταπάρνησης που το εγκλωβίζει ακόμα περισσότερο στην αδράνεια και στο παρασιτισμό. Νιώθει ότι αυτή η κατάσταση το διαπερνά, μπαίνει μέσα του και μολύνει την σχέση με τον εαυτό του την σχέση με τον άλλον! Νιώθει ότι τίποτα δεν είναι όπως πριν, τίποτα δεν μπορεί να ενώσει το χθες και το σήμερα, και όμως αρπάζεται από αυτό το χάσμα. Προσπαθεί να πληρώσει το κενό, να χαμογελάσει στην έλλειψη ασφάλειας και το σπουδαιότερο περιμένει την σωτηρία απ' έξω. Από εκείνους που του την αφαίρεσαν.
Το πλήθος δεν έχει άλλη λύση. Η σημερινή δημοκρατία το μόνο που του επιτρέπει είναι να ελπίζει, αφαιρώντας του όμως την δυνατότητα να ενεργήσει, να σηκωθεί, να αναλάβει την ζωή του, να ξανακτίσει έτσι όπως αυτό νομίζει, έτσι όπως έκανε τόσο καιρό. Δηλαδή η σημερινή δημοκρατία του επιτρέπει να ελπίζει αλλά όχι στο ίδιο του τον εαυτό, αλλά μόνο στους επίδοξους κατ' εξακολούθηση σωτήρες.
Όχι, όλα αυτά τελειώσανε πια. Η δημιουργικότητα, η συνεργασία, η αλληλεγγύη και η συμμαχία με τους άλλους δεν αποδίδουν στο επιχειρησιακό πλάνο του μέλλοντος. Άλλωστε το μέλλον είναι προσχεδιασμένο να απορρίψει τέτοιες τακτικές που φέρνουν πιο κοντά τους ανθρώπους, που κρύβουν την ικανοποίηση της αναγνώρισης, την αποδοχή από τον άλλον και την συνεργασία μαζί του σαν διαδικασίες που απειλούν την ύπαρξή του.
Και οι ματαιόδοξοι πολιτικοί το ξέρουν αυτό, γνωρίζουν ποιες καταστάσεις μπορούν να ανατρέψουν την σωτήρια ύπαρξή τους, αλλά κάνουν ότι δεν το ξέρουν, και διατηρούν τις ελπίδες της αλλαγής με διάμεσο την δική τους παρουσία, με διαμεσολαβητή το δικό τους ψέμα. Διατηρούν την μηχανική υποστήριξη της δημοκρατίας μέσα στο νοσοκομεία του μέλλοντος που ενώ φαίνεται ότι επιμελούνται την υγεία του πλήθους στην ουσία την εκμεταλλεύονται για την υποστήριξη της οικονομικής νοσηρότητας που την επιβάλλουν σαν υγεία.
Το νοηματικό πεδίο που απλώνει η ορθολογικότητα του μη ορθολογικού, οδηγεί στο μαρασμό του πλήθους ποντάροντας στην ευημερία του ατόμου. Διαλαλεί ότι το πλήθος δεν είναι ένα όλον, αλλά αποτελείται από μονάδες οι οποίες είναι διαφορετικές από το όλον, στοχεύοντας τες σαν να είναι τα μόρια της καθημερινής ευημερίας, της ατομικής ευτυχίας, ξεκομμένα από τους όρους παραγωγής τους και αναπαραγωγής ενός παράλογου συστήματος που στηρίζεται σε τέτοιου είδους νοηματικά παιχνίδια με την πραγματικότητα.
Για να μπορέσει λοιπόν να επιζήσει το σύστημα οργάνωσης και εκμετάλλευσης πρέπει να αποβάλει από το νου του πλήθους την κριτική σκέψη που μπορεί να συνδυάσει τα γεγονότα, να αντιληφθεί τις συνθήκες και να βγάλει συμπεράσματα τα οποία θα αμφισβητήσουν το κυρίαρχο πρόταγμα της υποταγής στο σύστημα κατασκευής νοηματικών δεδομένων της κυρίαρχης ιδεολογίας.
Να αποβάλει την δυνατότητα του συσχετισμού, δηλαδή την ικανότητα ελέγχου μέσω της αντίληψης, της σύγκρισης, της αξιολόγησης και της οριοθέτησης. Να αποβάλει το συσχετισμό ανθρώπων, καταστάσεων,ιδεολογικών, τοποθετήσεων, πρακτικών αναζητήσεων.
Το μοναχικό, το ατομικό, η ευτυχία μέσα στα σύνορα του προσώπου, της οικογένειας αποτελεί για το σύστημα επεξεργασίας των μελλοντικών υποταγών, το βασικό κριτήριο ευτυχίας αποφεύγοντας την δυστυχία του πλήθους. Μόνο μέσα από το ατομικό θα φθάσει κάποιος στην πληρότητας της ευημερίας σε συναισθηματικό και κοινωνικό επίπεδο. Έτσι το πλήθος ορφανεμένο από τον εαυτού καθώς και από την ελπίδα των καθοδηγητών των, παραπαίει ανάμεσα στην φθορά και την ανυπαρξία τεμαχισμένο σε μοναχικές οντότητες που μοιάζουν εξόριστες σε ένα σύμπαν με διαμελισμένη την συντροφικότητα, την αλληλεγγύη, μακριά από τον άλλον μακριά από τον εαυτό.
Όμως τίποτα δεν τελειώνει τόσο απλά, τίποτα δεν μπορεί να είναι τόσο σίγουρο για την νίκη του απέναντι στην ζωή. Η ζωή εκδικείται, μπορεί να απελευθερωθεί μόνη της να βγει στις πλατείες και να συναντήσει τον εαυτό της. Να συναντήσει τον άλλον πάνω σε ένα καινούργιο συλλογικό νόημα που δεν επαναλαμβάνει τον φόβο και τον τρόμο μιας κατασκευασμένης πραγματικότητα από τους βιαστές της.
Να εναντιωθεί στα προβαλλόμενα αδιέξοδα του νου, στα νοηματικά περιεχόμενα της απολυταρχικής εξουσίας τα οποία καταλαμβάνουν το χώρο/χρόνο της υποταγμένης οντότητας, μιας κατασκευασμένης συνθήκης που τίποτα δεν αποδεικνύει ότι είναι πραγματική.
Το πλήθος θα πρέπει να στραφεί στην δημιουργική φύση των σχέσεων. Μέσα από αυτές θα ξαναβρεί το φυλακισμένο συναίσθημα από το ρεαλισμό της οικονομίας. Μέσα από την συνάντηση με τον άλλον μπορεί να ξανακτίσει τον αμυντικό τοίχο ενάντια στην μοναξιά ο οποίος αποτελεί το σημαντικότερο όπλο της εξουσία του απόλυτου που γονατίζει το μυαλό και μετά ολόκληρο το είναι του πλήθους.
Το πλήθος, πρέπει να ξαναγίνει ένα πλήθος ανεξέλεγκτο!
Ένα πλήθος που οι δυνάμεις της τάξης και του νόμου δεν θα προλαβαίνουν να μαζεύουν τα κομμάτια της ανανεωμένης σκέψης που κατασκευάζει τα μελλοντικά συναισθηματικά τοπία της ελευθερίας.
Ένα πλήθος που φόρμες καταπιεσμένης σκέψης, της σκέψης που ετοιμάστηκε στα εργαστήρια του βιομηχανικού πολέμου των αναπαραστάσεων της πραγματικότητας, δεν θα μπορούν να περιορίσουν την ευχαρίστηση που εκείνο κατασκευάζει για το αύριο μέσα από την ηδονή της σκέψης του σήμερα.
Κερεντζής Λάμπρος
Πίνακας: María Blanchard

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ρατσισμός: Αίτια – Συνέπειες

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΝΣΤΡΟΥΚΤΙΒΙΣΜΟΣ

Η Γονεϊκότητα