Το ρίσκο της Ψυχοθεραπείας




Η ψυχοθεραπεία αποτελεί ένα γεγονός. Η παρουσία της θεωρείται αναγκαία και η ανάπτυξή της βοήθησε, με το πέρασμα των χρόνων, να γίνει πιο ξεκάθαρη σαν λειτουργία και  σαν μορφή.

Το θέμα της “θεραπείας της ψυχής” είχε τεθεί από την εποχή του Ιπποκράτη και δεν θα διακινδυνεύαμε να υποστηρίξουμε ότι ο ρόλος της φιλοσοφίας καθώς και της μυθολογίας δεν ήταν παρά “θεραπευτικός”.

Ήταν θεραπευτικός στο βαθμό που στόχευε την κατανόηση, την γνώση και την βελτίωση της παρουσίας του υποκειμένου σαν πολίτης της “Πόλης”, η οποία είχε αντίκτυπο στην διαμόρφωση του εαυτού του. 

Η ψυχοθεραπεία έρχεται σήμερα να ρίξει ένα καινούργιο βλέμμα στα γεγονότα της ζωής του υποκειμένου, με αποτέλεσμα αυτά που έχουν συμβεί, να πάρουν μια καινούργια διάσταση μέσα του, με τρόπο τέτοιο ώστε να μην αποτελούν εμπόδιο, αλλά βοήθεια για την εξέλιξη και την ανάπτυξη του.
Έρχεται να “ανασκευάσει” το παρελθόν με στόχο την “κατασκευή” του μέλλοντος. 


Πολλές φορές το υποκείμενο γνωρίζει το τι πρέπει να κάνει. Ξέρει πως πρέπει να ενεργήσει σε συγκεκριμένες καταστάσεις, απλά δεν παίρνει την απόφαση, δεν παίρνει το ρίσκο.

Αυτός που δεν παίρνει ρίσκο,

προτιμά να βουτήξει μέσα στα θολά νερά του οικογενειακού και κοινωνικού περιβάλλοντος, που γίνεται δική του θολούρα. 

Προτιμά την εξάρτηση από φόβους και αγωνίες, των άλλων, που γίνονται δικοί του φόβοι και αγωνίες. 

Προτιμά να παραμείνει πιστός στο σκοτεινό οικογενειακό κουκούλι το οποίο φαίνεται να παρέχει ασφάλεια και ζεστασιά, αλλά δεν είναι έτσι.

Τέλος προτιμά να αισθάνεται το ζεστό κλάμα μιας χαμένης αυτονομίας, που πεθαίνει μέσα του.

Δυστυχώς ή ευτυχώς μόνο μέσα από το ρίσκο επέρχεται η γνωριμία με το άγνωστο, τόσο όσο αφορά τον κόσμο όσο και τον εαυτό του. 

Μόνο μέσα από το ρίσκο επιτυγχάνεται η αυτονομία.

Η απόφαση για το ξεκίνημα μιας ψυχοθεραπείας λοιπόν, αποτελεί ένα ρίσκο. Ένα ρίσκο διότι η ψυχοθεραπεία στοχεύει την γνώση καθώς και την αποδοχή του εαυτού, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις της από-ενοχοποίησης της σκέψης όσο και της πράξης του.

Η από-ενοχοποίηση αποτελεί το βασικό στοιχείο της απεξάρτησης από το παρελθόν και της προβολής του στο μέλλον.

Με λίγα λόγια, η ψυχοθεραπεία, κατοικώντας στο παρόν, στοχεύει το μέλλον,  προσπαθώντας να ξεμπερδέψει το παρελθόν. 


Η ψυχοθεραπεία λοιπόν αποτελεί ένα ρίσκο!

Αποτελεί το ρίσκο της γνώσης .  

 Το ρίσκο της διαφοροποίησης .

Το ρίσκο της αυτονόμησης. 

Κερεντζής Λάμπρος

πίνακας: Antoni Taule
 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ρατσισμός: Αίτια – Συνέπειες

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΝΣΤΡΟΥΚΤΙΒΙΣΜΟΣ

Η Γονεϊκότητα