Δεν αντέχω άλλο!

Το κείμενο που ακολουθεί εκφράζει στον υπέρτατο βαθμό την έννοια της πίστης και της αφοσίωσης, που τις περισσότερες φορές ζητούν οι γονείς από τα παιδιά τους. 

  

Εκφράζει την  αστείρευτη ανάγκη τους να είναι η βασικοί συντελεστές της καθημερινότητας τους και η ικανότητα τους να το πετυχαίνουν αυτό , στηρίζεται στην διαχρονική ενοχή που σταλάζουν σταγόνα, σταγόνα στην ζωή τους.

 

Η έννοια της υποχρέωσης στους γονείς διαπερνά ψυχικά και κοινωνικά τα «παιδιά» οδηγώντας τα να ξεχάσουν αυτό που θέλουν, αυτό που σκοπεύουν, αυτό που είναι. Να βρεθούν εγκλωβισμένα σε μια σχέση την οποία δεν ελέγχουν καθόλου, ακόμα και αν προσπαθούν να την συντηρήσουν με αντίτιμο την ψυχική τους υγεία.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω την κυρία Νίκη Βίκου που μου επέτρεψε να αναδημοσιεύσω αυτό το αυθόρμητο και αποκαλυπτικό κείμενο της.

 

"Δεν αντέχω άλλο! Δεν έχω ούτε λεπτό προσωπικό χρόνο, ούτε καν χώρο. Ενώ είναι ήρεμη με παρακολουθεί κατά πόδας, δεν ακούει κι υποχρεώνομαι να κραυγάζω για να αντιληφθεί τι λέω, ακούει όμως ακόμη και τα πλήκτρα του τηλεφώνου κι έρχεται να διακόψει την όποια επαφή μου με τον έξω κόσμο. Ξυπνώ κι είναι πάνω από το κεφάλι μου, κλείνω την πόρτα μου για ν΄ αλλάξω, να χαλαρώσω την ανοίγει με χίλιες δυο δικαιολογίες. Πετιέμαι να ψωνίσω για δέκα λεφτά και μου κάνει τον ίδιο εκβιασμό που έκανε και στον πατέρα μου στα νιάτα τους" Μην αργήσεις γιατί ανησυχώ μην πάθεις κάτι και πνίγομαι"

Όταν κάνω δουλειές πλέκει ήσυχη στο δωμάτιο της, αλίμονο μου όμως αν με δει να ξαπλώνω ή να ασχολούμαι με κάτι που μ΄ ευχαριστεί, ζηλεύει ακόμη και τον γιο μου. Τότε ή ζαλίζεται ή πρέπει να τη βοηθήσω στην τουαλέτα, ακόμη και με το πλεχτό της. Και βέβαια μήνες τώρα οι συζητήσεις μου με λογικούς ανθρώπους είναι ολιγόλεπτες και μόνον δια τηλεφώνου. Μαζί της επαναλαμβάνονται τα ίδια και τα ίδια παντελώς αδιάφορα και σπανίως με κάποιον στοιχειώδη έστω ειρμό.

Πάντα ήμουν αυτοκαταστροφική, τώρα όμως το έχω τερματίσει. Τρώω άτσαλα, πίνω σχεδόν κάθε βράδυ, δεν βγάζω το ηλεκτρονικό τσιγάρο από το στόμα μου. Έχω εγκαταλείψει τον εαυτό μου, ακόμη και το σπίτι.

Ξέρω πως είναι 88 χρονών κι αύριο μπορεί να μην υπάρχει, είναι μάνα μου και την αγαπώ, τη λυπάμαι, όμως αισθάνομαι πως αν συνεχιστεί αυτή η απομόνωση μου χωρίς βοήθεια ή θα τρελαθώ ή θα πεθάνω. Αν πάλι τη στείλω σπίτι της με κάποια γυναίκα θα με φάνε οι τύψεις. Είμαι σε αδιέξοδο. Καλά που είναι κι αυτό το μαραφέτι και έχω την ψευδαίσθηση της επικοινωνίας Ναι, ψευδαίσθηση, γιατί κακά τα ψέματα, εικονικές είναι οι σχέσεις εδώ μέσα, για αυτό κι επιδερμικές.

ΥΣ. Μην διανοηθεί κανείς ή καμιά να μου πει, όταν την χάσεις θα την αποζητάς! Το ξέρω, κάνω άλλωστε ότι μπορώ, γιατρούς, διατροφή, καθαριότητα όχι μόνον για για να παρατείνω τη ζωή της, αλλά και να είναι καλή η ποιότητα της".

 Niki Vikou

Φωτογραφία: Tony Luciani