Οικογενειακά σενάρια αποσταθεροποιημένης σταθερότητας 4







Η οικογένεια

Σε αυτό το άρθρο θα προσπαθήσω μέσα από την περίπτωση του Ρόμπερτ, να δείξω με πόση ευκολία - δυσκολία η οικογένεια μπορεί να εκφράσει την μετριότητα που νιώθει για τον εαυτό της, μέσα από την συνκατασκευή της προσωπικότητας του παιδιού της.

Διότι αν και η μητέρα και ο πατέρας του Ρόμπερτ παντρεύτηκαν από έρωτα και μετά από τρελό κυνηγητό του πατέρα, αυτό δεν απέτρεψε τη σχέση τους να εξελιχθεί σε μια προβληματική σχέση μέσα από την ύπαρξη του Ρόμπερτ. Δεν απέτρεψε τη καταπίεση, την αυταρχικότητα και τον αποκλεισμό μαζί με την απόρριψη να γίνουν τα βασικά στοιχεία της επιβίωσης της.

Ο πατέρας τους Ρόμπερτ ήταν ένας άνθρωπος αυστηρός, δύστροπος, εγωιστής, ο οποίος ήθελε τα πάντα στην οικογένεια να περνάν από την έγκρισή του. Ένας άνθρωπος που δεν σήκωνε δεύτερη κουβέντα και ο οποίος δεν είχε κανένα όριο στην ψυχική αλλά και σωματική κακοποίηση του παιδιού του. Σαν σύζυγος επίσης ήταν εξίσου βίαιος με την γυναίκα του την οποία απατούσε συχνά, πράγμα το οποίο δεν το έκρυβε από κανένα ούτε και από το γιο του. Πρόβαλε πάντα τον Ανδρισμό του και το δικαίωμα να κάνει ότι εκείνος ήθελε χωρίς να υπολογίζει κανένα.

Η μητέρα αν και ήταν προοδευτική, ανεξάρτητη και καινοτόμα στην εργασία της, στην σχέση με τον σύζυγό της φαινόταν υποταγμένη, φοβισμένη και χωρίς πρωτοβουλία στις δίχως όριο απαιτήσεις. Είχε υιοθετήσει την κατευναστική συμπεριφορά και απέφευγε να παίρνει θέση και να έχει αντιρρήσεις για να κρατά ένα χαμηλό προφίλ στην οικογένεια για να κερδίζει την ηρεμία. Έτσι συμφωνούσε χωρίς να συμφωνεί και ακολουθούσε τις στρατηγικές του συζύγου απέναντι στο παιδί της, σαν θεατής.

Το παιδί

Ο Ρόμπερτ γεννήθηκε κάτω από δύσκολες συνθήκες - δεν μπόρεσαν να κάνουν άλλο παιδί – και αποτέλεσε για τον πατέρα από την πρώτη στιγμή το κόκκινο πανί. Από τότε που ήταν βρέφος δεν του άρεσε η μύτη του, μετά δεν του άρεσε που έκανε τσίσα στο κρεβάτι του, ότι ήθελε να το παίρνουν στα χέρια και μάλιστα από πολύ νωρίς επενέβαινε στην σχέση της μητέρας και του παιδιού και της απαγόρευε να κάνει αυτό που ήθελε και θεωρούσε σωστό. 'Έτσι πολλές φορές η μητέρα είχε αφήσει το παιδί να κλαίει, να μην του δίνει να φάει διότι δεν έτρωγε αυτό που σύμφωνα με τον πατέρα έπρεπε να τρώει, έτσι ώστε ο Ρόμπερτ πολύ γρήγορα αποτέλεσε το στοιχείο μιας συνεχούς σύγκρουσης του ζευγαριού, η οποία δεν εκδηλωνόταν ξεκάθαρα.

Ο Πατέρας μ.....α τον ανέβαζε μ.....α τον κατέβαζε, άχρηστο, ανεπρόκοπο, φοβητσιάρη σε τέτοιο βαθμό ώστε ο Ρόμπερτ μέχρι την ηλικία των 12 χρονών κατουριόνταν επάνω του αλλά και πολλά χρόνια μετά φοβόταν μην “τα κάνει επάνω του”. Μέσα από αυτό το άγχος του Ρόμπερτ, ο πατέρας του έβρισκε την ικανοποίηση να τον μειώνει ακόμα περισσότερο. “Κατουρλιάρη, εσύ δεν είσαι άντρας, πια γυναίκα θα σε κάνει παρέα εσένα” του φώναζε από τότε που ήταν 3 χρονών. Έτσι βγάζοντας όλη την αρνητικότητα του επάνω του έφτανε στο σημείο να βάζει στοίχημα με την γυναίκα του ότι αυτό το παιδί δεν θα μπορέσει ποτέ να σταθεί στα πόδια του και φαίνεται ότι έκανε τα πάντα για να βγει αληθινός.
Ουσιαστική σωματική βία είχε ασκήσει στην αρχή, όταν ήταν στην παιδική ηλικία και για λίγο, διότι είχε αντιδράσει η μητέρα και τις είχε “φάει” αυτή, αλλά εκείνο που ασκούσε με μεγάλη μαεστρία ο πατέρας ήταν η ψυχολογική βία με φωνές, απειλές και συνεχούς υποβιβασμούς και απορρίψεις της παρουσίας του.
Από την άλλη η μητέρα του αν και δεν συμφωνούσε ποτέ με τον πατέρα και υπέφερε από την αυταρχικότητα του, δεν απομακρύνθηκε από αυτόν τον άνθρωπο, αλλά προσπαθούσε και αυτή μέσω του Ρόμπερτ να του αποδείξει ότι δεν έχει δίκιο. Εμφανιζόταν ότι πίστευε στις ικανότητες του παιδιού της και έκανε το κάθε τι για να το βοηθήσει, κάτι που την έφερνε σε συνεχή σύγκρουση, όπως είπαμε, με τον άντρα της. Παρόλα αυτά συνέχιζε να υποστηρίζει το παιδί της και έτρεφε μεγάλα όνειρα για αυτόν.

Οι αλληλεπιδράσεις

Πολύ γρήγορα το παιδί έγινε το πεδίο όπου η μητέρα και ο πατέρας εξασκούσαν τις διαφορές τους. Ο πατέρας με την απόρριψη και την άσκηση υποταγής, η μητέρα με την αποδοχή και την εκδήλωση της αγάπης.

Σιγά σιγά ο Ρόμπερτ άρχισε να καλλιεργεί ένα μίσος για τον πατέρα του γεμάτο βέβαια με ενοχές πράγμα που τον αποσταθεροποιούσε περισσότερο και τον κάνανε πιο νευρικό και ανήσυχο. Έτσι μετά την εφηβεία του έπαψε να μιλάει στον πατέρα του και προσπαθούσε να τον αποφεύγει, πράγμα που και αυτό το εκμεταλλευόταν ο πατέρας και του έκανε λεκτικές επιθέσεις μπαίνοντας κάθε φορά απρόσκλητα στο δωμάτιό του και προκαλώντας τον συνεχώς.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, πολλές φορές, είχαν “έρθει στα χέρια” σε τέτοιο βαθμό ώστε η μητέρα φοβόταν ότι θα γίνει κάποιο φονικό. Ο πατέρας είχε απειλήσει το Ρόμπερτ ότι θα τον σκοτώσει διότι τον είχε ντροπιάσει στην κοινωνία και δεν ήθελε να είναι γιος του. Από την άλλη και ο Ρόμπερτ τον είχε απειλήσει ότι θα τον καταστήσει ανάπηρο.

Ο Ρόμπερτ, όπως ήταν φυσικό είχε αναπτύξει αρκετούς ψυχαναγκασμούς οι οποίοι δεν του επέτρεπαν να βιώσει την ζωή του ευχάριστα και οι οποίοι είχαν σχέση με την καθαριότητα και την άψογη οργάνωση του χώρου του. Έγινε ένα μοναχικό παιδί και σπάνια απομακρυνόταν από το σπίτι για πολλή ώρα, διότι η ψυχαναγκασμοί του τον έκαναν να γυρίζει γρήγορα στο δωμάτιό του για να επιδοθεί σε αυτούς και να ηρεμήσει...όπως έλεγε. Παρ όλα αυτά είχε φίλους αλλά ποτέ δεν μπορούσε να τους φέρει στο σπίτι ή να πάει στα δικά τους σπίτια. Επίσης ποτέ δεν μιλούσε για τα προβλήματα που είχε στο σπίτι του κάτι που τον παρακαλούσε να μην το κάνει και η μητέρα του. Με τα κορίτσια ήταν αρκετά κλειστός και απέκλειε τον εαυτό του από μια σχέση μαζί τους, πράγμα που και αυτό το εκμεταλλευόταν ο πατέρας ρωτώντας τον μήπως είναι ομοφυλόφιλος και ντρέπεται να του το πει.

Όπως ήταν φυσιολογικό δεν πήγε καλά στις σπουδές του και με το ζόρι πέρασε τα μαθήματα στο λύκειο, κάτι που έκανε τον πατέρα του ακόμα πιο σκληρό μαζί του, θεωρώντας τον άχρηστο και παράσιτο στην κοινωνία. Έτσι τελείωσε μια ιδιωτική σχολή.

Μεγαλώνοντας η σχέση με τον πατέρα έγινε εκρηκτική και μάλιστα όταν ήταν στα 23 του χρόνια, μια φορά που ο πατέρας μίλησε άσχημα στην μητέρα του και την πλησίασε απειλητικά ο Ρόμπερτ άρπαξε ένα κουζινομάχαιρο και τραυμάτισε τον πατέρα του στο μπράτσο. Του έκανε μια βαθιά μαχαιριά, πράγμα που έκανε τον πατέρα να τραβηχθεί και από τότε έπαψε να βρίζει και να παραφέρεται. Αποσύρθηκε στο εξοχικό του και έμενε μακριά από αυτόν και την γυναίκα του κάτι που έκανε καλό στον Ρόμπερτ που προσπαθούσε να κτίσει την ζωή του. Γύριζε στο σπίτι μόνο όταν ο γιος του έλλειπε από αυτό. Έτσι ο Ρόμπερτ απέκτησε μια ισχύ μέσα στην οικογένεια χωρίς βέβαια αυτή να τον απαλλάξει από τους ιδεοψυχαναγκασμούς που τον τυραννούσαν και προσπαθούσε να τους υποφέρει και να κάνει την ζωή του πιο φυσιολογική.

Όμως αυτή η καταπίεση που είχε βιώσει ο Ρομπερτ εκτός από τους ιδεοψυχαναγκασμούς είχε και άλλες επιπτώσεις στην κοινωνική του ζωή. Άρχιζε να εργάζεται σαν εργάτης ο οποίος ανεχόταν την καταπίεση από τον εργοδότη του και δεν μπορούσε να αρθρώσει ένα λόγο αντίστασης και να υπερασπιστεί τα δίκαια αιτήματα του. Έτσι κάθε φορά που καταπιέζονταν πολύ, διότι το αφεντικό του, σαν τον πατέρα τον έβριζε και τον θεωρούσε ανίκανο, έφευγε από την δουλειά χωρίς να απαιτεί, τις περισσότερες φορές, τα χρήματα που του χρωστούσαν. Έψαχνε και έβρισκε κάποια άλλη, μέχρι να συμβεί το ίδιο.

Από όλες αυτές τις καταστάσεις έδινε περισσότερο σημασία στην δική του αίσθηση ανημποριάς και ασκούσε μια συνεχή κριτική στον εαυτό του, δικαιολογώντας τον καθένα που δεν ήταν ευχαριστημένος από αυτόν. Η υποτίμηση του εαυτού του εκφραζόταν καθημερινά μέσα από ένα εσωτερικό διάλογο που έτρωγε τα σωθικά του και επαναλάμβανε αυτό που κάποτε έλεγε ο πατέρας του “είσαι άχρηστος, ανίκανος και ποτέ δεν θα μπορέσεις να σταθείς στα πόδια σου” .

Αυτές οι φωνές βγαίναν κατέκλυζαν την καθημερινότητα του, κριμένες στο βάθος του μυαλού του και δεν τον άφηναν μια στιγμή ήσυχο. Ο μόνος τρόπος να τις καταπολέμηση ήταν να επαναλάβει τα τελετουργικά επαναλαμβανόμενα μοτίβα των ιδεοψυχαναγκασμών του...

Μερικά συμπεράσματα

Πρώτον,
θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή στην σημασία που έχει η παρουσία της οικογένειας, αλλά και η σχέση των γονέων στην συνκατασκευή του παιδιού.

Δεύτερον,
η ευθύνη της κατάστασης ανήκει από την μια στον πατέρα ο οποίος ασκεί την ανωτερότητα του ταπεινώνοντας το παιδί του. Και από την άλλη στην μητέρα η οποία αποδέχεται και συνεργάζεται με την πατρική ψυχοπαθολογία, η οποία συναντά την δική της. Δηλαδή η έλλειψη αποφασιστικότητας, δυναμικότητας και αυτονομίας της μητέρας, συναντά και ενισχύει την ακατέργαστη βία, αυστηρότητα, αυταρχικότητα του πατέρα και το αντίθετο. Με αυτό τον τρόπο δημιουργείται το μείγμα παιδαγωγικής καθυπόταξης του παιδιού η οποία (καθυπόταξη) αποτελεί καταρχάς το περιεχόμενο της σχέσης πατέρα - μητέρας.

Τρίτον,
όταν η σχέση των γονέων δεν μπορέσει να απομακρυνθεί από μια εξουσιαστική μορφή, τότε η άσκηση βίας του ενός προς στον άλλον, περνάει μέσα από την παρουσία του παιδιού τους. Με αυτό τον τρόπο η οικογένεια “συνκατασκευάζει” ένα φοβισμένο απομονωμένο, αυριανό ενήλικα.

Τέταρτο,
αυτή η συνκατασκευή της οφείλεται στην συμμετοχή και των δύο ξέχωρα από την στάση που κρατάει ο καθένας.

Κερεντζής Λάμπρος

Πίνακας:Gerard di Maccio

Σχόλια

Ο χρήστης Unknown είπε…
Αγαπητοί Χαίρετε.
Είμαι μια διεθνής δανειστή που αναγνωρίζεται σε όλες τις ηπείρους.
Έχω τη φιλοδοξία να βοηθήσει όλους τους ανθρώπους σε οικονομικές
δυσκολίες.
Παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μου με email για περισσότερες πληροφορίες.
E-mail:
Με εκτίμηση.
Ο χρήστης Σπύρος είπε…
Ένα πολύ παραστατικό κείμενο για μια κανιβαλική οικογένεια... Είναι κρίμα που αντί να έχει ένα σορό πραγματικά σχόλια από κάτω, έχει ένα σχόλιο σπαμ...
Τώρα έχει και ένα ακόμα, πραγματικό σχόλιο αυτή τη φορά, για αντιστάθμιση της ανοησίας των μηχανών...
Ο χρήστης Unknown είπε…
Εδώ είναι η διεύθυνση email μου αν θέλετε ένα σοβαρό και επείγον δάνειο.
E-mail: leferfrancisjean@Gmail.com

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ρατσισμός: Αίτια – Συνέπειες

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΝΣΤΡΟΥΚΤΙΒΙΣΜΟΣ

Η Γονεϊκότητα