ΠΑΡΑΒΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΣΥΜΕΡΙΦΟΡΑ


Οι David Farrington και Dοnald West Cambridge και οι συνεργάτες τους από το ινστιτούτο Εγκληματολογίας του Cambridge διεξήγαγαν μια πρωτότυπη έρευνα για την ανάπτυξη με περισσότερα από 400 αγόρια που μεγάλωσαν σε μια αγροτική περιοχή του Λονδίνου (1990). Έγινε μια πρώτη αξιολόγηση των οικογενειών όταν τα παιδιά ήταν οκτώ χρονών και οι ερευνητές κατάφεραν να παρακολουθήσουν το 95% περίπου του δείγματος μέχρι την ηλικία των 32 χρονών.
Το ένα πέμπτο του δείγματος καταδικάστηκαν όσο ήταν ανήλικοι
το ένα τρίτο μέχρι την ηλικία των 25 χρονών
το 6% εγιναν χρόνιοι παραβάτες.
Στην διάρκεια της μελέτης γίνονταν συχνά αξιολογήσεις, μεταξύ των οποίων αναφορές από τα ίδια τα παιδιά, τους συνομηλίκους στο δημοτικό, τους δασκάλους και τους γονείς τους.
Ένα από τα πιο έξυπνα ευρήματα αυτής της μελέτης ήταν ότι, ακόμα και στο εσωτερικό αυτού του ομοιογενούς πληθυσμού, οι χειρότεροι παραβάτες διέφεραν από τους υπολοίπους από την πρώιμη ηλικία ως προς όλες σχεδόν τις μεταβλητές που μετρήθηκαν.
Τέσσερις ήταν οι κύριοι παράγοντες που επηρέασαν τα αποτελέσματα:
ο πρώτος ήταν οικονομικός- οι ενδεχόμενοι παραβάτες ήταν παιδιά που μεγάλωσαν σε φτωχές, πολύτεκνες οικογένειες, ζούσαν σε κακά σπίτια με άνεργους πατέρες.΄
δεύτερον, ήδη από την ηλικία των οκτώ ετών είχαν διαπιστώσει προβλήματα στο σχολείο: οι ενδεχόμενοι παραβάτες χαρακτηρίζονταν ταραξίες και υπερκινητικοί, με έλλειψη συγκέντρωσης, χαμηλό δείκτη νοημοσύνης και χαμηλές σχολικές επιδόσεις με χαμηλές'
τρίτον, το παραβατικό ή εγκληματικό αποτέλεσμα συνδέονται με ανεπαρκή οικογενειακή φροντίδα και, συγκεκριμένα με ένα βαθμό παραμέλησης ( τόσο υλικής όσο και υπό την έννοια της ανεπαρκούς επίβλεψης) και τιμωρητικής, σκληρής αλλά και ταυτόχρονα αλλοπρόσαλλης πειθαρχίας
τέλος, σημαντικός παράγοντας ήταν η κουλτούρα εγκληματικής συμπεριφοράς στην οικογένειας
Αυτοί οι παράγοντες σε συνδυασμό, δημιούργησαν μια αιτιατή αλληλουχία, όπου η κακή αντιμετώπιση του παιδιού από τους γονείς στο πλαίσιο της φτώχειας και της ανασφάλειας συσχετιζόταν τις κακές σχολικές επιδόσεις, αργότερα με σκασιαρχείο, στην συνέχεια με ελάχιστες ή μη σταθερές προοπτικές εργασίας και, τέλος, με εγκλήματα στην ενήλικη ζωή.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η ιδιαίτερη μορφή ελλιπούς γονεϊκής φροντίδας που διαπίστωσε ο Etzioni ( δηλαδή η απουσία λόγω εργασίας) δεν ήταν καθοριστικός παράγοντας , η ανεργία από την μεριά του πατέρα είχε περισσότερο προγνωστική σημασία, ενώ η εργασία της μητέρας έξω από το σπίτι δεν συσχετίζονται με τα παραπάνω προβλήματα
Απόσπασμα από
το βιβλίο
ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟΥ ΔΕΣΜΟΥ
Πολιτικές για μια ασφαλή κοινωνία.
Πίνακας: http://artbots.artblog.fr/57/


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ρατσισμός: Αίτια – Συνέπειες

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΝΣΤΡΟΥΚΤΙΒΙΣΜΟΣ

Η Γονεϊκότητα