Τα Γενέθλια ή οι Κρυφές φωνούλες του χρόνου

Κατ΄ αρχάς θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους αυτούς που μου ευχήθηκαν για τα γενέθλιά μου, αλλά και αυτούς που δεν το έκαναν και θα ήθελα να τους πω ότι:

Τα γενέθλια είναι μια ημερομηνία που στοιχειώνει την ζωή μας και μας ακολουθεί διαπερνώντας τις διαθέσεις μας. Μια ημερομηνία που δεν ξεχνιέται και αν θέλουμε να την ξεχάσουμε... δεν την ξεχνάνε οι άλλοι. Η παρουσία ή η απουσία της δηλώνει την ύπαρξη, ή την ανυπαρξία μας.

Μια ημερομηνία ανεξέλεγκτη, που η μόνη της κίνηση είναι η ακινησία. Έτσι στέκεται σαν ένα ακινητοποιημένο ορόσημο που αποκτά κίνηση μόνο μέσα από την δική μας κίνηση απομάκρυνσης από αυτή. Απομακρύνεται μέσα στην ακινησία σκεπασμένη από τα ιστορικά συμβάντα, αλλά πάντα είναι δυνατή να τα διαπερνά και να κρατάει την βασική της υπενθύμιση, ότι η ύπαρξή μας ξεκίνησε από εκείνη, διαπερνώντας μας με διαφορετικά συναισθήματα. Από την πρώτη στιγμή γίνεται παρελθόν και ζει μέσα σε αυτό. Απομακρύνεται με μια απάθεια που μας πληγώνει. Κάποτε αν προσπαθούσαμε με μανία να απομακρυνθούμε εμείς από αυτή. Τώρα με πίκρα την βλέπουμε να απομακρύνεται αυτή από εμάς.

Κάποτε η απομάκρυνσή αυτή σήμαινε μεγάλωμα, ωριμότητα, ανεξαρτησία. Τώρα σημαίνει εκτός όλων αυτών, πλησίασμα προς το τέλος. Το τέλος μιας πορείας που κατασκευάστηκε και κατασκευάζεται ακόμα. Απομακρύνεται με βήματα που αφήνουν τα χνάρια των διαφορετικών περιόδων ηλικίας όπως της παιδικότητας, της εφηβείας, της ωριμότητας, των γηρατειών στους δρόμους της πόλης.

Βήματα που συναντιόνται και συνομιλούν μέσα στο χρόνο, με μια συνομιλία που ποτέ δεν εμφανίζεται στο συνειδητό με τον τρόπο που κυριαρχεί στο ασυνείδητο. Κρυφές φωνές του χρόνου, κρυφές κραυγές της απομάκρυνσης, που στην αρχή ήταν κραυγές θριάμβου, μαζεύονται και απλώνονται στη απόσταση που δημιουργείται όλο και μεγαλύτερη κάθε φορά. Ατελείωτα βήματα διασκορπισμένα στο χρόνο της απομάκρυνσης, σε ένα περίπατο που μας απομακρύνει συνεχώς από την ημερομηνία γέννησης.

Περίπατος καταγράφεται στην μνήμη. Στο διάβα του επιπλέουν στην επιφάνεια των πραγμάτων τα απόμακρα συμβάντα, οι καταστάσεις, οι εικόνες σαν φωτογραφίες που προβάλλονται στους τοίχους των σπιτιών, στην επιφάνεια των δρόμων. Και αν στο χρόνο που τότε που λάμβαναν χώρα, δεν είχαν αποκτήσει σημασία για εμάς, τώρα μας ακολουθούν δείχνοντας μας, ότι αυτό που έχει σημασία, δεν το ορίζουμε εμείς, αλλά... η απομάκρυνση από αυτή το ορίζει. Η απομάκρυσή νοηματοδοτεί τις καταστάσεις. Μέσα από αυτή καταλαμβάνουν την θέση τους από μόνα τους στο ιστορικό πάνθεον των γενεθλίων, σαν στοιχεία μια ταυτότητας που κτίστηκε σιγά, σιγά μέσα από αυτά τα απλά, αλλά τόσο σημαντικά γεγονότα.

Επίσης πίσω από αυτή, όσο και χαρούμενη και αν φαίνεται, κρύβει και καταστάσεις που πολλές φορές, ποτέ δεν έρχονται στην επιφάνεια των πραγμάτων. Που μένουν υπόγεια να λειτουργούν και να επηρεάζουν την έκβασή τους. Γίνεται ένα ορόσημο που η επιστροφή σε αυτό, άλλες φορές δίνει δύναμη, ελπίδα και άλλες απογοήτευση. Πολλές φορές οι ημερομηνίες γέννησης κρατάνε κρυφά τα στρωσίδια του μωρού. Βουτηγμένα στην αγωνία και την αναταραχή που έφερε η παρουσία του. Έτσι η γιορτή γινόταν και γίνεται τραγωδία. Συνωστίζονταν και θα συνωστίζονται σε αυτή την ημερομηνία. Έτσι ποτέ δεν ήταν μόνο χαρούμενο. Εμπεριείχε πάντα όλες τις αποχρώσεις του ουράνιου τόξου μιας ζωής στριμωγμένης στους εξαναγκασμούς και τα πρέπει, μιας ζωής που ζητούσε την απελευθέρωση και την ανεξαρτησία.

Άρα η ημερομηνία γέννησης σαν ορόσημο είναι από την μια αυτό της εξάρτησης και της ανελευθερίας, της αδυναμίας και της απώλειας, αλλά και από την άλλη, της δύναμης, του κέρδους και της δημιουργίας. Από αυτή ξεκινάει το προσωπικό μας αφήγημα, ένα αφήγημα που μπορούν στην αρχή της ζωής μας, να το διηγούνται οι άλλοι για εμάς, αλλά στην συνέχεια, την διήγηση αυτή χρειάζεται να την κάνουμε εμείς στους άλλους.

Το ποιος μιλάει, ποιος αφηγείται και ποιος ακούει, έχει σχέση με την ημερομηνία γέννησης σαν το ορόσημο της ανάπτυξή μας και της κυριαρχίας μας πάνω στην ζωή, σαν δική μας ζωή και όχι σαν ζωή των άλλων. Με τον ίδιο τρόπο που στην παιδική ηλικία μαθαίνουμε το όνομα των πραγμάτων και των καταστάσεων που μας αφορούν, στην ενήλικη περίοδο φτιάχνουμε το αφήγημα της ζωής μας απλώνοντας το στην απόσταση από την ημερομηνία γέννησης. Το απλώνουμε με βήματα που αν στην αρχή της ζωής είναι πληγωμένα από γεγονότα που δεν ελέγχουμε, εντούτοις στην πορεία αποκτούν την περηφάνια του ελέγχου και την αξιοπρέπεια που απορρέει από αυτόν, και με αυτή την αξιοπρέπεια φτάνουμε στο τέλος.

Και πάλι ευχαριστώ για τις ευχές σας

Κερεντζής Λάμπρος

πινακας:Louis TRESERRAS,