Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2017

Χαρούμενο το 2018

Εικόνα
Το θέμα της “θεραπείας της ψυχής” είχε τεθεί από την εποχή του Ιπποκράτη και δεν θα διακινδυνεύαμε να υποστηρίξουμε ότι ο ρόλος της μυθολογίας καθώς και της αρχαίας τραγωδίας δεν ήταν παρά “ψυχοθεραπευτικός”. Ήταν και είναι ψυχοθεραπευτικός στο βαθμό που στόχευε και στοχεύει την κατανόηση, την γνώση και την βελτίωση της παρουσίας του πολίτη, σαν μέλος της “Πόλης”, δηλαδή του συνόλου, η οποία βοηθούσε στην διαφοροποίηση και διαμόρφωση του σαν υποκείμενο. Εύχομαι χρόνια πολλά και χαρούμενο το νέο έτος σε όλους τους αναγνώστες και αναγνώστριες... με ένα μεγάλο ευχαριστώ για την παρουσία τους, η οποία είναι πολύ σημαντική για την συνέχεια αυτού του μπλόγκ Ευχαριστώ πολύ. Λάμπρος Κερεντζής 

Ο Αρχάγγελος του σκότους ήταν… της ασφαλείας

Εικόνα
Ένα φανταστικό σενάριο του τι μπορεί να έχει διαδραματιστεί… Ο Αρχάγγελος του σκότους τριγυρίζει αποφασίζοντας το ποιος θα πεθάνει και ποιος θα ζήσει. Οπλισμένος από την πολιτεία στην υπηρεσία υψηλών προσώπων αποτελεί την αντιπροσώπευση του νόμου που γίνεται προσωπική διαδικασία, και δικαίωμα. Κατασκευασμένος από οικογένειας που σμίλευσαν την βία μέσα του, που έκτισαν την αρρώστια της αμφιβολίας, της ανισορροπίας, του φόβου και την προσπάθεια αποφυγής του, οικογένειες τις οποίες και εκείνος θα αναλάβει την κατασκευή τους, με τα ίδια κατασκευαστικά υλικά τα οποία βρίσκει πλέον μέσα του. Απολαμβάνει την θέση του σαν υπερασπιστής του νόμου και της τάξης, νιώθοντας ότι εδώ που έχει φθάσει κρατά την δικαιοσύνη στην φούχτα του. Το ψυχρό της μέταλλο είναι ότι χρειάζεται για να απαλύνει τον βιασμό της ψυχής του. Ένα βιασμό που τον κουβαλάει ακόμα μέσα του και τον χαρακτηρίζει, κρυμμένος πίσω από τον θεσμικό του ρόλο.  Ντυμένος ο ίδιος την δικαιοσύνη νομίζει ότι θα καταφέρει να ελέγξ

Η «κοινωνίας της αφθονίας»… βασίζεται στην στέρηση της αυτονομίας!!!

Εικόνα
« Μονάχα με τον εκτοπισμό, την εκβολή του αυτόνομου  ανθρώπου », λέει ο Skinner « θα μπορούσαμε να μετατρέψουμε τις πραγματικές αιτίες της ανθρώπινης συμπεριφοράς ώστε από απρόσιτες που είναι να καταστούν επιδεκτικές χειρισμού». « Η διευρυμένη οικονομία της  κοινωνίας της αφθονίας » , παρατηρεί από την δική του μεριά ο L u ndwing von Bertalanffy,   « δεν θα μπορούσε να συντηρηθεί χωρίς ένα τέτοιο χειρισμό.  Μόνο με τον χειρισμό των ανθρώπων και την μετατροπή τους σε ποντίκια του Skinner, σε ρομπότ, σε αυτόματες μηχανές αγοράς, σε ομοιοστατικά προσαρμοσμένους κομφορμιστές και οπορτουνιστές, μπορεί αυτή η μεγάλη κοινωνία να συνεχίσει την πρόοδό της, αποβλέποντας σε ένα συνεχώς αυξανόμενο εθνικό προϊόν. Η έννοια του ανθρώπου ως ρομπότ αποτελούσε μια έκφραση και ταυτόχρονα μια πανίσχυρη κινητήρια δύναμη στην εκβιομηχανοποιημένη μαζική κοινωνία. Ήταν η βάση για την μηχανική της συμπεριφορά στο εμπόριο, την οικονομία, την πολιτική στην διαφήμιση και στην προπαγάνδα » .

Ο κύριος Αυτιάς...

Εικόνα
Γιώργος Αυτιάς : " Έτοιμος ήμουν να πάω στο προεδρικό μέγαρο , αλλά με συγκράτησε η γυναίκα μου . Θα έτρωγε ένα ξεγυρισμένο  χαστούκι ο Ερντογάν που θα με θυμόταν μέχρι τα βαθιά γεράματα του. Ύστερα θα του έλεγα . Ποιος είσαι ρε που έρχεσαι και μας αναστατώνεις ;;; Αϊ πήγαινε στο καλό καλέ μου άνθρωπε , έχουμε τα βάσανα μας έχουμε και εσένα...Με αντρική βαρειά φωνή θα του τα έλεγα να νιώσει το φόβο μου.! Σε αυτή την δήλωση έχουμε την ολοφάνερη ανωριμότητα ενός τύπου που δίνει την εντύπωση ότι οι διεθνείς σχέσεις είναι καταστάσεις που κανονίζουμε σαν παλικάρια στην αλάνα της γειτονιάς. Που θεωρεί τον εαυτό του ικανό να προβεί σε μια πράξη χωρίς να υπολογίζει τα επακόλουθα. Και πιστεύει ότι αυτή η πράξη του θα στιγματίσει τον αντίπαλό του σ’ όλη του την ζωή. Ο κύριος Αυτιάς λοιπόν κάθε πρωί πιπιλάει τα μυαλά των πελατών του με φαντασιώσεις αυτού του είδους και τους προσφέρει απλόχερα την εντύπωση ότι μπορούν να κάνουν τα πάντα υπακούοντας στο βασικό τους ένστικτο, χ

Δεν αντέχω άλλο!

Εικόνα
Τ ο κείμενο που ακολουθεί εκφράζει στον υπέρτατο βαθμό την έννοια της πίστης και της αφοσίωσης, που τις περισσότερες φορές ζητούν οι γονείς από τα παιδιά τους.      Εκφράζει την  αστείρευτη   ανάγκη τους να είναι η βασικοί συντελεστές της καθημερινότητας τους και η ικανότητα τους να το πετυχαίνουν αυτό ,   στηρίζεται στην διαχρονική  ενοχή που σταλάζουν σταγόνα, σταγόνα στην ζωή τους.   Η έννοια της υποχρέωσης στους γονείς διαπερνά ψυχικά και κοινωνικά τα «παιδιά» οδηγώντας τα να ξεχάσουν αυτό που θέλουν, αυτό που σκοπεύουν, αυτό που είναι. Να βρεθούν εγκλωβισμένα σε μια σχέση την οποία δεν ελέγχουν καθόλου, ακόμα και αν προσπαθούν να την συντηρήσουν με αντίτιμο την ψυχική τους υγεία. Θα ήθελα να ευχαριστήσω την κυρία Νίκη Βίκου που μου επέτρεψε να αναδημοσιεύσω αυτό το αυθόρμητο και αποκαλυπτικό κείμενο της.   "Δεν αντέχω άλλο! Δεν έχω ούτε λεπτό προσωπικό χρόνο, ούτε καν χώρο. Ενώ είναι ήρεμη με παρακολουθεί κατά πόδας, δεν ακούει κι υποχρεώνομαι

Οι αποφάσεις των «παιδιών»

Εικόνα
 «Δεν μπορώ να πάρω καμιά απόφαση αν δεν συμβουλευτώ την μητέρα μου», έλεγε μια πελάτισσά μου, η  Γεωργία στα 23 χρόνια της. Αυτή η δήλωση κατά την γνώμη μου εκφράζει την δύσκολη πραγματικότητα που αντιμετωπίζει η ελληνική οικογένεια και τα μέλη της, την οποία αδυνατεί να συνειδητοποιήσει.  Δείχνει την εξάρτηση και την στασιμότητα που δημιουργεί σαν στοιχείο που εξελίσσει, αναπτύσσει και τελικά κατασκευάζει υποκείμενα που δεν μπορούν να σταθούν αυτόνομα στο κοινωνικό στίβο. Επίσης αναπαράγει την παρουσία των γονέων σαν απαραίτητη συνθήκη της επιβίωσής τους.    Έτσι η έκφραση «Δεν μπορώ να πάρω καμιά απόφαση αν δεν συμβουλευτώ την μητέρα μου», παρουσιάζει  την Γεωργία σαν ένα εξαρτώμενο υποκείμενο. Η σχέση με την μητέρας της διαμορφώνεται σύμφωνα με την παλιά συνταγή της εξάρτησης των παιδιών από τους γονείς τους. Δηλαδή η  Γεωργία θα παραμένει παιδί, όσο υπάρχει η μητέρα ανεξαρτήτως της ηλικίας της. Έτσι ακόμα και μετά την ενηλικίωση η παρουσία του γονέα κρατά την επικα

Οικογενειακά σενάρια αποσταθεροποιημένης σταθερότητας 6

Εικόνα
Γεια σας, ένα πρώην πρεζάκι είμαι, ένα πρεζάκι σε αποτοξίνωση εικοσιοκτώ χρονών και αυτή την ουλή που βλέπεται στο πρόσωπό μου ο πατέρας μου την έκανε. Δεν ξέρω αν σας στο έχω πει, αλλά ο πατέρας μου είναι αγύριστο κεφάλι. Δεν χαίρεται που είμαι «καθαρός» και με βλέπει να διασκεδάζω, να μην είμαι μαστουρωμένος. Από την στιγμή που αποτοξινώθηκα όλο παρατηρήσεις είναι, όλο… που θα πας, με ποιόν θα πας, και πάει λέγοντας δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα, έτσι όπως ήταν όταν «έπινα». Διατηρείται η ίδια αμφισβήτηση και η ίδια έλλειψη εμπιστοσύνης όπως τότε. Το ίδιο καταχθόνιο βλέμμα και η ίδια γκριμάτσα αποστροφής.  Ένα βράδυ, αυτή την εβδομάδα γύρισα κατά τις τρεις το πρωί . Δεν ήμουν στην καλύτερη κατάστασή μου. Είχα βγει με μια παρέα από τα παλιά, από αυτές που είχα χάσει τόσο καιρό που ήμουν στην πρέζα και ήπιαμε κάτι παραπάνω. Εκείνος με περίμενε και δεν ξέρω τι είχε βάλει στο μυαλό του. Που σημαίνει ότι η εμπιστοσύνη μεταξύ μας σερνόταν αιμόφυρτη από τότε που άρχισα να καταλ

«The Voice». Κράχτες, αλλά και δήμιοι των προσδοκιών και των ονείρων των άλλων.

Εικόνα
Φαίνεται ότι κερδίζεις περισσότερα όταν να γίνεσαι μαριονέτα, κλόουν, υποκριτής, και ψεύτης παρά όταν είσαι αληθινός, πραγματικός… όταν να είσαι ο εαυτός σου. Αλλά και ποιος είναι ο εαυτός ανθρώπων που η βιομηχανία του θεάματος τους έχει αγοράσει ακριβά καλώντας τους να γίνουν οι κράχτες, αλλά και δήμιοι των προσδοκιών και των ονείρων των άλλων. Ανθρώπων που δεν πληρώνονται πλέον για το ταλέντο τους, αλλά για την αναγνωσιμότητα της ξετσιπωσιά τους. Για την ικανότητα να σαγηνεύουν τα πλήθη υιοθετώντας την γλώσσα του ψέματος, και της συναισθηματικής υποκρισίας. Την γλώσσα ενός οικονομικού συστήματος που είναι έτοιμο να κατακτήσει, να εκμεταλλευτεί, να εκπορνεύσει και να συνθλίψει ότι νέο, αγνό και χαρούμενο πηγάζει από την νεολαία. Κράχτες λοιπόν  των προσδοκιών και των ονείρων, κατασκευαστές των μαγικών λύσεων για ένα νεανικό πλήθος που ψάχνει απεγνωσμένα μια διέξοδο από την φονική αγκαλιά του πολιτικοοικονομικού συστήματος, αλλά συγχρόνως και δήμιοι! Δήμιοι αυτών των πρ

ΣΥΝΕΠΙΜΕΛΕΙΑ (2).:. Το σύστημα της μονογονεϊκής επιμέλειας

Εικόνα
Στην μικρή μας χώρα τελευταία ξανάνοιξε η συζήτηση πάνω στην συν-επιμέλεια του παιδιού μετά τον χωρισμό των γονέων. Όπως συμβαίνει και μ’ άλλα θέματα έτσι και αυτό, «σέρνεται» από δεκαετία σε δεκαετία χωρίς να γίνεται νόμος και να ξεκαθαρίζει το τοπίο. Ήδη « Ο κ. Κοντόνης τόνισε ότι δεν πρέπει να συγχέεται η γονική μέριμνα με τη συνεπιμέλεια. Εξήρε, επίσης, την αξία της σταθερότητας για την ψυχική υγεία του παιδιού, που θα διαταραχθεί από την εναλλασσόμενη κατοικία και υπονόησε ότι η συνεπιμέλεια είναι ένα μοντέλο που εφαρμόζεται σε αγγλοσαξονικές χώρες, αλλά δεν θα ταίριαζε στην ελληνική κοινωνία» λέγοντας τα πάρα πάνω ο υπουργός προσπαθεί σε τέσσερεις σειρές να κλείσει μια τεράστια υπόθεση με ανεύθυνο τρόπο. Στην συζήτηση λοιπόν αυτή έχουμε την εντύπωση ότι δεν λαμβάνεται υπ’ όψιν η εμπειρία τόσων χρόνων όπου η επιμέλεια του παιδιού δινόταν στο ένα γονέα, στην μητέρα. Λες και δεν μπορούμε να διδαχτούμε από την κοινωνική μας εμπειρία, αλλά προσπαθούμε να θεωρητικοποιήσουμ