Οικογένεια και Οικογενειακές σχέσεις Ψυχολογία - Συμβουλευτική - Ψυχοθεραπεία

Παρελάσεις ντυμένες στις Ελληνικές σημαίες που διατυμπανίζουν την εθνική περηφάνια και την αγάπη προς την πατρίδα, δεν μπορούν να κρύψουν την οδυνηρή κατάσταση της σημερινής πραγματικότητας μιας κατακτημένης χώρας. Μιας χώρας στην οποία έχει αφαιρεθεί το δικαίωμα της απόφασης για τον μέλλον, αυτής και των υπηκόων της. Το όχι του 40 σήμερα, το μόνο που κάνει είναι να αναπαράγει το μύθο της ανεξαρτησίας την στιγμή που καταλύεται κάθε ίχνος εθνικής κυριαρχίας Προσδίδει μια ψεύτικη εντύπωση της υπεροχής του Έλληνα την στιγμή που γονατισμένος και μέσα στην απόγνωση δεν έχει την δυνατότητα να υπερασπιστεί τον εαυτό του, αλλά ούτε και το μέλλον των παιδιών του. Το όχι του 40 μετά από 75 χρόνια δεν μπορεί να δημιουργήσει ούτε μια ψεύτικη προσδοκία για ηρωισμούς και αντίσταση, παρόλο που προσπαθεί να διατηρήσει σε φανταστικό επίπεδο την παρουσία του σαν ένα γεγονός το οποίο μπορεί να επαναληφθεί. Δυστυχώς η επανάληψη μιας τέτοιας “ηρωικής” πράξης δεν έχει να κάνει με την πραγ

Δημιουργία Οι φιλόσοφοι έχουν αναρωτηθεί: Γιατί να υπάρχει κατι, ενώ θα μπορούσε να μην υπάρχει τίποτα.    Το ερώτημα αυτό, σε κάθε περίπτωση, δεν έχει απάντηση. Ίσως μάλιστα να μην έχει καν νόημα. Υπάρχει όμως ένα άλλο ερώτημα που μας βασανίζει και δεν μπορεί παρά να μας βασανίζει: Πώς γίνεται και υπάρχει μια τέτοια πολυμορφία πραγμάτων; Και φυσικά δεν εννοώ μόνον την ποσοτική πολυμορφία.    Πώς γίνεται και υπάρχει αυτή η απέραντη ποικιλία μορφών, από τη μη έμβια φύση, μέχρι τις πολυάριθμες ακαθόριστες μορφές ζωής, ακόμη και μέχρι τις μορφές που ακατάπαυστα η ανθρώπινη ιστορία παράγει και δημιουργεί;    Έχει υποστηριχθεί ότι η δημιουργία είναι θεία πράξη. Δεν είναι θεία πράξη. Η δημιουργία είναι αυτό ακριβώς που χαρακτηρίζει το ον. Κάθε ον. Το παν υπόκειται συνεχώς σε αλλαγή και αναδημιουργία. Δεν μπορούμε να σκεφτούμε πως ό,τι παρουσιάζεται μπροστά μας είναι μια ατέρμων επανάληψη της ίδιας μορφής, διότι αμέσως ανακύπτει το ερώτημα:    Μήπως, κάθε τι είνα

H Φαντασία Ποιο είναι το ίδιον του ανθρώπου; Τι είναι αυτό που μας διαφοροποιεί από τα ζώα; Επαναλαμβάνουν, εδώ και αιώνες, ότι είναι ο ορθός λόγος. Αρκεί όμως να προσέξουμε τη συμπεριφορά των άλλων γύρω μας αλλά και τη δική μας, για να αντιληφθούμε ότι αυτό δεν αληθεύει.    Οι ατομικές και οι συλλογικές συμπεριφορές πολύ συχνά είναι παράλογες. Τα ζώα είναι πιο (λογικά» από εμάς δεν σκοντάφτουν, δεν τρώνε δηλητηριώδη μανιτάρια, κάνουν αυτό που πρέπει, για να συντηρηθούν και να αναπαραχθούν. Ποιο είναι το ίδιον του ανθρώπου;    Είναι το πάθος και οι επιθυμίες; Ναι, πράγματι. (Τα ζώα από ό,τι μπορούμε να ξέρουμε δεν έχουν πάθη ούτε πραγματικές επιθυμίες’ τα ζώα έχουν ένστικτα.) Τι όμως συνιστά την ιδιαιτερότητα του πάθους και των επιθυμητών;    Είναι ακριβώς το γεγονός ότι το πάθος και οι επιθυμίες, ο έρωτας, η δόξα, το κάλλος, η εξουσία, ο πλούτος δεν είναι «φυσικά» αλλά φαντασιακά αντικείμενα. Η φαντασία, λοιπόν, είναι το ίδιον του ανθρώπου. Η φαντ

Σε μια καπιταλιστική κοινωνία τα πάντα αναφέρονται στο άτομο και όχι στην ομάδα. Η έννοια του συλλογικού τείνει να εξαφανιστεί και να αντικατασταθεί μόνο με το ατομικό. Με αυτό το τρόπο επιτυγχάνεται ο διαχωρισμός των ανθρώπων και η στροφή του ενός απέναντι στον άλλον σύμφωνα με το υποτιθέμενο συμφέρον τους. Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε μια τεχνητή διαφοροποίηση, του ενός από τον άλλον σύμφωνα με την ποσότητα και την ποιότητα της κτήσης του. Η κτήση αποτελεί το βασικότερο στοιχείο για την κοινωνική αναγνώριση του ατόμου στην κοινωνία μας, αλλά... και για τον κοινωνικό του έλεγχο. Μέσα από αυτή προβάλλεται η ικανότητα και η δυναμικότητα του καθένα, καθώς και η αναζήτηση της αναγνώριση σαν κάτι διαφορετικό και του σεβασμού από τους άλλους. Η διαφορετικότητα η οποία απορρέει από την κτήση, δημιουργεί τον διαχωρισμό και την απομάκρυνση από τον άλλον. Ο άλλος μέσα από το πρίσμα της αποτελεί ένα στοιχείο απειλητικό το οποίο επιβουλεύεται την επιτυχία του ατόμου. Η έννοια

Εισαγωγή: Η πορεία της σχέσης αφέντη και δούλου από τα χρόνια της Αρχαίας Ελλάδας μέχρι σήμερα. H δουλεία υπήρξε αρχαίος θεσμός που νομιμοποιούσε την μετατροπή του ανθρώπου σε ιδιοκτησία και που απαγορεύτηκε σταδιακά για οικονομικούς και ηθικούς λόγους στις περισσότερες χώρες του κόσμου. Η δουλεία συνεπαγόταν όχι μόνον τον κοινωνικό θάνατο του ατόμου, αλλά του αφαιρούσε αυτή καθαυτή την ανθρώπινη υπόσταση και το υποβίβαζε στο εξής σε αντικείμενο προς ιδιοκτησία και χρήση (ιδιώτη ή κράτους). Σε κατάσταση δουλείας ζούσε κατά καιρούς και περιοχές το 20%-40% του πληθυσμού των κοινωνιών, ενώ υπήρξαν και κοινωνίες με πολύ υψηλότερο ποσοστό δούλων. Η δουλεία ήταν ευρέως διαδεδομένη σε όλους τους αρχαίους πολιτισμούς του κόσμου, των λαών της Ασίας της Αφρικής και της Νότιας Αμερικής όπως και πολλών λαών της Ευρώπης, περιλαμβανομένου του ελληνικού και του ρωμαϊκού. Ιδιαίτερη έμφαση όμως δίνεται συχνά στη δουλεία στην Αρχαία Ελλάδα, όχι επειδή ήταν σ

Η “Γνώση” Η “γνώση” οδηγεί στην ανακάλυψη των δυνατοτήτων του περιβάλλοντος ανακαλύπτοντας τις ικανότητες του εαυτού. Έχει σχέση τόσο με την κατανόηση του εαυτού όσο και του κόσμου. Έτσι η “γνώση” αποτελεί τον συνδετικό κρίκο για την ανακάλυψη και τον δύο. Η σχέση με το βιβλίο, το κείμενο, το συγγραφέα είναι μια σχέση διαλόγου. Η σχέση του αναγνώστη με το κείμενο είναι μια δημιουργική επικοινωνία μέσα από την οποία η διάλογος που εγκαθιδρύεται βοηθάει την ανάδυση του κειμένου αλλά...και του αναγνώστη. Την ώρα του διαβάσματος δημιουργείται ένα διάλογος ανάμεσα στο κείμενο και το αναγνώστη, έτσι ώστε και οι δύο, κείμενο και αναγνώστης να είναι παρόντες σε μια δημιουργική σχέση μετατροπής, αλλαγής και των δύο. Μέσα από τον λόγο και τον αντίλογο στοιχειοθετείται αυτό που αποτελεί την “γνώση” που σε κάθε αναγνώστη είναι διαφορετική ακόμα και αν το περιεχόμενο είναι ίδιο. Διαφορετική διότι η προσωπικότητα του κάθε ένα οδηγεί σε μια διαφορετική προσέγγιση του κειμένου ώ

Τα χαραγμένα πρόσωπα του χρόνου καταλαμβάνουν τον χώρο της ζωής σε διαφορετικά επίπεδα προβάλλοντας την σημαντικότητα της παρουσίας τους για την εύρυθμη λειτουργία της. Δημιουργούν την αξία των γεροντικών μορφών εξουσίας, έχοντας σαν σημείο αναφοράς, νερουλιασμένα πρόσωπα, τα οποία θεωρούνται πρότυπα ωρίμανσις και αποτελούν δείγμα μιας χαμένης, εξαϋλωμένης ζωής. Τα χαραγμένα πρόσωπα του χρόνου θέλουν να χοροπηδήσουν χαρούμενα πάνω στο πτώμα της νεότητας που κουβαλάνε μέσα τους, στοχεύοντας αυτή που βλέπουν έξω τους, καταγγέλλοντας την για ασέβεια. Έτσι η ηλικιακή ωριμότητα προβάλλεται ότι είναι πιο σημαντική από την νεότητα στο επίπεδο των αποφάσεων, των οποίων η ψυχραιμία και η αποτελεσματικότητα φανερώνουν την ικανότητα μιας πιο βαθιάς σκέψης, της οποίας η εμπειρία αποτελεί βασικό στοιχείο της επιτυχίας της. Εάν σκεφτούμε ότι η ωριμότητα έχει σχέση με την εμπειρία και η νεότητα με την έλλειψη αυτής, παρατηρούμε ότι η ωριμότητα χρησιμοποιεί τον χρόνο σαν αξιολογικό

1 . Σ την Οικογένεια 1.2 Εμπιστοσύνη στην παιδική ηλικία Στην παιδική ηλικία τίθενται οι βάσεις της εμπιστοσύνης τόσο σε σχέση με τον εαυτό όσο και με τους άλλους. Εφόσον η ισχύς του γονέα μέσα στην σχέση είναι μεγαλύτερη το παιδί είναι “υποχρεωμένο” να ακολουθήσει τις κατευθύνσεις που εκείνος καθορίζει μέσα από τον λόγο και την συμπεριφορά του. Σε αυτή τη περίοδο ο γονιός είναι αυτός που επωμίζεται την κατασκευή της εμπιστοσύνης σαν συναίσθημα το οποίο μπορεί να περιβάλει την ανάπτυξη του παιδιού του, καθώς και την δικιά του. Στο βαθμό που η εξάρτηση του παιδιού από τους γονιούς του είναι ολοκληρωτική, η ευθύνη των γονέων στην δημιουργία ενός κλίματος εμπιστοσύνης στην οικογένεια είναι καταλυτική. Αυτή η κατάσταση απαιτεί από αυτούς ένα ποσοστό εμπιστοσύνη προς τον εαυτό, αλλά και την εκδήλωση της εμπιστοσύνη της σχέσης, σαν ζευγάρι. Αυτό σημαίνει ότι η εμπιστοσύνη στο ζευγάρι ανακατασκευάζεται μέσα από την παρουσία του παιδιού. Αυτό που παρατηρούμε τις περι

  Ο Πλάτων ξεκινάει δημιουργώντας με το μυαλό του μια ιδανική πολιτεία η οποία έχει ως βασικό λόγο ύπαρξης την ευδαιμονία. Όχι την ευδαιμονία κάθε ατόμου ξεχωριστά, ή την ευδαιμονία μιας τάξης, αλλά την ευδαιμονία ολόκληρης της πόλης ως σύνολο, όπως λέει μέσα από τα λόγια του Σωκράτη: ...ὃταν ὃμως θεμελιώνωμε τὴν πολιτεία μας, δὲν αποβλέπομε πῶς θὰ εἶναι μιά ξεχωριστή μόνο τάξη εὐτυχισμένη, ἀλλά, ὃσο μπορεῖ περισσότερο, ὁλόκληρη ἡ πόλη 1 . Χαρακτηριστικό αυτής της ιδανικής πολιτείας είναι η έλλειψη ισότητας. Ο Πλάτων χωρίζει τους πολίτες σε τρεις τάξεις: τους φύλακες, τους επίκουρους και τους δημιουργούς, οι οποίες έχουν διαφορετική εκπαίδευση και ανατροφή και ζουν τελείως διαφορετικές ζωές. Οι δημιουργοί αποτελούν το μεγαλύτερο αριθμητικό τμήμα των πολιτών και έχουν την πιο φυσιολογική - για τα σημερινά δεδομένα - ζωή, καθώς μπορούν να έχουν οικογένεια και ιδιοκτησία. Οι φύλακες όπως και οι επίκουροι δεν έχουν αυτά τα δικαιώματα. Οι επίκουροι είναι οι φιλόσοφοι

Αυτή η φωτογραφία είναι συγκλονιστική για πολλούς λόγους, όπου ο ένας αναπαράγει την σημαντικότητα του άλλου. Είναι συγκλονιστική διότι εκφράζει την στιγμή που συναντιούνται η απώλεια, η ορφάνια, ο φόβος, η μοναξιά, η ανασφάλεια, ο αποχωρισμός, μαζί με την αγάπη, τη τρυφερότητα, τη ζεστασιά, τη γονεϊκή σχέση, την οικογένεια. Είναι συγκλονιστική διότι από την μια προβάλει την ανάγκη ύπαρξης της τρυφερότητας, της θαλπωρής, της ασφάλειας, της ηρεμίας και της εμπιστοσύνης που αποπνέει το προστατευτικό όριο της οικογένειας και συγχρόνως προβάλλει την καταστροφική απουσία όλων αυτών. Είναι συγκλονιστική διότι προβάλει την ατελείωτη στιγμή που η πραγματικότητα της ορφάνιας και η φαντασίωση της οικογένειας συναντιόνται προσπαθώντας η δεύτερη να νικήσει τον πόνο της ανασφάλειας που απλόχερα προσφέρει η πρώτη. Είναι συγκλονιστική διότι εκφράζει τον παραλογισμό της πραγματικότητας που προσπαθεί να τον νικήσει η λογική της φαντασίας. Εκφράζει την άρνηση της πραγματικότητας που