Καμιά μητέρα στην φυλακή, κανένα παιδί στο κελί !!



Αυτή το μικρό άρθρο είναι μια μικρή προσπάθεια να καταλάβουμε, αλλά και να καταλάβουν οι Αρχές την σημασία που έχει ο εγκλεισμός των παιδιών σε κελιά με τις μητέρες τους. Πόσο το γεγονός αυτό θα αποτελέσει το καθοδηγητικό παράγοντα στην μετέπειτα ζωή τους, και με ποιο τρόπο μπορεί να την στιγματίσει για πάντα.

Βασικά θα θέσουμε τέσσερα ερωτήματα και θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε σε αυτά.

1)Ποιες είναι αυτές οι μητέρες που βρίσκονται στην φυλακή;

Είναι κοπέλες που μεγάλωσαν κάτω από συνθήκες, πρώτα οικογενειακές και δεύτερον κοινωνικές, οι οποίες τις έφεραν πολύ γρήγορα σε επαφή με την απόρριψη, το διαχωρισμό την απομόνωση και το στιγματισμό. Αυτό σημαίνει ότι έχουν βιώσει άσχημα την σχέση με τον κόσμο, καθώς και την σχέση με τον εαυτό τους. Στην ουσία οι κοπέλες αυτές είναι κοινωνικές κατασκευές ενός συστήματος σχέσεων που τις οδήγησαν εκτός ορίων της κοινωνίας και εντός ορίων της φυλακής. Με λίγα λόγια έχουμε να κάνουμε με κοινωνικά θύματα.

2)Ποια είναι τα παιδιά της φυλακής;

Τα παιδιά της φυλακής, συνήθως δεν είναι παιδιά επιθυμητών σχέσεων. Μπορεί να είναι παιδιά τυχαίας συνεύρεσης, ή βίαιης, πράξης ή μια πράξης απόγνωσης γεμάτης με προσδοκίες για μια καλύτερη ζωή. Εκείνο όμως που είναι σημαντικό να δώσουμε προσοχή είναι ότι, αυτά τα παιδιά κουβαλάνε την ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ. Την επανάληψη της ζωής της μητέρας την οποία αναλαμβάνουν ή μάλλον την “κληρονομούν”. Δηλαδή από την γέννησή τους καλούνται να αντιμετωπίσουν καταστάσεις τις οποίες αντιμετώπισε η μητέρα τους και ίσως και ακόμη πιο δύσκολες. Έτσι και αυτά, όπως η μητέρα τους, γνωρίζουν πολύ νωρίς την απόρριψη, τον διαχωρισμό, την απομόνωση, και τον στιγματισμό. Με λίγα λόγια έχουμε και εδώ να κάνουμε με κοινωνικά θύματα

3)Τι είδους σχέση δημιουργείται ανάμεσα στην μητέρα και το παιδί στην φυλακή;

α) Από την μεριά της μητέρας.

Η σχέση της μητέρας με το παιδί της μέσα στην φυλακή είναι μια σχέση ζωής και θανάτου! Είναι μια σχέση που από την μια περιέχει την χαρά και από την άλλη τον λύπη, από την μια ελπίδα και από την άλλη την απελπισία, από την μια την λύτρωση και από την άλλη την καταδίκη. Και αυτά τα αντίθετα συναισθήματα το ένα εναλλάσσει το άλλο μέσα στο εικοσιτετράωρο συνεχώς.

Η φυλακισμένη μητέρα περπατάει σε ένα τεντωμένο σχοινί. Η ύπαρξη του παιδιού της ενώ της δίνει νόημα και την βοηθάει να αντιμετωπίσει την ζωή με άλλο τρόπο, συγχρόνως την γεμίζει με άγχος και ενοχή και θέλει να παραιτηθεί από αυτή. Ενώ από την μια παίρνει κουράγιο από την παρουσία του, από την άλλη αυτή η παρουσία αυτή, την γεμίζει με απόγνωση. Για την μητέρα η φυλακή είναι διπλή.

β) Τι νιώθει το παιδί στην φυλακή;

Το παιδί από την στιγμή της γέννησης είναι κολλημένο πάνω στην μαμά του, νοιώθει το σώμα της, το βλέμμα της, το λόγο της, και κυρίως το συναίσθημά της. Συγκροτεί την υποκειμενικότητα του γύρω από αυτή. Στην αρχή λοιπόν ο κόσμος υπάρχει γύρω από την μητέρα, ο κόσμος όμως της φυλακής που υπάρχει γύρω από αυτή, το παιδί τον ανακαλύπτει σιγά, σιγά. Όταν θα ακούει και θα βλέπει τις σιδερένιες πόρτες που δε θα του επιτρέπουν να κινηθεί άνετα, ή τις στολές των σωφρονιστικών υπαλλήλων, τον τρόπο που απευθύνονται στην μητέρα του. Όλα αυτά θα αρχίζουν να “φυλακίζουν” το συναίσθημά του και θα ορίζουν τον ψυχισμό του σε βαθμό που δεν θα μπορεί να τον ελέγξει, ούτε αυτό, αλλά ούτε και η μητέρα του.

Δηλαδή η σχέση μητέρας παιδιού μέσα στην φυλακή είναι μια συμβιωτική σχέση όπου το συναίσθημα διαπερνά τα μέλη της σχέσης οριζοντίως και καθέτως. Το παιδί θα αρχίσει να κινητοποιείται για την η κατάσταση της μητέρας του, θα ανησυχεί με ένα παράλογο τρόπο, θα την αναλάβει όπως εκείνη έχει αναλάβει αυτό. Δημιουργείται λοιπόν μια συγχώνευση ώστε, όταν το ένα μέλος δεν είναι καλά, το άλλο να μην μπορεί είναι επίσης. Μητέρα και παιδί, παιδί και μητέρα γίνονται ένα. Οι ψυχολογικές καταστάσεις που διαπερνούν μάνα και παιδί αποτελούν θυμικό σύστημα που μπορεί να μην ελέγχεται από κανένα από τους δύο.

Τι πρέπει να γίνει;

Πρέπει να το δούμε και να το πούμε ξεκάθαρα:
Οι συνθήκες της φυλακής για αυτές τις μητέρες είναι άθλιες. Η αθλιότητα του συστήματος εγκλεισμού φαίνεται ότι έχει τεράστιες διαχρονικές επιπτώσεις σε αυτές και τα παιδιά τους. Ότι βελτίωση να προσπαθήσει, από την στιγμή που τις έχει φυλακίσει και μαζί έχει φυλακίσει και τα παιδιά τους, δεν καταφέρνει τίποτα. Τα δε παιδιά βιώνουν μια ακόμα μεγαλύτερη αθλιότητα, η οποία δεν έχει να κάνει μόνο με το σωφρονιστικό σύστημα, αλλά με το πολιτιστικό επίπεδο της κοινωνίας που παίρνει τέτοιες αποφάσεις, χωρίς, μα χωρίς να έχουν φταίξει σε τίποτα.

Από έρευνες που έχουν γίνει τα παιδιά αυτά παρουσιάζουν προβλήματα στο λόγο, την αντίληψη, εμφανίζονται φοβίες στους θορύβους στους κλειστούς ή τους ανοιχτούς χώρους και γενικά η παραμονή τους μέσα στην φυλακή διακατέχεται από ένα συναίσθημα γενικής ανασφάλειας και άγχους το οποίο δεν έχει σχέση μόνο με τα ίδια, αλλά και με την μητέρα τους. Τα παιδιά στην φυλακή μεγαλώνουν με το συνεχές άγχος του αποχωρισμού. Δηλαδή ανησυχούν από πολύ νωρίς μην χάσουν την μητέρα τους.

Οι επιπτώσεις αυτής της άθλιας κατάσταση του εγκλεισμού των παιδιών, εκτός των παραπάνω συμπτωμάτων που περιγράψαμε, θα εκφραστεί αργότερα, στην εφηβεία ή στην ενηλικίωση τους. Δηλαδή υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να “επαναλάβουν” όπως είπαμε την ζωή της μητέρας με δυσάρεστα αποτελέσματα που μπορεί να τους στείλει εκ νέου στην φυλακή.

Για τους παραπάνω λόγους η πολιτεία, όσον αφορά της μητέρες, πρέπει να μεριμνήσει για την δημιουργία χώρων “κράτησης” οι οποίοι δεν θα θυμίζουν καν την φυλακή, και δεν θα εκφράζουν μια τιμωρητικά εκδικητική στάση της κοινωνίας απέναντί τους. Χώρους “κράτησης” οι οποίοι θα τους προσφέρουν την ευκαιρία να “διορθώσουν” την ζωή τους και να αποκτήσουν μια νέα προοπτική για το μέλλον το δικό τους και τα παιδιά τους.

Όσον αφορά τα παιδιά, για ένα παραπάνω λόγο, η πολιτεία δεν δικαιούται να τα κλίνει φυλακή. Αντίθετα πρέπει να τους προσφέρει χώρους που δεν διαφέρουν σε τίποτα από τα άλλα παιδιά που έτυχε να γεννηθούν από μητέρες ελεύθερες.

Γι αυτό... καμιά μητέρα στην φυλακή, κανένα παιδί στο κελί!!

Κερεντζής Λάμπρος

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ρατσισμός: Αίτια – Συνέπειες

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΝΣΤΡΟΥΚΤΙΒΙΣΜΟΣ

Η Γονεϊκότητα