Η αποκάλυψη του Βρέφους

Η παρουσία του βρέφους, απλώνει τα ήσυχα νερά της. Κατακλύζει τα λιβάδια του σπιτιού χωρίς να προειδοποιήσει κανένα. Μέσα τους τσαλαβουτούν γονεϊκά πόδια πότε ξυπόλυτα και πότε ντυμένα με σόλες, έτοιμα να πολτοποιήσουν τα υδάτινα ρευστά νοήματα που αναδύει.

Η παρουσία του είναι τόσο διαφανής. Κανείς δεν μπορεί να την διακρίνει και την συγχέει με οτιδήποτε άλλο παρά με το ίδιο το βρέφος. Την συγχέει με την επιθυμία ή το φόβο του. Με τον εαυτό του ή με τον άλλον. Με το παρελθόν, ή το μέλλον. Όλα ζουν σε μια άλλη διάσταση που καμιά τους δεν έχει σχέση με το παρόν. Όμως η παρουσία του βρέφους είναι ένα παρόν που κραυγάζει.

Είναι αυτή που επαναπροσδιορίζει τα δεδομένα της ζωής μιας ολόκληρης της οικογένειας. Ένα αδύναμο πλάσμα που χρειάζεται την βοήθεια για να μεγαλώσει και να αναπτυχθεί, απελευθερώνει μια τεράστια δυναμική. Διαμορφώνει, μεταμορφώνοντας τον ορίζοντα. Αλλάζει χρώματα στις ανατολές και δειλινά των προσώπων που το περιστοιχίζουν. Μεταφέρει το νόημα των πραγμάτων σε κάθε κρυφή και φανερή στιχομυθία μαζί του.

Όλοι οδηγούνται σε ένα καινούργιο πεδίο που τα βήματά τους μοιάζουν με τα βήματα του βρέφους. Ότι ήξεραν για τους εαυτούς τους, από εδώ και πέρα αλλάζει. Αλλάζουν οι συνήθεις, τα λόγια, οι σχέσεις. Στο καθρέπτη του μπάνιου βλέπουν άγνωστα πρόσωπα που είναι αυτοί οι ίδιοι.

Τα κορμιά τους συνωστίζονται. Σκύβουν από πάνω του, σκύβοντας πάνω από τον εαυτό τους. Βλέπουν τον εαυτό τους στο πρόσωπό του. Θα αργήσουν να το καταλάβουν ότι το βρέφος δεν μοιάζει σε κανένα. Ότι μοιάζει μόνο στον εαυτό του.

Έτσι από πάνω του, από την μια το προστατεύουν και από την άλλη το εμποδίζουν να δει τον ορίζοντα. Ανάμεσα στην προστασία και το εμπόδιο απλώνονται ατελείωτα χρόνια με ανεξίτηλους διαγεννεολογικούς λεκέδες που μολύνουν το τρυφερό του δέρμα.

Παρόλο που τα ολόλευκα σεντόνια κρέμονταν στις αυλές του περασμένου αιώνα, οι λεκέδες είχαν αποτυπωθεί στην ψυχή και τίποτα δεν μπόρεσε να τους ξεπλύνει. Λεκέδες που κουβαλούν την ευωδιά της θαλπωρής μιας μεταπολεμικής οικογένειας,

Το αδύναμο πλάσμα με το πέρασμα του χρόνου, σέρνεται στο λερωμένο πάτωμα των συναισθημάτων των άλλων. Πλατσουρίζει μέσα στις απόβλητα των σχέσεων, τον επιθετικών προσδιορισμών και των αδιέξοδων διεξόδων, ανθρώπων, που δεν ορίσανε την ζωή τους, αλλά την ορίζουν οι άλλοι.

Αντιμετωπίζει την έλλειψη της αγάπης των άλλων σαν δικιά του έλλειψη. Αναλαμβάνει να γίνει το μέσο για να ευτυχίσουν οι άλλοι χωρίς να υπολογίζει την δική του δυστυχία, ενώ οι άλλοι... κανονίζουν την δική του δυστυχία, νομίζοντας πως φροντίζουν την ευτυχία του. Όλα μπερδεμένα και δεμένα κόμπο περιμένουν τη παρουσία του να δώσει λύση.

Το πλήθος της οικογένειας αναλαμβάνει καινούργιες αναγκαιότητες, υπευθυνότητες που ο ένας τις πετάει στον άλλον σαν μπαλάκι σε ένα παιχνίδι που το σκορ του καταγράφεται στην ψυχή. Κανείς δεν μπορεί να αποδράσει από το παιχνίδι, ακόμα και αν το εγκαταλείψει.

Το παιχνίδι είναι αποκαλυπτικό για όλους. Αποκάλυψη του γηπέδου, αποκάλυψη του παιχνιδιού, αποκάλυψη του “αντιπάλου”, αποκάλυψη του εαυτού, και τέλος... η αποκάλυψη του βρέφους.

Κερεντζής Λάμπρος