Ο πρόσφυγας και ο πολίτης. Ένας διάλογος που πρέπει να αποτραπεί!





Ο φόβος του συστήματος


Ο κουρασμένος πολίτης, ριγμένος στον καναπέ του σπιτιού του, ξεθεωμένος από την καθημερινότητα που τον απειλεί, παρακολουθεί τον πλανητικό πρόσφυγα να πλησιάζει τον “χώρο” του ακούγοντας την περιγραφή που συνοδεύει την εικόνα του, μετατρέποντας τον από θύμα σε θύτη με απειλητικές διαθέσεις.

Η φαντασία οργιάζει και οι εικόνες της κατάληψης του ζωτικού του χώρου από αυτό στοιχειοθετούνται στο μυαλό ακόμα και όταν δεν υπάρχουν. Η τηλεοπτική γλώσσα(εικόνα-λόγος) κατασκευάζει την πραγματικότητα και πετάει μέσα τον φιλήσυχο πολίτη, παραδίνοντας τον σε ένα διάλογο που εκείνος τρομάζει και ψάχνει τις απαντήσεις μέσα από το οπλοστάσιο της βίας που η ίδια η τηλεοπτική γλώσσα προτείνει.

Αλλά και ο πλανητικός πρόσφυγας με τον φιλήσυχο πολίτη εδώ και καιρό έχουν ξεκινήσει ένα κρυφό διάλογο με φόντο το πολιτικοοικονομικό σύστημα. Στην ουσία είναι ένας διάλογος κουφών διότι τα μηνύματα του καθένα μπορούν να φθάσουν στον άλλον μόνο μέσω της διαστρεβλωτικής διαμεσολάβησης των ΜΜΕ

Ο φόβος του συστήματος είναι η αποκρυπτογράφηση της πραγματικότητας του πλανητικού πρόσφυγα και η συνειδητοποίηση της κατάστασης του φιλήσυχου πολίτη. Αυτές οι δύο καταστάσεις δεν πρέπει να συνομιλήσουν μεταξύ τους, δεν πρέπει να έρθουν σε διάλογο, διότι θα δημιουργήσουν σοβαρά προβλήματα στην συνοχή του συστήματος με την δική τους ένωση.


Ο διάλογος αλληλεγγύης και συμπόνιας


Αυτό που θα μπορούσε να επιτευχθεί από ένα διάλογο κατευθείαν μεταξύ τους, θα ήταν να εκφραστεί η αλληλεγγύη και συμπόνια. Επίσης ο ανθρωπισμός θα γινόταν το βασικό στοιχείο του. Θα ενεργοποιούταν οι ταυτίσεις μέσα από την ομοιότητα των κοινωνικών βιωμάτων που στην φόρμα διαφέρουν, αλλά στο περιεχόμενο είναι τα ίδια. Διότι τόσο ο φιλήσυχος πολίτης όσο και ο πλανητικός πρόσφυγας έχουν βιώσει τον πόνο, τον αποκλεισμό, την ανεργία, την φτώχεια, το ξερίζωμα, την προσβολή, όπως έχουν νιώσει την χαρά της αποδοχής, την οικογενειακή ζεστασιά, την επαγγελματική επιτυχία...

Είναι άξιο προσοχής πόσα κοινά πράγματα ενώνουν τον φιλήσυχο πολίτη και τον πλανητικό πρόσφυγα. Πως αυτή η σχέση αποτελεί μια επανάληψη της σχέσης του εαυτού με τον άλλον, τον διαφορετικό, του οποίου όμως η διαφορετικότητα μένει στην φόρμα και όχι στο περιεχόμενο.

Το περιεχόμενο είναι γεμάτο από τα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης ύπαρξης αφημένης στην αγριότητα του οικονομικοπολιτικού συστήματος και τα εκάστοτε συμφέροντά του, κάτι που αφορά τόσο τον πλανητικό πρόσφυγα, όσο και τον φιλήσυχο πολίτη.

Με τον ίδιο τρόπο που ο πλανητικός πρόσφυγας κουβαλάει τον ξεριζωμό, τον ξενιτεμό, την πλήρη καταστροφή της οικογενειακής του εστίας, καταδικασμένος από αποφάσεις για τις οποίες ποτέ δεν ρωτήθηκε. Έρμαιο συμφερόντων, τα οποία ξεπερνούν την ύπαρξή του και την χρησιμοποιούν σε στόχους που δεν μπορεί να τους φανταστεί...

Με τον ίδιο τρόπο που το σώμα του διωγμένο, κακοποιημένο, νεκρό μαζεύεται από εθελοντές σε απομεμακρυσμένες παραλίες. Με τον ίδιο τρόπο που το πνεύμα του βιάζεται καθημερινά από αδιόρατους βιαστές που δεν αισθάνονται καμιά ενοχή, αλλά αντιθέτως υπερασπίζονται το δίκαιο των αποφάσεων δικαιολογώντας τις παράπλευρες απώλειες...

Με τον ίδιο τρόπο και ο φιλήσυχος πολίτης γίνεται τις περισσότερες φορές έρμαιο κυβερνητικών αποφάσεων, όπου ο φόβος του αποκλεισμού, ο φόβος της ανεργίας, της φτώχειας, ο φόβος του “ξεριζωμού” που θα τον οδηγήσει στο πεζοδρόμιο του πολιτισμού, όπως τόσους άλλους φιλήσυχους πολίτες, επικρατεί και τον τρομοκρατεί καθημερινά.

Με τον ίδιο τρόπο το σώμα του φιλήσυχου πολίτη πουλιέται και αγοράζεται στις αγορές του κόσμου και το πνεύμα του βιάζεται καθημερινά στην αποδοχή του εκβιαστικής ζωής απέναντι στην απειλή του αποκλεισμού
Όλες αυτές οι ανθρώπινες καταστάσεις εκκολάπτουν τα συναισθήματα αλληλεγγύης που μέσα από τον διάλογο με τον άλλον δημιουργούν τα σημεία επανεύρευσης και εν συναίσθησης τόσο του άλλου όσο και του εαυτού.

Αυτό όμως που παρατηρείται είναι ότι η διαμεσολάβηση των ΜΜΕ δεν επιτρέπει αυτόν το διάλογο. Με την διαμεσολάβηση όλα αυτά τα στοιχεία επανεύρευσης και αλληλεγγύης του άλλου... μετατρέπονται σε στοιχεία διαχωρισμού και αποτροπής


Ο διάλογος της απειλής


Πολιτικά συστήματα που καταχρηστικά ονομάζονται “δημοκρατίες” βουτάν τους πληθυσμούς τους στα σκοτάδια του φόβου και της αγωνίας ενός δολοφονημένου αύριο.

Χώρες ερμητικά κλεισμένες με αυταρχικές κυβερνήσεις και ανελεύθερους πληθυσμούς, που και οι ίδιοι σύρθηκαν και σέρνονται γυμνοί μέσα στην ιστορία. Που φυλακίστηκαν, διώχτηκαν και αναγκάζονται, χάριν του φιλελευθερισμού να οριοθετήσουν τα όνειρα τους με μεροκάματα τις φτώχειας και της δυστυχίας.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες ο ανυπεράσπιστος φιλήσυχος πολίτης θεωρεί τον πλανητικό πρόσφυγα σαν απειλή, σαν εχθρό, σαν εξωτερικό κίνδυνο. Αυτό φανερώνει ότι έχει πιεστεί από το κοινωνικό σύστημα της πατρίδος που υπηρετεί και δεν συνειδητοποιεί την μανία του εσωτερικού εχθρού που είναι το ίδιο το σύστημα που τον καθυποτάσσει.

Έτσι η παρουσία του πλανητικού πρόσφυγα δίνει μια ευκαιρία στο πολιτικοοικονομικό σύστημα για μια περαιτέρω καταπίεση του φιλήσυχου πολίτη και ενώ θα μπορούσε η παρουσία του να γίνει απειλή μέσα από την συνειδητοποίηση της ανθρώπινης κατάστασης, αυτό έχει την ικανότητα να την μετατρέπει σε όπλο για την προστασία και την αναπαραγωγή του.

Τα ΜΜΕ τον αναγκάζουν τον φιλήσυχο πολίτη σε ένα κατευθυνόμενο διάλογο με τον πλανητικό πρόσφυγα κάνοντας τον να νιώθοντας την αγχωτική ανάσα του μέσα στα σπίτι του. Έτσι ώστε ο γυμνός, διωγμένος, κυνηγημένος ενός παράλογου πολέμου γίνεται εχθρός που κάθε μέρα έρχεται να ψιθυρίσει ανήσυχα λογάκια στο φοβισμένο αυτί του.

Κάθε μέρα το οικονομικοπολιτικό σύστημα με την παρουσία του πλανητικού πρόσφυγα αναβαπτίζει τον διάλογο με τον φιλήσυχο πολίτη φοβίζοντας τον ακόμα περισσότερο. Μιλώντας του για το βαθμό ξεπεσμού της ανθρώπινης ύπαρξης. Για το βαθμό αφαίρεσης των δικαιωμάτων. Για το θάνατο του παρελθόντος και την εκτέλεση μέλλοντος.

Όλα αυτά τα λόγια θορυβούν τον πολίτη των ανεπτυγμένων δημοκρατιών. Φέρνουν πιο κοντά τον εφιάλτη που θέλει να αποφύγει κάνοντας ότι δεν τον βλέπει. Αισθάνεται μεγαλύτερη την πίεση της δικής του απάνθρωπης καθημερινότητας. Ο διάλογος της πολιτισμένης μιζέριας με την πραγματικότητας του πρόσφυγα γίνεται ένα εκρηκτικός εσωτερικός διάλογος που κανείς δεν μπορεί να αποφύγει.

Οι Ευρωπαίοι πολίτες νιώθουν ότι απειλούνται τα παιδιά, οι δουλειές, η πατρίδα τους και κλεισμένοι μέσα στο φόβο, τρέμουν μήπως χάσουν την μιζέρια της δολοφονικής πραγματικότητας που ζουν από τους ξυπόλυτους εισβολείς. Με αυτό τον τρόπο βοηθάν την απανθρωπιά του συστήματος να αναπαράγεται καθημερινά.

Το σφαγείο που συνωστίζονται οι φιλήσυχοι πολίτες δεν το κατασκεύασαν οι πλανητικοί πρόσφυγες, αλλά ήταν κατασκευασμένο από καιρό. Φιλήσυχοι πολίτες, όπως και οι πλανητικοί πρόσφυγες, χάνονται μέσα του σιγά, σιωπηλά χωρίς να τους παίρνει χαμπάρι κανείς.

Η παρουσία των προσφύγων είναι η εκφρασμένη εικονικά απειλή του οικονομικοπολιτικού συστήματος για τον φιλήσυχο πολίτη του μέλλοντος. Η εξαθλίωση της ζωής τους μένει έτσι να κρέμεται πάνω από το κεφάλι τους, σαν την υπαρξιακή γκιλοτίνα, τρομοκρατώντας την φαντασία τους.

Οι φιλήσυχοι πολίτες μάταια τροφοδοτούν με ρατσιστικά ιδεολογήματα την χαμένη από καιρό ικανότητα να αντιληφθούν τον πολιτικό-οικονομικό τερατούργημα που κατασκευάζει πρόσφυγες, μετανάστες και υποταγμένους μεροκαματιάρηδες του 21ου αιώνα.

Νομίζουν ότι υπερασπίζονται τον εαυτού τους ενώ στην ουσία υπερασπίζονται το οικονομικοπολιτικό σύστημα που αυθαιρετεί μετατρέποντας την ζωή σε ένα απέραντο σφαγείο όπου ο καθένας προσπαθεί να μην είναι το θύμα, αλλά να σπρώξει κάποιον άλλον στην θέση του. Η ίδια μιζέρια, φτώχεια και αλλοτρίωση μαστιγώνει την καθημερινότητα του φιλήσυχου πολίτη και του πλανητικού πρόσφυγα.

Η προβολή των εξαθλιωμένων σαν εισβολείς και η προσπάθεια αποκοπής του ερχομού τους με οποιοδήποτε μέσο, φανερώνει την διαστροφική μορφή του οικονομικού συστήματος που κατασκευάζει το διάλογο ανάμεσα στο θύμα και τον θύτη με τέτοιο τρόπο ώστε κανείς να μην συνειδητοποιεί την κατάστασή του, έτσι ώστε και οι δύο, να νιώθουν θύτες, και θύματα εναλλάξ.

Ο φόβος της δυστυχίας που νιώθουν οι φιλήσυχοι πολίτες της Ευρώπης δεν είναι μια κατάσταση που φέρνει η παρουσία των προσφύγων ή των μεταναστών, αλλά κάτι που προϋπάρχει και επιβάλλεται επιστημονικά από το οικονομικοπολιτικό παγκόσμιο κατεστημένο.


Κερεντζής Λάμπρος

φωτογραφία PaulaRosa-



Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ρατσισμός: Αίτια – Συνέπειες

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΝΣΤΡΟΥΚΤΙΒΙΣΜΟΣ

Η Γονεϊκότητα