Οικογενειακά σενάρια αποσταθεροποιημένης σταθερότητας 6

Γεια σας, ένα πρώην πρεζάκι είμαι, ένα πρεζάκι σε αποτοξίνωση εικοσιοκτώ χρονών και αυτή την ουλή που βλέπεται στο πρόσωπό μου ο πατέρας μου την έκανε. Δεν ξέρω αν σας στο έχω πει, αλλά ο πατέρας μου είναι αγύριστο κεφάλι. Δεν χαίρεται που είμαι «καθαρός» και με βλέπει να διασκεδάζω, να μην είμαι μαστουρωμένος. Από την στιγμή που αποτοξινώθηκα όλο παρατηρήσεις είναι, όλο… που θα πας, με ποιόν θα πας, και πάει λέγοντας δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα, έτσι όπως ήταν όταν «έπινα». Διατηρείται η ίδια αμφισβήτηση και η ίδια έλλειψη εμπιστοσύνης όπως τότε. Το ίδιο καταχθόνιο βλέμμα και η ίδια γκριμάτσα αποστροφής.

 Ένα βράδυ, αυτή την εβδομάδα γύρισα κατά τις τρεις το πρωί . Δεν ήμουν στην καλύτερη κατάστασή μου. Είχα βγει με μια παρέα από τα παλιά, από αυτές που είχα χάσει τόσο καιρό που ήμουν στην πρέζα και ήπιαμε κάτι παραπάνω. Εκείνος με περίμενε και δεν ξέρω τι είχε βάλει στο μυαλό του. Που σημαίνει ότι η εμπιστοσύνη μεταξύ μας σερνόταν αιμόφυρτη από τότε που άρχισα να καταλαβαίνω τον εαυτό μου.

Τέλος πάντων, μόλις μπήκα μέσα σηκώθηκε από τον καναπέ που είχε αποκοιμηθεί, και χωρίς να πει κάτι, ήρθε προς το μέρος μου με εκέινο το θανατερό βλέμμα που σε κόβει φέτες και χωρίς να πει κουβέντα όρμησε και μου έδωσε δυο δυνατά χαστούκια που με έκαναν να γλιστρήσω να κυλιστώ στο χαλί, φαρδύς πλατύς στο χαλί.  Δεν προσπάθησα να σηκωθώ από εκεί ενώ εκείνος στεκόταν από πάνω μου απειλητικός έτοιμος να συνεχίσει το θεάρεστο έργο του

Έμεινα εκεί στο πάτωμα ενώ μέσα μου όλα γίνονταν συντρίμμια. Η προσπάθειά μου να αποτοξινωθώ, η πληγωμένη μου υπερηφάνεια που προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της, η οικογενειακή ηρεμία για την οποία τόσο πολύ μιλούσε η μάνα μου.

Εκεί ξαπλωμένος φαρδύς πλατύς σκέφτηκα: «μέχρι πότε αυτός ο πατέρας θα σηκώνει χέρι επάνω μου». Και μετά μου πέρασε η σκέψη ότι, «έχει δίκιο και άξιζα να μου σπάσει τα μούτρα». Άξιζα γιατί ήμουν ένας, ένας γιός που ντρόπιαζε τον πατέρα του, την μάνα του και όποιον τον ακουμπούσε. Ήμουν ένα μίασμα της κοινωνίας ένα τίποτα που έπρεπε να εξαφανιστώ.

Μες την θολούρα μου είδα την μάνα μου να σκύβει και να προσπαθεί να με βοηθήσει να σηκωθώ. Τότε άκουσα και αυτόν να ουρλιάζει «Πάρε τον παλιό μαλάκα να μην τον κάνω λιώμα, να μην τον βλέπω» και έφυγε στην κουζίνα. Τέλος πάντων εκείνο το βράδυ και εμετό έκανα και  ο πατέρας μου ξαναήρθε πάνω από το κεφάλι μου, που ήταν χωμένο στην λεκάνη και τον άκουσα να φωνάζει « να πας να γαμηθείς, ρε μαλάκα, δεν θέλω να είσαι γιος μου, γελοίε»

Ντροπή, μια μεγάλη ντροπή είμαι και δεν μπορεί κανείς να καταλάβει. Από παλιά ζούσα τέτοιες καταστάσεις και χειρότερες μπορώ να πω, αλλά τότε έκανα χρήση ηρωίνης και δεν με ένοιαζε. Τώρα όμως που δεν ναρκώνω το μυαλό, όλα ακούγονται καθαρά και δεν θέλω. Σε κάτι τέτοια σκηνικά θέλω να πίνω και να ξεχνιέμαι. Και εκείνη την νύχτα, μου πέρασε από το μυαλό να πάω να πιω και το είδα αυτό σαν εκδίκηση προς τον πατέρα μου. Δεν ξέρω αλλά πολλές φορές το είχα σκεφτεί και το είχα κάνει αυτό το πράγμα. Λες και έπινα για να εκδικηθώ τον πατέρα μου! Ναι, να «πιω» για να του την σπάσω! Να του δείξω ότι το αντριλίκι του δεν περνάει σε μένα και όπως αυτός έτσι και εγώ κάνω αυτό που γουστάρω.

Δεν ξέρετε τι μαλακίες έχει κάνει ο πατέρας μου στην ζωή του και έρχεται τώρα να μιλήσει σε εμένα για το τι είναι σωστό και τι λάθος. Μου λέει τι ώρα θα γυρίσω ενώ εκείνος γύριζε πάντα ξημερώματα μεθυσμένος, βάρβαρος, βίαιος με την μάνα μου και εμάς, δηλαδή εμένα και την αδελφή μου. Ναι έχω μια αδελφή, πρώτη, μεγαλύτερη από εμένα σπουδαγμένη και εργατική… Τέλος πάντων.

Και θα σας πω και ακόμα κάτι που η μητέρα μου δεν γνώριζε αλλά και δεν γνωρίζει. Έχει γκόμενα. Την έχει από παλιά, αλλά και συνεχίζει μαζί της. Εγώ την έχω γνωρίσει. Ναι, μου την έχει γνωρίσει και δεν έχω πει τίποτα στην μάνα μου. Το κρατάω μέσα μου και αυτό καίει τα σωθικά μου. Ούτε και στην αδελφή μου δεν το έχω πει. 

Από την άλλη η Μάνα μου δεν τολμούσε και δεν τολμάει να πει τίποτα. Όταν έλεγε κάτι, ή είχε αντίρρηση, την άρχιζε στις Χριστοπαναγίες και σήκωνε και χέρι. Πολλές φορές είχα μπει στην μέση, πολλές φορές τον έχω σπρώξει και εγώ βίαια και έχω προστατεύσει την μάνα μου. Αλλά εκείνη δεν λέει να τον παρατήσει…

Καλά ξέρετε τι ξύλο έχω φάει και εγώ χωρίς λόγο, απλά διότι ανακατευόμουν στα πόδια του. Αυτά τα δύο χαστούκια δεν ήταν τίποτα μόνο που με ταπείνωσαν. Με κάνουν όμως να τα βάζω με τον εαυτό μου. Το ξέρω ότι είμαι ευάλωτος, ότι δεν παίρνω αποφάσεις. Ξέρω ότι είμαι ανεπαρκής. Ότι δεν θα φθάσω ποτέ τις προσδοκίες τους και όχι μόνο αυτό αλλά, το ότι είμαι και ρεμάλι, και ότι δεν εμπνέω καμιά εμπιστοσύνη στον άλλον. Τα ξέρω όλα αυτά. Γνωρίζω την ανεπάρκειά μου την έχω γνωρίσει από πολύ παλιά!

Η ανεπάρκεια αυτή εκφράζεται και σωματικά! Εκφράζεται μ' ένα τρέμουλο μέσα μου το οποίο με συνοδεύει, στο οτιδήποτε κάνω. Είναι σαν κάτι να μην πηγαίνει καλά σε καθημερινή βάση. Ένα αίσθημα που κόβει την όρεξη να κάνεις πράγματα. Ένας φόβος, ένα δέος που έπρεπε να καταπολεμήσω αλλά δεν ήξερα πως. Τρέμεις μέσα σου! Σαν να έχεις εσωτερικό πάρκινσον να πούμε, που δεν σε αφήνει στιγμή παρά μόνο όταν βάζεις την βελόνα στην φλέβα χάνεται και γίνεται ένα ζεστό ποτάμι ευτυχίας που τώρα μου λείπει.

  Για αυτή την κατάσταση δεν είναι υπεύθυνος μόνο ο πατέρας μου αλλά και η μάνα μου. Ναι, τώρα που το καλοσκέφτομαι και αυτή, από την μια με την υπέρ- προστασία της δεν με άφηνε να ανασάνω, από την άλλη με την υποταγή της απέναντι σ’ ένα τέτοιο σατράπη… μου έδειχνε τι στάση να κρατήσω. Δεν καταλάβαινα και δεν καταλαβαίνω γιατί μένει μαζί του. Γιατί κρατούσαν αυτή την ξοφλημένη σχέση; Για τα παιδιά; Ορίστε τα αποτελέσματα, ένας γιός πρεζάκι και μια κόρη που αποφεύγει την δέσμευση. Η αδελφή μου ποτέ δεν είχε μια σχέση, μια σχέση σοβαρή θέλω να πω.

Την ανεπάρκεια λοιπόν την δική μου την χρωστάω περισσότερο στην μάνα μου παρά στον πατέρα μου. Ναι στην μάνα μου, διότι ο πατέρας μου ήθελε να είμαι μάγκας. Και ενώ αυτός ήθελε να μεγαλώσω, η μάνα μου έδινε την εντύπωση ότι ήθελε να μείνω μικρός!!  Με πρόσεχε, με κανάκευε με ένα τρόπο που νόμιζες ότι τα χρόνια δεν περνάνε και παρ’ όλο που είχα γίνει μαντράχαλος μόνο στα πόδια της δεν με έπαιρνε για να με χορέψει!

 Ο πατέρας, μου φερόταν σαν να ήμουν μεγάλος από πολύ νωρίς. Ήθελε να με δει να μεγαλώνω γρήγορα, για αυτό από μικρό με έπαιρνε στα καταγώγια που γυρνούσε και μου πάσαρε πουτάνες και αλκοόλ στα δέκα πέντε, θέλοντας να με κάνει άντρα. Κάτω από αυτές τις συνθήκες μου γνώρισε και την γκόμενα του.

Α! σε αυτούς τους χώρους ο πατέρας μου ήταν άλλος άνθρωπος, χαρούμενος, ομιλητικός, διαλλακτικός, χάλαγε λεφτά, ενώ εμένα με έπρηζε για ένα χαρτζιλίκι. Κάπου σαν να εξέπεμπε και κάποια γοητεία. Έλεγε λοιπόν αστεία και ιστορίες και έδειχνε να τον γνωρίζουν πολλοί άνθρωποι της νύχτας. Αυτό μου άρεσε σε αυτόν και δεν το κρύβω, όταν ήμουνα πιο μικρός τον θαύμαζα! Αφού μερικές φορές έλεγα αυτός είναι ο πατέρας μου, ή κάποιος άλλος. Ήταν διαφορετικός και με εμένα. Εκεί μέσα μου φερόταν σαν να ήμασταν ίσοι, και έδειχνε πως χαιρόταν να με ακούει και να συμφωνεί με αυτά που έλεγα.

Εκεί μέσα με αποδεχόταν σαν ίσο προς ίσο, αλλά… όταν βγαίναμε έξω, έξω από τον αυτόν τον κόσμο, ξαναγυρνούσε στην παλιά του καλή συνήθεια. Μπορούσε να με κατσαδιάσει ανά πάσα στιγμή, να με αποπάρει, να επιμένει ότι πάντα λέω μαλακίες και να προσπαθεί να μου βρει μόνο τα λάθη μου.

 Έτσι ήταν ο πατέρας μου, αλλά και η μητέρα μου. Ήθελαν πάντα να δείχνουν μια καλή εικόνα προς τα έξω. Εγώ και η αδελφή μου ήμασταν η βιτρίνα τους. Βιτρίνα για την μητέρα, βιτρίνα και για τον πατέρα. Και η αδελφή μου την βιτρίνα αυτή την κράτησε την στήριξε, την ομόρφυνε, μπορώ να πω. Αντίθετα εγώ την ράγισα και μετά την έσπασα! Τα κομμάτια της τινάχτηκαν πέρα δώθε και μας τραυμάτισαν όλους Την έσπασα και κατά βάθος χαίρομαι για αυτό.

Πάντως περισσότερο σκεπτόμουν να ξεφτιλίσω τον πατέρα μου και ήξερα ότι το να κάνω χρήση ναρκωτικών θα τον έκανε κουρέλι. Πάντα από τότε που με έπαιρνε μαζί του στα καταγώγια, μου έλεγε να μην μπλέξω με τα ναρκωτικά. Μάλιστα μου έδειχνε και τύπους που συναντούσαμε εκεί μέσα και μου έλεγε «να ένα πρεζάκι, αν σε δω να σέρνεσαι σν κι αυτόν θα σε σκοτώσω, να το ξέρεις». Βέβαια αυτός τον αλκοολισμό του δεν το θεωρούσε ναρκομανία.

Τέλος πάντων, όταν μπήκα στην πρέζα τον έκανα κουρέλι, τον έκανα έτσι όπως με είχε καταντήσει αυτός, δηλαδή κουρέλι για να σκουπίζει την βιτρίνα του. Κατάστρεψα, έσπασα την ψεύτικη εικόνα που συντηρούσε για την πάρτη του. Τον έκανα και αυτόν να ντρέπεται να κυκλοφορήσει. Έβγαλα την αλήθεια του στην φόρα. Την βρωμιά του την έκανα ρούχο μου και με αυτό κυκλοφορώ και όλοι καταλαβαίνουν ότι η βρωμιά μου είναι και δική του βρωμιά.

Καλά, ξέρετε τι ξύλο έχω φάει εγώ για το τίποτα. Αυτά τα δύο χαστούκια δεν με πόνεσαν καθόλου μόνο που με ταπείνωσαν ακόμα μια φορά...

Κερεντζής Λάμπρος

Πίνακας: CHARLES BLACKMAN