Η Σύγκρουση στην Οικογένεια

Όταν τα μέλη της οικογένειας βουλιάζουν στο ποτάμι της έντασης, της αντίθεσης, των αντιφάσεων, της διαφορετικής αντίληψης και ερμηνείας των διαδραματισμένων καταστάσεων, των φαντασιώσεων που μέσα τους ανακαλύπτουν τις αδικίες της παιδικής και εφηβικής ηλικίας να ξανασηκώνουν το ανάστημά τους, να καταβροχθίζουν την πραγματικότητα του σήμερα και να τα κάνουν να αισθάνονται μικροί και ανυπεράσπιστοι του χθες, τότε... τότε, ρέει ανεμπόδιστα το αίσθημα της απόγνωσης.

Ο θυμός, ο φόβος, η στοχοποίηση, η ανέλπιδη προσπάθεια για υπεράσπιση... γεμίζουν το σαλόνι του σπιτιού, μουσκεύουν το σώμα με το υγρό της αγωνίας. Μέσα στο φοβικό τοπίο της σύγκρουσης, το σώμα πολεμά να περιορίσει τον άλλο σώμα, ή τα άλλα σώματα, αλλά δεν μπορεί να περιορίσει το δικό του. Το δικό του είναι ένα κορμί φυλακισμένο στην ένταση που το τυλίγει, που το σηκώνει σαν πούπουλο στο αέρα και το στρέφει, το εκσφενδονίζει πάνω στα άλλα κορμιά.

Κάθε λέξη, κάθε πρόταση έρχεται να βάλει φωτιά στο μυαλό, να θολώσει το βλέμμα. Το θολωμένο μυαλό συναντά τα άλλα θολωμένα μυαλά και μαζί ρίχνονται μέσα στην ομίχλη του κενού, αυτού που δεν υπάρχει τίποτα να πιαστεί, να ακουμπήσει, να νοηματοδοτήσει την κατάσταση παρά μόνος ο πόνος του διαχωρισμού, παρά μόνο η τυφλή ανάγκη της άμυνας στο επιτιθέμενο.

Κάθε ενέργεια παρακινεί το κορμί σε ανεξέλεγκτη δράση, απέναντι σε κορμιά που αγαπήθηκαν και αγαπιούνται. Σε κορμιά που χάρηκαν, που μοιράστηκαν και ξανοίχτηκαν μαζί στα σαρκικά λιβάδια της ηδονής, της ευχάριστης απάρνησης του εαυτού και της ένωσής του με τον άλλον. Κορμιά αγαπημένα που συνοδεύουν, συντροφεύουν το δικό του, στο ταξίδι ζωής και που τώρα κτυπούν, λυσσομανούν ανεξέλεγκτα από την βίαιη συναλλαγή με την απομάκρυνση και την μοναξιά.

Από την άλλη χέρια απεγνωσμένα προσπαθούν να τιθασεύσουν τον παροξυσμό των χεριών των άλλων, νιώθοντας το φόβο από τον δικό τους παροξυσμό. Κινήσεις χωρίς έλεγχο, κινήσεις χωρίς μέτρο, αδέσποτες ορφανές κινήσεις που κανείς δεν μπορεί να τιθασεύσει παραδομένες στο χορό της βίας που έχουν αιχμαλωτιστεί. Κάθε κίνηση τιθάσευσης μεγαλώνει την έντασή τους και αυξάνει το βίαιο στριφογύρισμα τους.

Οι δράστες έχουν έρθει τόσο κοντά, αλλά είναι τόσο απομεμακρυσμένοι. Αγκαλιασμένοι, αλλά τόσο μόνοι και ανυπεράσπιστοι. Ο ένας δεν μπορεί να διακρίνει με ποιόν παλεύει από την απόσταση που τους χωρίζει. Ατελείωτες εικόνες ντροπιαστικής υποτίμησης ξετυλίγονται στην οθόνη του μυαλού. Μια ομίχλη καλύπτει τα πάντα, ένα σκοτωμένο φως που κάνει τις παρουσίες τους σκιές. Γειρτές σκιές, από το βάρος της βίας που προσφέρουν και εισπράττουν.

Και μαζί με αυτές... οι φωνές. Φωνές, κραυγές απεγνωσμένες που προσπαθούν να πιαστούν από την λογική, αλλά ματώνουν τα δάκτυλά τους πάνω στην αλλοτινή βία των φαντασιώσεων του παρελθόντος. Την ανώμαλη επιφάνεια των εσωτερικευμένων τραυμάτων που τώρα οργιάζουν κρατώντας το ρυθμό του βίαιου χορού της σύγκρουσης.

Το λαρύγγι κραυγάζει το χαμένο δίκιο του. Την ΄διαχρονικότητα της πληγωμένης του υπόστασης. Διαλαλεί την βία που εισπράττει και εκπέμπει. Την απόγνωση και τον τρόμο γι αυτό που συμβαίνει και δεν μπορεί να σταματήσει. Ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο αδύνατον να βρεθεί. Από που ξεκίνησε η σύγκρουση και που θα σταματήσει και αυτό δεν μπορούμε να το ξέρουμε.

Ο θυμός, η αδικία, η αγανάκτηση, η εκδίκηση διαπερνούν τα σώματα και κουβαλάνε τις ψυχές στο απόγειο του σκοταδιού που κανένας δεν βλέπει τίποτα, παρά μόνο νιώθουν την ανεξέλεγκτη ζωώδη δύναμη της καταστροφής, της ρήξης με μια πραγματικότητα που δεν τους αντιπροσωπεύει. Όμως κανείς δεν μπορεί να ελέγξει την ρήξη. Κανείς δεν ξέρει που πηγαίνει και πως μπορεί να την σταματήσει. Πάνω σε τι είδους ερείπια θα ακουμπήσει μετά για να συλλογιστεί .

Τα πρόσωπα της σχέσης, γδέρνονται. Οι σάρκες της ξεσκίζονται. Σέρνεται αιμόφυρτη αφήνοντας τα αποτυπώματά της στο τοίχο, πάνω στα πληγωμένα έπιπλα, πάνω στα κομμάτια από τα σπασμένα σερβίτσια της ζωής. Αιμορραγεί πεσμένη στο πάτωμα του σαλονιού περιτριγυρισμένη από τα συντρίμμια της περιουσίας της.

Οι τελευταία ενέργεια είναι η απομάκρυνση από το τοπίο της σύγκρουσης. Ο καθένας μαζεύει τα συντρίμμια της ψυχής του προσπαθώντας να απομονωθεί, να κλείσει, να περιορίσει, να ελέγξει τον εαυτό του, πετώντας τον σε ένα καναπέ, σε μια καρέκλα, ή στο κρεβάτι ανάσκελα να κοιτά στο ταβάνι να περνά η ζωή του σαν να είναι ταινία.

Καθώς η ένταση υποχωρεί... η μοναξιά βασιλεύει. Ο φόβος επίσης μένει στο πλευρό του καθένα. Η απογοήτευση διαφεντεύει με την πικρή της γεύση το λαρύγγι. Τα σώμα γυμνό εσωτερικά, στέκεται μπροστά στο παρελθόν, το ερειπωμένο παρόν και το εκφοβιστικό μέλλον της σχέσης. 

Η οντότητα του εαυτού νιώθει την τρομακτική απόσταση από τους άλλους. Νιώθει τον πανικό της εξορίας, της απομάκρυνσης, της έλλειψης νοηματικού περιεχομένου της ατομικής ύπαρξης...

Κερεντζής Λάμπρος

πίνακας: Diego Fazio